Το κακό με την έκθεση ξεκινά από το Δημοτικό...

Χτες βρέθηκα στο ανεψάκι μου που γιόρταζε και είπα να κοιτάξω λίγο το φάκελο με τα γραπτά του (τα περσινά). Είναι στην Τετάρτη Δημοτικού φέτος. Φυσικά, όπως όλα τα παιδιά τώρα πια... πήρε το καλοκαίρι το ενδεικτικό του, με άριστα Α΄.

Αρχίζω, λοιπόν, να διαβάζω τα διαγωνίσματα Ιστορίας, Θρησκευτικών, Μελέτης Περιβάλλοντος και όλα τα σχετικά, που πολύ όμορφα τα είχε ταξινομημένα η μαμά του μέσα σε έναν μεγάλο φάκελο. Βλέπω τις βαθμολογίες του και χαίρομαι, εγώ η κουκουβάγια θεία. Τα περισσότερα είναι Άλφα και μάλιστα κάποια από αυτά έχουν Α* (ο αστερίσκος είναι ό,τι παλαιότερα ήταν ο τόνος, δηλαδή δείγμα ότι τα πήγε πολύ καλά το παιδί. Η δασκάλα τους, που πρέπει να ήταν πολύ καλή, μέτραγε τους αστερίσκους των παιδιών και στο τέλος της χρονιάς, με δικά της έξοδα, πήρε δώρα - βιβλία σε όσους είχαν τους πιο πολλούς αστερίσκους).

Αφού είδα τις βαθμολογίες, μετά μπήκα και ψαχνό. Διάβαζα τις απαντήσεις. Και μένω άναυδη! Ούτε μία κοκκινιά! Τίποτε. Μόνο ο βαθμός πάνω.

Νομίζετε ότι ήταν αλάνθαστα τα γραπτά; Κάνετε λάθος! Τα γραπτά ήταν γεμάτα ορθογραφικά λάθη, λάθη συλλαβισμού, χωρίς τόνους... Απίστευτη εικόνα...

Ρωτάω, λοιπόν, τη μαμά του παιδιού (που είναι φιλόλογος κι αυτή):

- Μα τι γίνεται; Γιατί δεν τα διορθώνει τα λάθη η δασκάλα;

- Α... αυτά εδώ που κοιτάς δεν είναι οι εκθέσεις. Είναι τα διαγωνίσματα.

- Και επειδή είναι διαγωνίσματα δηλαδή, τα ορθογραφικά... εξαφανίζονται;

- Βέβαια, δεν μετράνε στη βαθμολογία!

Και αρχίζει στη συνέχεια να μου λέει τον καημό της, που κάθε φορά που φέρνει διαγώνισμα το παιδί... του υποδεικνύει τα ορθογραφικά του λάθη κι εκείνο απογοητευμένο και νευριασμένο ταυτοχρόνως της λέει:

- Μα, μαμά... Αμάν πια! Η δασκάλα μου έβαλε Α με αστεράκι, δεν το καταλαβαίνεις; Όλο γκρινιάζεις εσύ!

Πείτε μου, τώρα φίλοι μου. Φταίει το παιδί που δεν μαθαίνει την ορθογραφία του;

Αφού η ορθογραφία είναι μόνο για το μάθημα της "γλώσσας". Τελεία και παύλα. Την μαθαίνουνε οι μαθητές παπαγαλία, την αντιγράφουνε στο τετράδιο "αντιγραφής", ως οφείλουν, την γράφουνε και στην τάξη (μόνο το κομματάκι της ορθογραφίας που έχουν για μάθημα... να είμαστε εξηγημένοι!) και τελειώσανε! Ό,τι υποχρέωση είχανε με την ορθογραφία πάει και τελείωσε! Σε όλα τα άλλα μαθήματα νιώθουν ελεύθεροι και γράφουν όπως τους κατέβει. Και παίρνουν και αστεράκι! Αμέ... πώς;

Εντάξει... Δεν θέλουν να τη λάβουν οι δάσκαλοι υπόψη τους την ορθογραφία στη βαθμολογία. Μα δεν μπορούν τουλάχιστον να διορθώνουνε τα λάθη;

Αφού έγραφε το παιδί ... "στους εθρού στους"... εννοώντας "στους εχθρούς τους"...

Τι πείραζε να του σημειώσει πώς γράφεται αυτό σωστά; Να του πει ότι παρέλειψε το γράμμα χ, ότι κόλλησε το τελικό σίγμα στο εγκλιτικό "τους"... Πείτε μου, τι θα πείραζε; Να μη μιλήσω για τα λάθη συλλαβισμού, τα απίστευτα ορθογραφικά, κάποιες φορές και εκφραστικά λάθη...

Μα ... καλά... Το μόνο που μας νοιάζει είναι αν γνωρίζει ο μαθητής την απάντηση; Και δηλαδή, αν μπορούσε να μας την σφυρίξει, ή να την αποδώσει με σήματα μορς... θα το δεχόμαστε; Η "γραπτή έκφραση" δεν σχετίζεται με ΟΛΑ τα μαθήματα; Δεν το καταλαβαίνω...

Γιατί να απορώ, λοιπόν, που στην πρώτη γυμνασίου βλέπω τόσο ανορθόγραφες εκθέσεις;

Τα παιδιά φταίνε; Όχι, βέβαια!

Θα μου πείτε: φταίει η δασκάλα... Μη βιάζεστε!

Έχει πάρει εντολές η δασκάλα. Αυτοί οι "μορφωμένοι" κύριοι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου της είπανε πως δεν πρέπει να αποθαρρύνουμε τις ψυχούλες των μαθητών μας με τις φριχτές κόκκινες μολυβιές του παλαιομοδίτικου σχολείου.

Τι να κάνει κι η έρμη η δασκάλα; Υπακούει εντολές! Αφήνει τα γραπτά κατάλευκα, σαν το χιόνι!

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά

που σκληρά πολεμάτε πάνω στα χαρτιά

παιδιά, στη γλυκειά Παναγιά

προσευχόμαστε όλοι

να μάθετε ... ελληνικά!