Θυμάμαι ακόμη πώς ένιωσα όταν, ως έφηβος, άκουσα την ιστορία της Έλεν Κέλλερ... Με άγγιξε μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής μου... Μέχρι σήμερα, όταν αντιμετωπίζω δυσκολίες, φέρνω τη μορφή της στη μνήμη μου και παίρνω κουράγιο!
Τυφλή, κωφή και άλαλη... από αρρώστια που πέρασε 19 μηνών...
Τι ζωή θα μπορούσε να έχει; Ζώου, θηρίου, φυλακισμένου, ανήμπορου πλάσματος που μόνο τον οίκτο θα μπορούσε να προκαλέσει; Ίσως... Όμως, ΑΥΤΗ δεν έζησε έτσι. Έγινε μία λαμπρή προσωπικότητα, από αυτές που αξίζουν ιδιαίτερη θέση στην πινακοθήκη των ηρώων της ανθρωπότητας.
Κάθε φορά που μιλάω γι' αυτήν, νιώθω δέος.
Μα να σας πω... δεν είμαι σίγουρη αν θαυμάζω αυτήν πιο πολύ ή την ΔΑΣΚΑΛΑ της, την Άννα Σάλιβαν!
Εγώ νιώθω ένα βουνό να ορθώνεται μπροστά μου, όταν οι μαθητές αρνούνται πεισματικά να λύσουν μία άσκηση με βλέμμα που σου λέει "δεν ξέρω και δεν με νοιάζει και να μάθω", όταν μασάνε τσίχλα και χαζεύουν έξω από το παράθυρο την ώρα που μπαίνω να κάνω μάθημα, όταν σκίζουν σελίδες από τα βιβλία τους για να φτιάξουν σαϊτάκια, όταν μουτζουρώνουν ανήλεα θρανία και τοίχους, όταν βρίζονται και δέρνονται, όταν κοροϊδεύουν οι "έξυπνοι" τους "ανίκανους" και "άμπαλους"...
Σήμερα μια μαθήτριά μου (με μαθησιακά και ψυχολογικά προβλήματα) έκλαιγε όλη την ώρα στο μάθημα, γιατί λέει τα παιδιά στο σχολείο την κοροϊδεύουν. Το βουνό ξανά, τεράστιο μπροστά μου, πιο τρομακτικό από ποτέ.
Βλέπω πόσο δύσκολο είναι το έργο της αγωγής και της μετάδοσης της γνώσης. Πόση αγάπη χρειάζεται. Πόση επιμονή, υπομονή, κουράγιο, πίστη...
Και να 'τη μπροστά μου η φωτεινή μορφής αυτής της γενναίας γυναίκας, της Άννας Σάλλιβαν, να μου φωνάζει ότι ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΡΘΩΤΑ... Αφού αυτή κατάφερε να κάνει μία τυφλή κωφάλαλη (που ήταν και επιθετική) να την κάνει να διαβάζει, να γράφει, ακόμη και να ... μιλήσει!
Ναι, η Άννα Σάλλιβαν είναι για μένα ένα πρότυπο. Η δασκάλα που θα ήθελα να είμαι. Ξέροντας πόσο μακριά είμαι από αυτήν, φυλάω τη μορφή της μέσα στην καρδιά μου, στο ιδιαίτερο εκείνο σημείο που κρατάμε ό,τι πολυτιμότερο, ό,τι πιο αγαπητό, ό,τι πιο ιερό...
ΣΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ... Τα όνειρά μας είναι η δύναμή μας. Δεν πρέπει να τα παρατάμε για τίποτα. Η ζωή είναι μικρή, τρέχει κι ίσως χρειαστεί να δώσουμε μάχες για τα οράματά μας. Ακόμα κι αν δεν πετύχουμε, τουλάχιστον μπορούμε να τα μεταδώσουμε σε κάποιους άλλους για ν' αγωνιστούν γι' αυτά...
12 σχόλια:
Η Έλεν Κέλλερ είναι πράγματι το πρόσωπο ποτ πρωτοθαύμασα στη ζωή μου. Είχα ένα μικρό σχετικό βιβλιαράκι, τύπου βίπερ, και το είχα παλιώσει από τις πολλές αναγνώσεις!
Ευχαριστώ για την Επιστροφή στη Μνήμη!
Εύχομαι να ξέρουν για την Έλεν Κέλερ και την δασκάλα της όλα τα παιδιά και οι δάσκαλοι-καθηγητές, για να θυμούνται την ελπίδα στην ανθρώπινη δύναμη, αλλά και για να εκτιμούν αυτά που έχουν, τα φυσιολογικά αυτονόητα που πολλοί στερούνται.
Βλέπω πασχίζεις με την καρδιά σου καθηγήτριά μου.
Σίγουρα, συναντάς καμμιά φορά συμπεριφορές και σκληρότητα σε κάποια παιδιά που δεν μπορείς να φανταστείς ότι προέρχονται από παιδιά. Οι λόγοι πολλοί.
Όμως μην τα παίρνεις και όλα πάνω σου. Δεν είσαι εσύ υπεύθυνη για να τα διορθώσεις όλα. Η έννοια για αυτά που εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους, η προσπάθεια, η δουλειά και ό,τι θετικό προσφέρεις, είναι πολύ σημαντικά. Και τα παιδιά βλέπουν και μέσα τους το αναγνωρίζουν. Και με τον τρόπο τους στο ανταποδίδουν.
Εσύ κράτα το παιδί που έχεις στην καρδιά σου, σαν φυλαχτό να μην το χάσεις. Θα είναι το χαμόγελο και η δύναμή σου στις δύσκολες στιγμές.
Σε φιλώ, καλή δύναμη !
...Φλώρα αν υπάρχουν πολλοί καθηγητές σαν και εσένα, τότε η ελπίδα δεν εχει χαθει, υπάρχει ακόμα..
Σε θαυμάζω! Για το πάθος και την αγάπη που δείχνεις για αυτό που ασχολείσαι!
@π.κ. Κι εγώ πραγματικά ένιωσα τόν πρώτο μου μεγάλο θαυμασμό για το πρόσωπό της Έλεν Κέλλερ. Μετά ακολούθησαν κι άλλα ονόματα: Φολλερώ, Ντυνάν, Φλωρεντία Ναϊτινγκέιλ, Σβάιτσερ... Νομίζω πως η γενιά μας μεγάλωσε με τέτοιου είδους πρότυπα. Έτσι δεν είναι;
Δεν γνωρίζω την ηλικία σου, αλλά ακόμη και μία δεκαετία πάνω κάτω να έχουμε διαφορά (υποθέτω πως είσαι πάνω από 30), πρέπει να πήγαμε στο "ίδιο σχολείο", με τα παλιά αναγνωστικά, με τις διηγήσεις των δασκάλων μας για ήρωες και αξιόλογους ανθρώπους, με το όραμα ενός καλύτερου κόσμου... Ζήσαμε με αληθινή συν-κίνηση καρδιάς και νου ό,τι ωραίο μας έδειχναν οι δάσκαλοι και νιώθαμε το σκίρτημα μέσα μας να το ακολουθήσουμε κι εμείς! Συνολικά, η γενιά, εννοώ... Έτσι νομίζω...
Και το ωραίο ιστολόγιό σου αναδίδει αυτού του είδους την παιδεία, την οποία συνεχίζεις στις σελίδες σου...
Ήθελα να σου πω στο σημείο αυτό πως έχω χαρεί πολύ που σε γνώρισα και ανταλλάσσουμε καμία διαδικτυακή κουβεντούλα...
Υ.Γ. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ και να θεωρηθεί ότι η νέα γενιά δεν έχει όνειρα και στόχους κλπ... Αλλοίμονο! Έχω, όμως, την εντύπωση ότι δεν συγκινούνται πια τα παιδιά τόσο εύκολα όσο εμείς... Πες μου, π.κ. Νομίζεις πως έχω λάθος;
Θα ήθελα τη γνώμη σου
και αν θες και καμία πρόταση για το πώς να συν-κινήσουμε τα νέα παιδιά... Αχ, πες μου!
Πώς θα μπορούσα να κάνω έναν μαθητή μου να "παλιώσει από τις πολλές αναγνώσεις" ένα βιβλίο σαν αυτό της Έλεν Κέλλερ; Πώς;
@άστρια,
σε ευχαριστώ για τα λόγια σου. Πολύτιμα για μένα. Δεν θέλω να τα "παίρνω όλα πάνω μου" όπως λες, ούτε και αισθάνομαι πως έχω τη δύναμη όχι να τα διορθώσω όλα... μα ούτε και μία γραμμούλα να σβήσω ή να προσθέσω...
Να σου πω, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσεύχομαι για αυτά τα παιδιά που μου τυχαίνουν κάθε χρόνο. Ειλικρινά, αυτό προσπαθώ να το κάνω (αν όχι κάθε βράδυ, όπως παλιά, τουλάχιστον, βράδυ παρά βράδυ...)
Κρατώ τις τρεις τελευταίες σου γραμμές. Με τονώνουν όσο δεν φαντάζεσαι...
Άχ, βρε Άστρια...
Να'μασταν κοντά, λέει, να ανεβαίναμε σε καμιά ταράτσα τα βραδάκια, να τα λέμε κάτω απ' άστρα...
@roadartist
ΕΓΩ σε θαυμάζω road! Ειλικρινά σου λέω θα ήταν τιμή μου να σε είχα μαθήτρια... (λόγω ηλικίας το γράφω αυτό)...
Αχ, road μου! Να ήξερες πόσο θα ήθελα να είχαν οι μαθητές μου τις ευαισθησίες, την επιμονή, τη σταθερότητα, τη φαντασία, την τόλμη και το κουράγιο σου. Πού τα ξέρω όλα αυτά;
Μα είναι ολοφάνερα στο ιστολόγιό σου, γλυκειά μου!
Μην κοιτάς που δεν έρχομαι συχνά. Είναι που με παίρνει μπάλα η καθημερινότητα της οικογενείας και τα "μελετητικά ξενύχτια"... Όταν κάνω βόλτα σε ιστολόγια, να ξέρεις ότι είσαι πάντα μία από τις πρώτες μου στάσεις...
Παρότι και εκπαιδευτικός από το 1992, έχω βαθιά και ανεπανόρθωτα απογοητευτεί... Τίποτε πια δε σώζεται, τουλάχιστον όπως η δική μας γενιά τα βλέπει. Γι' αυτό κι εν πολλοίς ιδιωτεύω, παρότι είμαι υποχρεωμένος να συμφύρομαι την οχλαγωγία του καθ' ημέραν αβίωτου βίου.
Εκεί που υπάρχει μέσα μου ενα φως ελπίδας, είναι ότι πλέον η δική μου ματιά μπορεί να είναι πεπαλαιωμένη, η δε νέα γενιά, μες από τα δικά της ιδιότυπα κοιτάγματα, προοδεύει και η ίδια και ο κόσμος μας. Μακάρι να είναι έτσι. Εμείς υπήρξαμε άπαξ. Ας αφήσουμε και τους επόμενους να υπάρξουν με τον δικό τους τρόπο, χωρίς εμάς. Δρόμο πάντως κάπου θα βρουν.
Σε ευχαριστώ πολύ Φλώρα..
ΤΟ ξερω οτι ο χρονος ειναι πιεσμενος, και ο δικος μου ειναι.
Δυστυχως και εγω αναγκαζομαι να περιοριζομαι τις περισσοτερες φορες στο δικο μου blog και να μη βγαινω παραεξω.. λογω ελλειψης χρονου..Αν σου κανει κεφι για παιχνιδι υπαρχει ανοικτη προσκληση;) φιλια!!!
@π.κ.
Μάλλον έχεις δίκιο. Μπορεί η δική μας η ματιά να είναι πεπαλαιωμένη και η πιο φρέσκια ματιά των νέων να έχει πολλά να προσφέρει στην κοινωνία μας. Δρόμο θα βρουν σίγουρα! Κι εγώ πιστεύω πολύ στους νέους. Σαφώς δεν θα ήθελα να είναι αντίγραφα της δικής μας γενιάς. Όμως, να... θλίβομαι τόσο πολύ όταν βλέπω τις καταλήψεις να απλώνονται σαν τα σπυριά της λέπρας στην παιδεία μας... Φοβάμαι πως δεν μπορεί το αύριο να περιμένει πολλά από ανθρώπους που κλείνουν τα σχολεία από βαρεμάρα. Βέβαια, δεν είναι όλα τα παιδιά πρωτεργάτες. Ψηφίζουν, όμως, θετικά στην κατάληψη. Αυτό, πώς να το κάνουμε; Με θλίβει αφάνταστα...
Και δεν σου κρύβω πως με κεντάει κιόλας μέσα μου, φωνάζοντάς μου: "Εσύ τι έκανες γι' αυτό; Τι έκανες για να μην σέρνουν τα σαρκία τους με βαριεστημάρα μέσα στα σχολεία;" ...
Με νιώθεις π.κ.;
@roadartist
Φυσικά θα παίξω στο παιχνίδι σου! Περίμενε λιγάκι μόνο, να ... "οργανωθώ"...
Απευθυνόμενος στο προτελευταίο σχόλιο της πρώην και αγαπημένης καθηγήτριάς μου, κυρίας Φλώρας, δεν είμαι ούτε εγώ σύμφωνος με τις καταλήψεις. Κάποιοι συμμαθητές μου βρίσκουν διάφορα, άσημα αίτια και τα βάζουν όλα μαζί σε μία ψεύτικη λίστα διαμαρτυρίας. Και την λέω ψεύτικη, επειδή δεν είναι δυνατόν να έχει ένας τόσο μεγάλος αριθμός σχολείων(κυρίως λυκείων) ,και μάλιστα "συμπτωματικά", κατάληψη. 'Οπως λέτε κι εσείς κυρία Φλώρα οι καταλήψεις γίνονται μόνο και μόνο για να χαθούν οι ώρες μαθήματος.
@wanted,
το ήξερα πως εσύ δεν θα είχες ψηφίσει ΠΟΤΕ υπέρ μίας κατάληψης. Μακάρι να μην ήσουν πρώην μαθητής μου, αλλά νυν...
Σε κρατώ στην καρδιά μου και το ξέρεις!
Δημοσίευση σχολίου