Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

Οι αγαπημένοι μου μαθητές

Δεν μπορώ να κρατηθώ. Θέλω να βάλω εδώ και τώρα μέσα στο μπλογκ τις φωτογραφίες των αγαπημένων μου μαθητών... Δεν πιστεύω να έχουν αντίρρηση...
Μακάρι να είχα φωτογραφίες από όλους... Θα αρκεστώ τώρα σε μερικές ενδεικτικές...


Στο άλσος εκδρομούλα


Μία από τις τάξεις μας - τμήμα Γ2


Από την επίσκεψή μας στο Mega


τρελό κέφι κάτω από άγαλμα



το παλιό θρυλικό Γ1 μου - ήμουν υπεύθυνη σ' αυτό το τμήμα


η ορχήστρα του σχολείου... πετάει!


ποζάρει ενωμένη...


και τρώει τη μουσική... με το κουτάλι!


Από την έκθεση βιβλίου των Χριστουγέννων το Γ3 - το τμήμα μου, εδώ και τρία χρόνια!


οι ... schooligan freaks (μεγάλες μορφές του blogging όπως αποδεικνύονται)



τα e-λεύθερα θρανία (bloggers με άποψη)

Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί (ούτε και οι ίδιοι οι εικονιζόμενοι) τι θέση έχουν στην καρδιά μου!

Ας τους αφιερώσω, όμως το παρακάτω βιντεάκι, με την ευχή να είναι ο καθένας τους ένα αναμμένο κερί αλήθειας, αγάπης και προσφοράς μέσα στο σκοτάδι των καιρών μας!

Μην ξεχνάτε, παιδιά, αυτά που είπαμε για το ρόλο του ενός! Ο ένας θα παρασύρει σίγουρα κι άλλους, όπως η φλόγα ενός κεριού που σχίζει το σκοτάδι και στο δρόμο της συναντά το φως κι άλλων κι άλλων κεριών. Γίνετε φως παίδες! Μην σκοτεινιάσετε ποτέ...

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Μπήκε η Άνοιξη απ' το παράθυρό μου...

Άνοιξη, μέρα αφιερωμένη στην ποίηση, το πρωί έκανα Σολωμό στην τάξη, τραγούδησα στους διαδρόμους του σχολείου και τώρα έχω διάθεση για κάτι ρομαντικό σαν αυτό:



Ας το αφιερώσω στον Σωτήρη,
που σήμερα με στενοχώρησε και μούτρωσε κι από πάνω...

Σώτερ μου ...
τα ξέχασες τα πρωινά; Να σου θυμίσω λοιπόν:

"μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη
η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:
Όποιος πεθαίνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει..."


Για να μουτρώνουμε είμαστε τώρα, ε;

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Ένας αλλιώτικος δήμαρχος!

Μου στείλανε αυτό το μήνυμα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον και το αναρτώ.

Μια άλλη προσέγγιση


Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι εκατομμύρια κατοίκους που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα.
Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ περίεργη απόφαση. Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους. Στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήταν γνωστός για τους περίεργους τρόπους διδασκαλίας του. Γενικά, εφεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους για να πετυχαίνει το σκοπό του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε. Για την προεκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσε μια στολή σούπερμαν, αυτοχρίστηκε 'υπερπολίτης' και αμολήθηκε στους δρόμους βάζοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα για δήμαρχος. Έφερε πολύ γέλιο στον κόσμο αλλά επειδή όπως έλεγαν, είχε αρκετά ειλικρινή φάτσα, τον ψήφισαν.

Ο καινούργιος δήμαρχος όμως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους. Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να κοροϊδεύουν όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Σιγά, θα μου πείτε. Οι πολίτες όμως (που εννοείται δεν τηρούσαν τους κανόνες οδικής συμπεριφοράς), άρχισαν να συμμορφώνονται γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια κοροϊδία, παρά τα πρόστιμα. Αμέσως μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους, κλείνοντας την παροχή νερού ενώ σαπουνιζόταν, για να δείξει στους πολίτες πώς μπορούν να εξοικονομούν νερό. Και βουαλά! Η κατανάλωση νερού αμέσως έπεσε.

Όρισε Ημέρα Γυναίκας όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη. Αυτό, ήταν ανήκουστο γιατί η συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε... 700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας ενώ ακόμη και o αρχηγός της αστυνομίας ήταν γυναίκα εκείνο το βράδυ.
(Τέλειο, έτσι; Τι λέτε κορίτσια;)


Μίμος σατιρίζει οδηγό κρατώντας την πινακιδα Incorrecta (Λάθος)

Το καλύτερο; Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες με thumbs up και thumbs down για να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους. Γενικώς σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τι που ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή. (Σπάνιο είδος, πράγματι!!)... Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζίδων που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας και είχαν την προσωπική του υποστήριξη. Ίδρυσε επίσης ταμείο εθελοντικών φόρων για όσους ήθελαν να δώσουν παραπάνω χρήματα (!) στο δημοτικό ταμείο. Φυσικά και μάζεψε χρήματα. Τέλος, προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε αστέρια σε κάθε σημείο θανάτου από τροχαίο στην πόλη, πράγμα εξαιρετικά έξυπνο γιατί το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο αλλά και ιδιαίτερα σοκαριστικό.

Όχι, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Κολομβιανό Antanas Mockus, τον δήμαρχο της Μποκοτά το 1993. Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος αυτός δήμαρχος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα συμπεράσματά του από το κοινωνικό του πείραμα. Ένα από τα συμπεράσματά του είναι πως η γνώση δίνει δύναμη, αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας. Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές. Όλο το άρθρο και τα αποτελέσματα των πρακτικών του σε νούμερα, εδώ:

http://www.hno.harvard.edu/gazette/2004/03.11/01-mockus.html

Αυτός είσαι μεγάλε!
Μαζί σου! Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο δήμαρχος!

ΝΑ... ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!

Εγώ, πάντως, θα τον ψήφιζα... δαγκωτό!

Να του κλέψουμε καμία ιδέα;

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

Εσύ τι καρδιά είσαι, άραγε;


Σκεφτόμουν πόσα διαφορετικά είδη καρδιάς υπάρχουν...


καρδιές που έρχονται κοντά μέσω του Η/Υ (εξαιρετικά αφιερωμένο στους απανταχού bloggers)


γλυκειές καρδιές


μεταλλική καρδιά


καρδιά γεμάτη μουσική


καρδιά γοργόνα: η καρδιά του καλλιτέχνη


χάρτινες καρδιές


κλειδωμένη καρδιά


καρδιά στεφάνι - βραβείο νίκης


καρδιά μόνο για τα Χριστούγεννα


ιπτάμενες καρδιές


καρδιά ολάνθιστη


αρωματική καρδιά


καρδιά από κουμπιά: βρες το κουμπί μου


καρδιά από πέτρα


καρδιά που καίει


ραγισμένη καρδιά


καρδιές από πάγο


καρδιά κάθισμα: ξεκουράσου πάνω μου


καρδιά πορτοφόλι


καρδιά γυναίκας


καρδιά από σοκολάτα


καρδιά από αέρα


η καρδιά του στρατού


καρδιές ανθέων


καρδιά από χλωροφύλλη


καρδιά στην άμμο


καρδιά - νησί


Καρδιά στα σύννεφα - καρδιά του ουρανού

Ας ακούσουμε την Ελευθερία στο ομώνυμο τραγούδι αυτής της ανάρτησης:

Τώρα πες μου αλήθεια τι ζητάς
τι μου συζητάς, τι μ' αναζητάς
τι μου λες γι' αγάπη κι αρρωσταίνω.

Τώρα που με δάκρυα συμφωνείς
δε γυρνά κανείς, δε θέλω πια.

Καρδιά μου εγώ, φωτιά μου εγώ
στεριά μου εγώ, νύχτες βουνά.
Φιλιά μου εγώ, σταλιά μου εγώ
παλιά μου εγώ, παντοτεινά.

Τώρα κοίτα η ώρα της ζωής
πόσο πάει μπροστά πίσω πάμε εμείς
τι μ' επιθυμείς και τι μ' αγγίζεις.

Τώρα που με δάκρυα μου γελάς
τι με ξεγελάς αφού το ξέρω πια.

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

Secret Garden

Ένα πολύ αγαπημένο μου συγκρότημα και το πιο γνωστό κομμάτι του!
Secret Garden λοιπόν και το Nocturne!



Και κάτι ακόμα...
Μιας κι έχει ήδη μπει η Άνοιξη, ας δούμε κι ένα ωραίο βιντεάκι με κοντινά πλάνα λουλουδιών, ακούγοντας τα βιολιά των secret garden. Τι ωραίο όνομα για μια τέτοιου είδους μουσική, ε;
Το όνομα, η μουσική και οι φωτογραφίες... με κάνουν να νιώθω στον κήπο της Εδέμ!
Ελπίζω να το απολαύσετε...

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

Earth Hour


Πρέπει να αντιδράσουμε. Ο πλανήτης κινδυνεύει.
Η πρωτοβουλία για την "ώρα της γης" είναι συμβολική. Κλείνουμε για μία ώρα τα φώτα μας, όχι τα ψυγεία ή άλλες συσκευές ανάγκης. Μόνο τα φώτα. Ίσα - ίσα για να δηλώσουμε κι εμείς το παρόν σ' αυτήν την παγκόσμια προσπάθεια. Ένα σχολείο στο Περιστέρι (Γυμνάσιο Αυγουλέα - Λιναρδάτου) μας μύησε στο θέμα για την "ώρα της γης"...

Λοιπόν...
29 Μαρτίου, ώρα 8.00 με 9.00 το βράδυ κλείνουμε τα φώτα!
Ας ανάψουμε κεριά, ας μιλήσουμε λίγο με τους οικείους μας, χωρίς καμία οθόνη να ανάβει και να μας κλέβει την πολύτιμη επικοινωνία με αυτούς που αγαπάμε. Είναι μία ευκαιρία να βρεθούν οι οικογένειες μαζί, σε μία δράση αγάπης που θα φέρει τον έναν πιο κοντά στον άλλον. Στιγμές πολύτιμες, χρόνος κερδισμένος. Μια ώρα για τη γη. Μια ώρα για την ψυχή μας...

Περισσότερες πληροφορίες:
http://www.action4green.blogspot.com/

Επίσης, πολύ καλή δουλειά κάνουν στην Αίγινα για το θέμα αυτό και γενικότερα για περιβαλλοντικά θέματα. Αξίζει μία επίσκεψη εδώ:
http://earthhourhellas.wordpress.com/

Τέλος, μπορεί κανείς να μπει στην παγκόσμια σχετική ιστοσελίδα και να εγγραφεί (sign up for earth hour) αλλά μπορούν και διάφορες τοπικές οργανώσεις, σύλλογοι κλπ να οργανώσουν την δική τους "ώρα της γης"...

http://www.earthhour.org/



Έχουν κάνει ανάρτηση για το ίδιο θέμα και τα e-λεύθερα θρανία:
http://www.freeyoungminds.blogspot.com
... καθώς και οι schooligan freaks:
www.schooliganfreaks.blogspot.com

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

Ιθάκη - Κ. Καβάφη

Η Ιθάκη σ΄ έδωσε το ωραίο ταξίδι
άλλα δεν έχει να σε δώσει πια...



Από την ταινία Κ. Καβάφης:



Κι ένα ακόμη βίντεο του ποιήματος
με την αγαπημένη φωνή του Σων Κόννερυ... Τι βαθιά, τι αισθαντική φωνή... Πώς χρωματίζει έτσι τους στίχους του Αλεξανδρινού ποιητή μας...

Πετάξαμε χαρταετό...



Γλυκειά ανάμνηση της χτεσινής μέρας η φωτογραφία με το χαρταετό στον ουρανό. Την αφιερώνω σε όλους εκείνους που ονειρεύονται να πετάξουν.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Χαρταετός

Χαρταετός... ένα χάρτινο όνειρο...

Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που μοιάζουν με τους χαρταετούς;
Πώς ένας ποιητής μεταμορφώνει μία απλή λέξη... και πώς μία ποιητική φωνή δίνει την αλήθεια της σε ένα ποίημα..

Κυριακή 9 Μαρτίου 2008

Encardia




Θέλω να μιλήσω για το αγαπημένο μου μουσικό συγκρότημα που εδρεύει στην Αθήνα, μα η ψυχή του πάει κι έρχεται ανάμεσα σε Κάτω Ιταλία, Ελλάδα, πετάει πάνω από τη θάλασσα, δίνει γοργό φιλί στα κόκκινα γεράνια των κήπων, πίνει με δίψα πορτοκαλένια δειλινά και το σκάει συχνά - πυκνά πάνω στα σύννεφα...

Είναι μία παρέα ανθρώπων που ζουν τα τραγούδια τους. Ναι τα ζουν. Όχι μόνο πάνω στη σκηνή, μα παντού. Ο Βαγγέλης που παίζει ακκορντεόν χορεύει καθημερινά ταραντέλα, η Αναστασία τραγουδάει, χορεύει, χτυπάει παλαμάκια ή κλείνει τα μάτια, με απίστευτη απλότητα, ο Κώστας είναι ένας ορμητικός χείμαρρος που σε παρασέρνει με τη φωνή, τις κινήσεις του σώματος - ιδίως όταν παίζει το ταμπουρέλο, ο Μιχάλης οργώνει τις χορδές της κιθάρας του μαεστρικά με χαμόγελο, τα δύο νεραϊδάκια που χορεύουν δεν σταματούν καθόλου και προκαλούν το κοινό να χορέψει μαζί τους, ακόμα κι αν το βλέπουν διστακτικό. Όλοι τους έχουν ένα πάθος. Αυτό τους ενώνει κι έχουν τόσο καλή παρουσία. Κι ο κόσμος το νιώθει. Κάθε παράστασή τους καταλήγει σε ένα πανηγύρι. Απ' αυτά των χωριών. Τα απλά. Τα καρδιακά.

Δεν ονομάστηκαν τυχαία encardia...

Κι εγώ, το μόνο που μπορώ να κάνω ως αντίδωρο της χαράς που μου προσφέρει το άκουσμα της μουσικής τους είναι να τους έχω μέσα στην καρδιά μου!

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Gilbert Garcin

"An artist's life"
http://www.gilbert-garcin.com/

Ο φίλος μου ο Τάκης μου πρότεινε την παραπάνω ιστοσελίδα, του Βέλγου φωτογράφου Gilbert Garcin, για να δω κάποιες ενδιαφέρουσες φωτογραφίες. Πραγματικά, οι φωτογραφίες ήταν εξαιρετικές, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η ηλικία του φωτογράφου! Αυτός ξεκίνησε να ασχολείται με την καλλιτεχνική φωτογραφία στα... 65 του! Μάτι κριτικό, μυαλό στοχαστικό, αποτέλεσμα ποιητικό...

"Change the world"

"The driven ambition"

Chasing after time

Μπράβο στον άνθρωπο που δεν τον βάζει κάτω ο χρόνος!

Πάμε με το βιβλίο!!!!

Πάμε με το βιβλίο!!!!