Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Η κιθάρα...


by Federico García Lorca

Translated by Cola Franzen







The weeping of the guitar
begins.
The goblets of dawn
are smashed.
The weeping of the guitar
begins.
Useless
to silence it.
Impossible
to silence it.
It weeps monotonously
as water weeps
as the wind weeps
over snowfields.
Impossible
to silence it.
It weeps for distant
things.
Hot southern sands
yearning for white camellias.
Weeps arrow without target
evening without morning
and the first dead bird
on the branch.
Oh, guitar!
Heart mortally wounded
by five swords.

Η ΚΙΘΑΡΑ

Το κλάμα αρχίζει
της κιθάρας.
Σπάζονται τα ποτήρια
από το γλυκοχάραμα.
Το κλάμα αρχίζει
της κιθάρας.
Δεν ωφελεί να τη σωπάσεις.
Αδύνατό ‘ναι
Να τη σωπάσεις.
Μονότονα κλαίει,
όπως το νερό κλαίει,
όπως ο άνεμος κλαίει
πάνω στο χιόνι.
Αδύνατό ‘ναι
Να τη σωπάσεις.
Κλαίει για μακρινά
πράγματα.
Άμμος του καυτερού Νοτιά
που άσπρες καμέλιες θέλει.
Κλαίει για το βέλος το άσκοπο,
το δίχως αύριο βράδυ,
Και για το πρώτο το νεκρό
πουλί στο κλαρί πάνω.
Ω, κιθάρα!
Καρδιά λαβωμένη άσκημα
Από πέντε σπαθιά.

Αφιερωμένο στον Jesus (τον Ισπανό μαθητή - μέγα κιθαρίστα)

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008

Teachers are like mirrors

Αφιερώνω αυτό το video clip σε όλους τους δασκάλους και καθηγητές, με την ευχή να 'ναι τα μάτια τους καθρέφτες, μέσα στους οποίους τα παιδιά θα ανακαλύπτουν πως έχουν έναν εαυτό που αξίζει να αγαπηθεί...



Ιδιαίτερα, θέλω να το αφιερώσω στην αγαπημένη μου Άννα Φελίπε, την Ισπανίδα συνεργάτιδά μου στο e-twinning! Είναι μία αληθινά μεγάλη δασκάλα! Καθηγήτρια "κλασσικού πολιτισμού" σε ένα σχολείο της Αλbacete, κοντά στη Valenthia. Μιλάει τέλεια ελληνικά, το γραφείο της είναι γεμάτο με κατασκευές (μακέτες αρχαίων ναών, μαριονέττες κλπ) και τα παιδιά τη λατρεύουν. Τους φέρνει το Μάιο εδώ. Αυτή είναι καθηγήτρια! Χαμηλών τόνων, υψηλών στόχων!

Να ζήσεις Αννούλα μου!

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Χιονισμένη πολιτεία η Αθήνα!





Όχι... Δεν είναι Βιέννη, δεν είναι Ελβετία... Είναι το Άλσος του Αιγάλεω! Απίστευτο κι όμως αληθινό... Εγώ δυστυχώς με τα μωρά δεν μπόρεσα να βγω στα χιόνια, πέρα από το ότι ανέβηκα στην ταράτσα μας και έφτιαξα χιονάνθρωπο...
Τον βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης...

Ένας μαθητής μου, όμως, γλυκύτατο παιδί, με σκέφτηκε και μου έστειλε τις φωτογραφίες που τράβηξε στην πρωινή του βόλτα στο χιονισμένο Αιγάλεω. Διάλεξα αυτές τις δύο με τα πράσινα αλλά και τα γυμνά δέντρα του άλσους, ντυμένα στα λευκά! Του τις αφιερώνω με όλη μου την αγάπη!

(Τι να λέμε τώρα; Μεγάλη υπόθεση οι μερακλήδες μαθητές!!!)

Αφιερώνω την ανάρτηση στον Φιλίπ τον τσίφτη και καραμπουζουκλή...

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος δίνει στον ορίζοντα



Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο - Έρωτας
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος
Δίνει στον ορίζοντα
Κύματα φεύγουν έρχονται
Αφρισμένη απόκριση στ' αυτιά των κοχυλιών

Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα
Γέρνει πανί του ονείρου
μακριά
Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει - Φλοίσβος.

Από τους "Προσανατολισμούς" του Οδυσσέα Ελύτη

Let it snow...

Σήμερα ... επιτέλους χιόνισε!
Αφιερώνω λοιπόν αυτό το video (αν και χριστουγεννιάτικο) σε όσους αγαπούν το χιόνι και στους μαθητές μου, που ελπίζουν ότι αύριο δεν θα κάνουμε μάθημα. Ελπίζω να τους κάνει ο Θεός το χατίρι και να συνεχίσει να χιονίζει....
Γιαυτό Θεούλη μου που ακούς τις προσευχές μας, σε παρακαλώ.... LET IT SNOW!!!!

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Ωδή στη Σαντορίνη



ΩΔΗ ΣΤΗ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ
του Οδυσσέα Ελύτη


Βγήκες από τα σωθικά βροντής
Ανατριχιάζοντας μες στα μετανιωμένα σύννεφα
Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη
Ζήτησες πρωτομάρτυρα τον ήλιο
Για ν' αντικρίσετε μαζί τη ριψοκίνδυνη αίγλη
Ν' ανοιχτείτε με μια σταυροφόρο ηχώ στο πέλαγος

Θαλασσοξυπνημένη, αγέρωχη
Όρθωσες ένα στήθος βράχου
Κατάστιχτου απ' την έμπνευση της όστριας
Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η οδύνη
Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η ελπίδα
Με φωτιά με λάβα με καπνούς
Με λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο
Γέννησες τη φωνή της μέρας
Έστησες ψηλά
Στην πράσινη και ρόδινη αιθεροβασία
Τις καμπάνες που χτυπάει ο ψηλορείτης νους
Δοξολογώντας τα πουλιά στο φως του μεσαυγούστου

Πλάι από ρόχθους, πλάι από καημούς αφρών
Μέσ' από τις ευχαριστίες του ύπνου
Όταν η νύχτα γύριζε τις ερημιές των άστρων
Ψάχνοντας για το μαρτυρίκι της αυγής,
Ένιωσες τη χαρά της γέννησης
Πήδησες μες στον κόσμο πρώτη
Πορφυρογέννητη, αναδυόμενη
Έστειλες ως τους μακρινούς ορίζοντες
Την ευχή που μεγάλωσε στις αγρυπνίες του πόντου
Για να χαϊδέψει τα μαλλιά της πέμπτης πρωινής.
Ρήγισσα των παλμών και των φτερών του Αιγαίου
Βρήκες με λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο
Με φωτιά με λάβα με καπνούς
Τις μεγάλες γραμμές του πεπρωμένου σου
Τώρα μπροστά σου ανοίγεται η δικαιοσύνη
Τα μελανά βουνά πλέουν στη λάμψη
Πόθοι ετοιμάζουν τον κρατήρα τους
Στην παιδεμένη χώρα της καρδιάς
Κι από το μόχθο της ελπίδας νέα γη ετοιμάζεται
Για να βαδίσει εκεί με αετούς και λάβαρα
Ένα πρωί γεμάτο ιριδισμούς
Η φυλή που ζωντανεύει τα όνειρα
Η φυλή που τραγουδάει στην αγκαλιά του ήλιου
.

Ω κόρη κορυφαίου θυμού
Γυμνή αναδυομένη
Άνοιξε τις λαμπρές πύλες του ανθρώπου
Να ευωδιάσει ο τόπος από την υγεία
Σε χιλιάδες χρώματα ν' αναβλαστήσει το αίσθημα
Φτεροκοπώντας ανοιχτά
Και να φυσήξει από παντού η ελευθερία

Άστραψε μες στο κήρυγμα του άνεμου
Την καινούρια και παντοτινή ομορφιά
Όταν ο ήλιος των τριών ωρών υψώνεται
Πάνγλαυκος παίζοντας το αρμόνιο της Δημιουργίας.


ODE TO SANTORINI
By Odysseus Elytis


You came out of the thunder’s belly
Shuddering in the penitential clouds
Bitter stone, tested, defiant
You summoned the sun to be your first witness
To confront with you the impetuous radiance
To open out with a crusading echo in the sea

Sea-woken, defiant,
You thrust up a breast of rock
Scored with the south wind’s inspiration
For pain to engrave its guts there
For hope to engrave its guts there
With fire, lave, smoke
With words that concert the infinite
You gave birth to the voice of day
You raised,
To the green and rose porticos of vision,
The bells struck by the exalted intellect
Praising the birds in the mid-August light.

Close to the wave’s thud, to the foam’s lament,
Among the eucharists of sleep
When night wandered through the wildnerness of stars
Searching for the testimony of dawn
You experienced the joy of birth.

You were the first to leap forth into the world,
Porphyrogenite, sea-begotten,
You sent to the far horizons
Blessings nurtured in the sea’s vigils
To caress the hair of daylight’s waking hour.
Queen of the heartbeats, and wings of the Aegean,
With words that convert the infinite
With fire, lava, smoke,
You discovered the great lines of your destiny.
Now justice stands revealed before you
Black mountains sail in the brightness
Longings dig their craters
In the heart’s tormented land
And from hope’s struggle a new earth is made ready
So that on a morning full of iridescence
The race that vivifies dreams
The race that sings in the sun’s embrace

May stride forth with eagles and banners.

O daughter of the highest wrath
Sea-begotten, naked,
Open the glorious gates of man
So that health may sweeten the land
The senses may flower in a thousand colours
Their wings spread wide
So that freedom may blow from all directions.

In the wind’s proclamation flash out
The new, the eternal beauty
When the three-hour-old sun rises up
Entirely blue to play the harmonium of creation.

(Translation by Edmund Keeley and Philip Sherrard)

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008

Μουσικό κουτί - ονειροκουβαλητής

Το Μινοράκι της Αλεξίου. Αγοράκι στο παράθυρο, δαντελένιο κουρτινάκι, τόπι στη μικρή αυλή, χαρταετός, τσέρκι στο δρόμο, παλιά ντουλάπα, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, κάρτα με τις Καρυάτιδες, μουσικό κουτί κι ένα κοριτσάκι που μεγαλώνει και θυμάται τα παλιά...
Αχ... έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου...

Μπράβο σ' αυτόν που είχε τη σύλληψη και τη δημιουργία του βίντεο κλιπ. Μας ταξιδεύει τόσο γλυκά πίσω στο χρόνο!

Είχαμε κι εμείς ως παιδιά ένα τέτοιο μουσικό κουτί με μπαλαρίνα που χόρευε, μόνο που είχε το σχήμα πιάνου. Όταν άνοιγες το καπάκι των πλήκτρων, άνοιγε η ουρά του πιάνου και φανερωνόταν μία χορεύτρια που έκανε στροφές μπροστά σε καθρέφτη. Τι ώρες έχουμε περάσει χαζεύοντάς την... Το έχει ακόμα η αδελφή μου και το θεωρεί ένα από τα πιο πολύτιμα αποκτήματά της. Δεν πειράζει που δεν χορεύει πια η μπαλαρίνα μας. Το πιανάκι μας σιωπηλό κουβαλάει τις παιδικές μας αναμνήσεις...

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Αχ κυρία Μαριέττα μου...


Αχ κυρία Μαριέττα μου,

σε σκέφτομαι συνέχεια τούτες τις πικρές σου μέρες.
Το πόδι σου που έφυγε ταξίδι
και συ θα το αποζητάς.
Λέτε οι κατάρες να πιάνουν τόπο;
Πώς θα νιώθουν τώρα όσοι κάποτε σε καταράστηκαν, άραγε;
Είναι δικαίωση αυτό;
(Θεέ μου, σε κανέναν άνθρωπο να μην πιάνουν οι κατάρες
γιατί άνθρωπος είναι κι αυτός - πονάει)

Αχ κυρία Μαριέττα μου,
πόσο σε νιώθω
σε αυτή την κρύα μοναξιά του νοσοκομείου
τα λευκά σεντόνια
που κρύβουν με επιμέλεια
ό,τι δεν θέλεις να κοιτάξεις.
Μακάρι να μπορούσα να γίνω ένα λευκό σύννεφο
έξω από το παράθυρό σου
να πάρω μαζί μου τη σκέψη σου
να πετάξεις έξω
κάπου ψηλά
μακριά και πέρα από όλα
τα τωρινά και τα περασμένα
σε έναν κόσμο γεμάτο φως και όνειρα
όπου όλοι μοιράζονται αγγίγματα
ψυχής.

Μην κλαις κυρία Μαριέττα μου
σκέψου και προσευχήσου
να βρεις ξανά τη δύναμή σου
να πατήσεις ξανά στα πόδια σου

Είσαι ζωντανή
κι η ελπίδα θα σου δώσει φτερά
όσο δύσκολο κι αν είναι
θα ξαναπετάξεις...
ίσως ψηλότερα αυτή τη φορά.

Αχ, κυρία Μαριέττα μου
ήθελα να ήμουν ένα λευκό σύννεφο
στο παράθυρό σου...

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Εμείς γι' αλλού κινήσαμε γι' αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει...


Διάβασα τώρα στο maison & decoration του Ιανουαρίου ένα άρθρο της Αγάπης Τσακπίνογλου (η οποία πάντα γράφει έτσι όπως υπαινίσσεται το επίθετό της και όποτε πέσει στα χέρια μου κοιτάζω τι γράφει), το οποίο πραγματεύεται το θέμα των στόχων που θέτουμε τις Πρωτοχρονιές και κατά πόσο τους επιτυγχάνουμε.
Το παραθέτω, γιατί θα ήθελα τα σχόλιά σας (αν με διαβάσει κανείς ποτέ δηλαδή...)
Λοιπόν το άρθρο έχει ως εξής:
"Αναρωτιέμαι ποια είναι η μυστική πατέντα που ακολουθώντας την έχουμε ελπίδες να φτάσουμε στην επόμενη Πρωτοχρονιά χωρίς καμία παράπλευρη απώλεια σε στόχους, αποφάσεις, αλλαγές. Ο απολογισμός να είναι διθυραμβικός και ο ισολογισμός να μας βγάζει κερδισμένους.
Με δυο λόγια, η ευτυχία να τρέχει από τα μπατζάκια μας. Απ' ό,τι φαίνεται, το μυστικό πρέπει να είναι κρυμμένο μεταξύ χαμένης Ατλαντίδας και Πομπηίας, γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσω τη "λοξοδρόμηση" του ετήσιου δεκαλόγου μας παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές μας; Και τα 'ταν μόνο αυτό...
Για έναν περίεργο λόγο, τα σημεία όπου επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας τα ξαναβρίσκουμε διπλά μπροστά μας. Δεν φτάνει που τα φαιά μας κύτταρα παίρνουν φωτιά κάθε τέλος του χρόνου, δεν φτάνει που οι απαιτήσεις από τον εαυτό μας κάθε 1/1 ξεπερνούν τα όριά μας, δεν φτάνει που οι αναμενόμενοι στόχοι δεν χωράνε σε μία σελίδα Α4, δεν φτάνει που το φάντασμα της αποτυχίας μάς τινάζει σαν ηλεκτροσόκ στον ύπνο μας, στο τέλος χάνουμε και τον δρόμο. Έχουμε έναν οδηγό επαναστάτη που μας οδηγεί εκεί όπου υπάρχει φως και αλήθεια από άλλο δρόμο, εκεί που νομίζεις ότι έφτασες, μια απότομη στροφή σε βάζει ξανά στο τούνελ, όσο δεν γυρίζεις πίσω η απόσταση μικραίνει, όσο προχωράς μπροστά, όσο συνεχίζεις να περπατάς το τοπίο αλλάζει, σε δέκα μέτρα φτάνεις, όλα είναι γνώριμα, πάλι στα ίδια, τίποτα δεν έχει αλλάξει, έχεις αλλάξει εσύ.
Αγάπη Τακπίνογλου"


Πώς σας φάνηκε το κειμενάκι; (κλασσική ερώτηση καθηγήτριας... κάνω μπαμ από μακριά έτσι;)
Λοιπόν, έχω υπογραμμίσει με bold όπως βλέπετε κάποια θέματα που θα ήθελα να σχολιάσουμε. (Συνεχίζω σταθερά στον ρόλο μου βλέπετε; Τι να κάνω; Μου βγαίνει αυθόρμητα...)
Πρώτα απ' όλα "η ευτυχία να τρέχει από τα μπατζάκια μας"... Το κυνήγι της χαμένης Ατλαντίδας όντως. Εδώ παίζει ρόλο βέβαια τι ορίζει ο καθένας "ευτυχία" … και αν αρχίζουμε αυτή τη συζήτηση θα τελειώσουμε όταν κάποιος θα έχει ήδη ανακαλύψει την χαμένη Ατλαντίδα και η Πομπηία θα έχει ορθωθεί μαγικά μπροστά στα μάτια μας...
Δεύτερον, "οι αναμενόμενοι στόχοι δεν χωράνε σε μία σελίδα Α4" - πού είναι το κακό; Μπράβο και πάλι μπράβο! Το πρόβλημα είναι όταν κοιτάμε την Α4 και δεν έχουμε με τι να τη γεμίσουμε...
Τρίτον, "στο τέλος χάνουμε το δρόμο". Επίσης, κανένα πρόβλημα. Είμαστε άνθρωποι, συνεπώς η τελειότητα απέχει από μας έτη φωτός. Αναμενόμενο να χαθούμε και να μην επιτύχουμε. Το ότι δεν τα καταφέραμε όλα μα όλα, δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθήσαμε σωστά, ούτε ότι ήταν για το καλό μας εντέλει να τα καταφέρναμε...
Τέταρτον, "έχουμε έναν οδηγό επαναστάτη που μας οδηγεί εκεί όπου υπάρχει φως και αλήθεια από άλλο δρόμο" - Τι ωραία σκέψη! Ναι, το πιστεύω κι εγώ. Μέσα μας κάτι ανάβει σαν προβολέας και μας ωθεί σε μία κίνηση προς το άγνωστο και όταν φτάσουμε εκεί τελικά ανακαλύπτουμε ότι αυτό το άγνωστο έχει μέσα του και φως και αλήθεια. Δεν ξέρω πώς να τον πω αυτόν τον εσωτερικό οδηγό. Να τον πω συνείδηση, ή ίσως το "καθ' ομοίωσιν" , που μας καλεί να γίνουμε εμείς οι ίδιοι φως; Μ' άρεσε η φράση του Σαββόπουλου για τον Καραγκιόζη: "είναι διάτρητος… γι’ αυτό μπορεί να τον διαπεράσει το φως, να γεμίσει με φως" … Και γω έτσι νιώθω πολλές φορές. Όσο πιο "διάτρητη" είμαι και χάνω το δρόμο και συχνά, μα τόσο συχνά, δεν πετυχαίνω τίποτα, μα τίποτα (π.χ. μου καίγεται συνέχεια το γάλα των παιδιών... τι αίσχος αφηρημάδας!) τόσο πιο πολύ ταπεινώνομαι και νιώθω εντελώς αβοήθητη στα χέρια του Θεού. Και ακούω από μέσα μου: Ξανασήκω και περπάτα. Σε περιμένει το φως. Αυτό το εσωτερικό "μόντεμ" είναι πάλι. Θέλει να με συνδέσει με το φως που είναι αιώνια on line και με περιμένει.
Πέμπτον και τελευταίον, "έχεις αλλάξει εσύ". Ακριβώς. Στο τέλος κάθε χρόνου, κάθε στροφής, κάθε δευτερολέπτου έχω αλλάξει εγώ. Το θέμα είναι κατά πόσο είμαι πιο φωτεινή, πιο "διάτρητη" ή πιο σκοτεινή και μπετοναρισμένη (και τελικά χαμένη αληθινά)…
Με παρηγορεί ο Καβάφης "τόσο που έκανες λίγο δεν είναι, εδώ που έφτασες μεγάλη χάρη.." κάπως έτσι - δεν μου έρχονται ακριβώς οι στίχοι τώρα. Το ξέρετε όλοι το ποίημα, βέβαια… Η ουσία είναι το ταξίδι κι όχι ο προορισμός.
Σκέφτομαι πόσα καλά έχουμε στη ζωή μας. Γιατί τα παραμελούμε;
Γιατί πολλές φορές αυτοί οι ατελείωτοι ΣΤΟΧΟΙ μας πνίγουν; Ένας ηλίθιος, ατέλειωτος, ξερός και στυγνός ατομισμός που μας σπρώχνει ναι μεν στη δημιουργία και στο να μην είμαστε αδρανείς ΟΚ... αλλά ταυτόχρονα μας κάνει κάτι ακτιβιστικά ρόμποκοκ που χάνουν τελικά το δρόμο, δεν μιλάνε με τους φίλους, δεν σηκώνουν τηλέφωνο να ρωτήσουν τι κάνει η τάδε θεία που είναι άρρωστη ή η γειτόνισσα που ζει όλη μέρα μόνη της.
Πρέπει να αντιδράσουμε, αποδεχόμενοι την ταπεινότητά μας, ακούγοντας συνεχώς τον εσωτερικό οδηγό που λες, αγαπητή Αγάπη.
Σ' ευχαριστώ για τις σκέψεις που με έβαλες να κάνω σήμερα...

Υποσημείωση:
Ό,τι γράφω τα γράφω για να τα ακούω πρώτη εγώ.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

Ονειρικό βίντεο - les jours de neige en ville

Παραθέτω ένα βίντεο ονειρικό ...
Είναι από τα καλύτερα βιντεοκλίπ που έχω δει.
Η μουσική δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά αξίζει η σύλληψη του διευθυντή φωτογραφίας...

Αχ Πηνελόπη μου...





Αφιερώνω το ποίημα αυτό
σε όλους όσους αγάπησαν
την ιδέα της "Πηνελόπης".



ΛΕΕΙ Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ

And your absence teaches me
what art could not
Daniel Weissbort

Δεν ύφαινα, δεν έπλεκα,
ένα γραφτό άρχιζα, κι έσβηνα
κάτω απ’ το βάρος της λέξης
γιατί εμποδίζεται η τέλεια έκφραση
όταν πιέζετ’ από πόνο το μέσα.
Κι ενώ η απουσία είναι το θέμα της ζωής μου
–απουσία από τη ζωή –
κλάματα βγαίνουν στο χαρτί
κι η φυσική οδύνη του σώματος
που στερείται.

Σβήνω, σχίζω, πνίγω
τις ζωντανές κραυγές
«πού είσαι έλα σε περιμένω
ετούτη η άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες»
και ξαναρχίζω το πρωί
με νέα πουλιά και λευκά σεντόνια
να στεγνώνουν στον ήλιο.

Δε θα ’σαι ποτέ εδώ
με το λάστιχο να ποτίζεις τα λουλούδια
να στάζουν τα παλιά ταβάνια
φορτωμένα βροχή
και να ’χει διαλυθεί η δική μου
μες στη δική σου προσωπικότητα
ήσυχα, φθινοπωρινά...

Η εκλεκτή καρδιά σου
– εκλεκτή γιατί τη διάλεξα –
θα ’ναι πάντα αλλού
κι εγώ με λέξεις θα κόβω
τις κλωστές που με δένουν
με τον συγκεκριμένο άντρα
που νοσταλγώ
όσο να γίνει σύμβολο Νοσταλγίας ο Οδυσσέας
και ν’ αρμενίζει τις θάλασσες
στου καθενός το νου.

Σε λησμονώ με πάθος
κάθε μέρα
για να πλυθείς από τις αμαρτίες
της γλύκας και της μυρουδιάς
κι ολοκάθαρος πια
να μπεις στην αθανασία.

Είναι σκληρή δουλειά κι άχαρη.
Μόνη μου πληρωμή αν καταλάβω
στο τέλος τι ανθρώπινη παρουσία
τι απουσία
ή πώς λειτουργεί το εγώ
στην τόσην ερημιά, στον τόσο χρόνο
πώς δεν σταματάει με τίποτα το αύριο
το σώμα όλο ξαναφτιάχνει τον εαυτό του
σηκώνεται και πέφτει στο κρεβάτι
σαν να το πελεκάνε
πότε άρρωστο και πότε ερωτευμένο
ελπίζοντας
πως ό,τι χάνει σε αφή κερδίζει σε ουσία.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Πάμε με το βιβλίο!!!!

Πάμε με το βιβλίο!!!!