Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε. 'Ομως μερικοί κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν. Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν. Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν. Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
'Ισως τα ποιήματα που γράφτηκαν από τότε που υπάρχει ο κόσμος είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης. Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Γιώργης Παυλόπουλος
5 σχόλια:
Welcome back!!
Πολύ όμορφες σκέψεις..για τη ποίηση..
:))
Καλή αρχή ξανά... Μα συνενοημένες είμαστε;για δες στον άνεμο ότανμπορεσεις! :-)φιλιά
Eυχαριστώ κορίτσια!
Καλημέρα κυρία!!!
Καιρό έχω να σας επισκεπτώ και τώρα που βρήκα ελεύθερω χρόνο να'μαι.
Πάντα γνώριζα την ιδιαίτεερη αδυναμία σας για ποίηση και με χαροποιεί το γεγονός ότι κάνατε αυτή την ανάρτηση.
θα συμφωνίσω κι εγώ ότι οι σκέψεις σας πάνω στην ποίηση είναι πολύ όμορφες,όμως θα προσθέσω ότι ελπίζω να κάνετε τις ίδιες σκέψεις και πάνω στην πεζογραφία.[εμένα η πεζογραφία είναι η αδυναμία μου :)]
Θα προσπαθήσω να σας επισκεπτώ σύντομα.Φιλάκια!!!
Μας έλειψες Φλώρα!
Δυνατό come back!
Και μάθαμε ότι είναι αρμαθιές ¨τα αντικλείδια" για μια πόρτα τελικά ανοικτή!
Πολύ όμορφο κείμενο!
Πολλά φιλιά, καλό μήνα :)))
Δημοσίευση σχολίου