Encardia

Θέλω να μιλήσω για το αγαπημένο μου μουσικό συγκρότημα που εδρεύει στην Αθήνα, μα η ψυχή του πάει κι έρχεται ανάμεσα σε Κάτω Ιταλία, Ελλάδα, πετάει πάνω από τη θάλασσα, δίνει γοργό φιλί στα κόκκινα γεράνια των κήπων, πίνει με δίψα πορτοκαλένια δειλινά και το σκάει συχνά - πυκνά πάνω στα σύννεφα...

Είναι μία παρέα ανθρώπων που ζουν τα τραγούδια τους. Ναι τα ζουν. Όχι μόνο πάνω στη σκηνή, μα παντού. Ο Βαγγέλης που παίζει ακκορντεόν χορεύει καθημερινά ταραντέλα, η Αναστασία τραγουδάει, χορεύει, χτυπάει παλαμάκια ή κλείνει τα μάτια, με απίστευτη απλότητα, ο Κώστας είναι ένας ορμητικός χείμαρρος που σε παρασέρνει με τη φωνή, τις κινήσεις του σώματος - ιδίως όταν παίζει το ταμπουρέλο, ο Μιχάλης οργώνει τις χορδές της κιθάρας του μαεστρικά με χαμόγελο, τα δύο νεραϊδάκια που χορεύουν δεν σταματούν καθόλου και προκαλούν το κοινό να χορέψει μαζί τους, ακόμα κι αν το βλέπουν διστακτικό. Όλοι τους έχουν ένα πάθος. Αυτό τους ενώνει κι έχουν τόσο καλή παρουσία. Κι ο κόσμος το νιώθει. Κάθε παράστασή τους καταλήγει σε ένα πανηγύρι. Απ' αυτά των χωριών. Τα απλά. Τα καρδιακά.

Δεν ονομάστηκαν τυχαία encardia...

Κι εγώ, το μόνο που μπορώ να κάνω ως αντίδωρο της χαράς που μου προσφέρει το άκουσμα της μουσικής τους είναι να τους έχω μέσα στην καρδιά μου!