AGORA

Είδα την ταινία "Agora" που περίμενα τόσο πολύ να δω, 

όπως σας είχα πει παλιότερα σε ανάρτησή μου για την Υπατία. 

Πριν πω τη γνώμη μου, ας δούμε μερικές πληροφορίες από το "Αθηνόραμα".

Στοιχεία της ταινίας:

Ιστορική 2009 Έγχρ. Διάρκεια: 126'

Ισπανική ταινία σε σκηνοθεσία Αλεχάντρο Αμενάμπαρ με τους: 
Ρέιτσελ Βάις, Μαξ Μινγκέλα, Όσκαρ 'Αιζακ, Ρούπερτ Έβανς

Η ιστορία της Υπατίας, Αλεξανδρινής αστρονόμου και φιλοσόφου, η οποία βρέθηκε στο επίκεντρο ενός φονικού, θρησκευτικού εμφυλίου πολέμου τον 4ο μ.Χ. αιώνα.

Κριτική του Χρήστου Μήτση:

"Φιλόδοξο έπος που αφήνει την αίσθηση μιας θεαματικής, αλλά αναιμικής και άτολμης ιστορικής μαρτυρίας. Clean cut χαρακτήρες, προσχηματικά ηθικά διλήμματα, 

εύκολη συναισθηματική φόρτιση που απλοποιεί τις πολιτικοκοινωνικές αντιθέσεις. 

Η μόνη τολμηρή θέση που υπερασπίζεται μέχρι τέλους η ταινία είναι η εικόνα των αλλοφρόνων χριστιανών, οι οποίοι με σκοταδιστική μισαλλοδοξία εξόντωσαν κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο "άπιστο".

Σπάνια συμβαίνει να συμφωνώ με τους κριτικούς κινηματογράφου. Έτσι και σ' αυτήν την περίπτωση, δεν καταλαβαίνω γιατί τη χαρακτηρίζει "αναιμική και άτολμη" ιστορική μαρτυρία...

Για μένα δεν είναι έτσι. 

Νομίζω ότι η ταινία είναι αξιόλογη προσπάθεια, που σέβεται την ιστορία. Φυσικά ο σκηνοθέτης δίνει τη δική του εκδοχή, τη δική του ματιά στο ιστορικό γεγονός, όπως άλλωστε συμβαίνει και στα ιστορικά μυθιστορήματα. Το γεγονός ότι παρουσιάζει το θάνατό της με λιθοβολισμό, αντί της κατακρεούργησής της με "όστρακα" (δηλ. κομμάτια αγγείων) όπως έγινε στην πραγματικότητα, έχει ελάχιστη σημασία. Η σκηνή της δολοφονίας της είναι "ήπια" φυσικά σε σχέση με την απίστευτη και φριχτή αλήθεια... Αλλά, εμένα μου άρεσε που δεν επέλεξε ο Αμενάμπαρ να δείξει με ωμότητα και προκλητικότητα το θάνατο μιας τέτοιας γυναίκας! Νομίζω ότι σεβάστηκε τη μνήμη της. Γιατί να προτιμήσουμε την "ανεβαστική" φρίκη και την εύκολη χυδαιότητα που θα μπορούσε να έχει η συγκεκριμένη σκηνή;
Επιλογή του σκηνοθέτη και το εύρημα με το ερωτικό τρίγωνο που δημιουργείται με τον Ορέστη και τον δούλο της, το οποίο δίνει ένα ιδιαίτερο χρώμα στο συναισθηματικό τοπίο της ταινίας.

 

Συμφωνώ με κάποιον θεατή που στην κριτική του έγραψε ότι "οι παράπλευροι χαρακτήρες δίνονται λίγο μονοδιάστατα, αλλά η εκπληκτική ερμηνεία της Ρέιτσελ Βάις ισορροπεί αυτή την έλλειψη". Μ' άρεσε τόσο πολύ αυτή η απλότητά της, οι ματιές της, οι γεμάτες στοχασμό και όνειρο... Νομίζω ότι ενσάρκωσε ωραία την φιλόσοφο Υπατία.

Επίσης, μου άρεσε και η ερμηνεία του Μαξ Μινγκέλα ως νεαρού ερωτευμένου σκλάβου.

 
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα κάτι περισσότερο στο "φιλοσοφικό" στοχασμό της ταινίας (χωρίς όμως να θέλω να την αδικήσω - είχε αρκετούς διαλόγους που μου άρεσαν πάρα πολύ). Επίσης, θα ήθελα να διαβαστούν σε κάποια σημεία κομμάτια από τις επιστολές του Συνέσιου που έχουν σωθεί ή άλλα κείμενα που αναφέρονται σ' αυτήν. Νομίζω ότι θα πάταγε καλύτερα ιστορικά η ταινία με αναφορές στις πηγές. Φυσικά αυτό είναι δύσκολο καλλιτεχνικά... 

Τρελάθηκα, όμως, από την εικόνα!!! 

Ταινία εποχής, υπερπαραγωγή.

 

  

 

 

Με ταξίδεψαν στο χρόνο αυτές οι ατμοσφαιρικές σκηνές, η ολοζώντανη παρουσίαση της κινούμενης αγοράς, η σκηνή με την άμμο,  τα φωτεινά γαλανά πλάνα στη μέση της θάλασσας με το καράβι και φυσικά οι κορυφαίες λήψεις από αέρος! Είμαστε μέσα στη βιβλιοθήκη, βγαίνουμε από το άνοιγμα της οροφής και βλέπουμε σαν να πετάμε όλη την Αλεξάνδρεια και στη συνέχεια μεταβαίνουμε στο σύμπαν που τόσο αγαπούσε η Υπατία ... Εντάξει, γι' αυτό και μόνο αξίζει ένα μπράβο στον χιλιανό σκηνοθέτη. Πολύ ωραία σύλληψη.

Ειδικά σε κάτι τέτοιες σκηνές που φαίνονται από πάνω οι άνθρωποι, ίσως ο Αμενάμπαρ να υπαινίσσεται τη μικρότητα και την αδυναμία του ανθρώπου. 

Φαίνεται, για παράδειγμα η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και γύρω γύρω όλοι αυτοί που πιστεύουν ότι επιτελούν σπουδαίο έργο καίγοντας τα ρολά της ανθρώπινης σκέψης που κατά τη γνώμη τους "λάθεψε"... Κι όπως τους βλέπουμε εμείς από πάνω να γυρνοβολάνε, να τρέχουν και να καταστρέφουν, μοιάζουν σαν κατσαρίδες, σαν μικρά ποντικάκια που ζουζουνίζουν βγάζοντας μικρές κραυγές αυτοδικαίωσης γύρω από τις φλογίτσες της φωτιάς νομίζοντας, μαθές, πως κάνουν κάτι σημαντικό. Όμως, δεν παύουν να είναι μικρά σκουληκάκια. Και πάνω τους ο σταθερός ουρανός που όλα τα βλέπει, τα υπομένει, τα καταγράφει στο ρολό της ιστορίας, το απίστευτα όμορφο σύμπαν, που γήτεψε την πρωταγωνίστρια και την σήκωσε λίγο πάνω από την γαλάζια σφαίρα που ματοκυλίζεται κάθε τόσο για την ίδια μικρότητα. Τη μανία για το ποιος έχει δίκιο. Αυτή που καταργεί το δικαίωμα της ελευθερίας και της σκέψης.

Όπως και να έχει, μετά την παρακολούθηση αυτού του έργου, οι θεατές βγαίνουν και συζητούν φιλοσοφικά. Και σκέπτονται.
Εγώ να σας πω κοιμήθηκα, έχοντας στο νου μου τα ονειροπόλα μάτια της Υπατίας...
και δεν με νοιάζουν καθόλου οι σκοπιμότητες ή οι ελλείψεις της ταινίας.
Γιατί σε όλα πάντα πρέπει να βλέπουμε κάτι κακό από πίσω;

Δείτε μερικές αφίσες από την παραγωγή του έργου:

 

  

  

 

 

Ο σταθερά ανερχόμενος και αξιόλογος σκηνοθέτης με την πρωταγωνίστρια ...
... και στη διάρκεια των γυρισμάτων...

 

  

 

Δείτε και το trailler της ταινίας: