Πατρίδα

Μιας και είναι σήμερα η γιορτή της σημαίας και γιορτάζει η πατρίδα μας σας αφιερώνω αυτό το αγαπημένο μου τραγούδι, που το έχω τραγουδήσει άπειρες φορές με την κιθάρα μου και με αυτό νανουρίζω πολλές φορές τα παιδάκια μου (για να συνεχίσω το θέμα της προηγούμενης ανάρτησης...).

Το αφιερώνω επίσης στον κ. Αλέξανδρο Βάμβα, άρχοντα Σπετσιώτη, τώρα ουρανοπολίτη, που μας φιλοξένησε στο αρχοντικό του στην Αγία Μαρίνα... ως ευχαριστώ για τις ωραίες μας μέρες στο νησί του, αλλά και γιατί αυτός μας έμαθε τη μουσική και τους στίχους αυτού του τραγουδιού!
Κάθε φορά που το τραγουδώ τον θυμάμαι!

Πατρίδα ήλιος κι ουρανός

και χώμα και λουλούδι

ζεστό ψωμί

γλυκό κρασί

και των πουλιών τραγούδι

Πατρίδα, γέλιο του παιδιού

γλυκό φιλί της μάνας

ανάσα μοσχολίβανο στον ήχο της καμπάνας

Πατρίδα, δάκρυ στο γιαλό

μαντήλι στο μουράγιο

του χωρισμού παράπονο

του γυρισμού κουράγιο...

Όνειρα ζαχαρωτά...

Έχετε κοιμίσει ποτέ μωράκι;;

μμμμμ.... δεν υπάρχει πιο γλυκό πράγμα στον κόσμο όλο, έτσι;;;;
Αφιερώνω λοιπόν αυτήν την ανάρτηση στα μωράκια όλης της γης είτε τα νανουρίσει κάποιος απόψε, είτε όχι...

Ποίημα, ρητό και ζωγραφικός πίνακας...

Μετά από πρόσκληση της φίλης μου roadartist , παίζω το παρακάτω μπλογκομπαίχνιδο, το οποίο μου αρέσει πολύ!!!

Καλούμαστε να αναφέρουμε κάποιο ρητό ή ποίημα (ή και τα δύο) και κάποιο έργο τέχνης που μας έχει επηρεάσει στην ζωή μας.

Λοιπόν...

1) Ποίημα

Εδώ δεν δυσκολεύομαι καθόλου. Θα βάλω το αγαπημένο μου.

Είναι του Οδυσσέα Ελύτη

από τον "Ήλιο τον Πρώτο"...

Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
κουρεμένο κεφάλι όνειρο ακούρευτο
ποδιά με σταυρωμένες άγκυρες.
Μπράτσο του πεύκου γλώσσα του ψαριού
αδερφάκι του σύννεφου!

Κοντά σου είδες ν' ασπρίζει ένα βρεμένο βότσαλο,
άκουσες να σφυρίζει ένα καλάμι.
Τα πιο γυμνά τοπία που γνώρισες,
τα πιο χρωματιστά.

Βαθιά-βαθιά ο αστείος περίπατος του σπάρου,
ψηλά-ψηλά της εκκλησίτσας το καπέλο
και πέρα-πέρα ένα βαπόρι με φουγάρα κόκκινα.

Είδες το κύμα των φυτών όπου έπαιρνεν η πάχνη,
το πρωινό λουτρό της το φύλλο της φραγκοσυκιάς,
το γεφυράκι στη στροφή του δρόμου
αλλά και τ' αγριοχαμόγελο.

Σε μεγάλους χτύπους δέντρων.
Σε μεγάλα λιοστάσια παντρειάς
εκεί που στάζουν από τα ζουμπούλια δάκρυα.
Εκεί που ανοίγει ο αχινός τους γρίφους του νερού,
εκεί που τ' άστρα προμηνούν τη θύελλα.

Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
χαϊμαλί τρελό σαγόνι πεισματάρικο.
Παντελονάκι αέρινο,
στήθος του βράχου κρίνο του νερού.
Μορτάκι του άσπρου σύννεφου!

Γιατί το αγαπώ ξέχωρα;
Δεν μπορώ να απαντήσω το γιατί. Έτσι, απλά, καθώς το διάβασα τρύπησε την καρδιά μου και μπήκε μέσα της. Και από τότε που το πρωτοδιάβασα μέχρι σήμερα μένει εκεί...
(Από μικρή είχα βέβαια αδυναμία στα πιτσιρίκια, στις αταξίες, στη θάλασσα, στα όνειρα - ειδικά τα "ακούρευτα"... ίσως γιαυτό μιλάνε μέσα μου αυτοί οι στίχοι).

2) Ρητό

Να πω καταρχήν ότι τρελαίνομαι για ρητά! Σε όλες τις φωτοτυπίες που μοιράζω στα παιδιά γράφω και κανα δυο τέτοια... Εννοείται πως τα βιβλία μου είναι κατασημαδεμένα με σκέψεις, στίχους και γνωμικά...

Τα πιο αγαπημένα μου, όμως, και που τα έχω συνεχώς στη σκέψη μου είναι τα εξής:

α) "Κι αν δεν μπορείς να κάνεις αυτό που αγαπάς, τότε ... αγάπησε αυτό που κάνεις"
β) "Η εργασία θα φέρει την αξία"

Να πω την αλήθεια, τα σκέφτομαι πολλές φορές και μου δίνουν δύναμη σε διάφορες φάσεις της ζωής μου (π.χ. όταν σιδερώνω, γενικά όταν κάνω δουλειές του σπιτιού, πριν μπω σε ένα "δύσκολο" και βαριεστημένο τμήμα, το καλοκαίρι όταν χάνω τα μπάνια μου και είμαι αναγκασμένη να κάνω κάτι άλλο κλπ)...

3) Ζωγραφικό έργο

Το πιο δύσκολό μου ήταν να διαλέξω αυτό.
Πέρα από το ότι μου αρέσουν πολλοί πίνακες, πολλοί ζωγράφοι, πολλές εποχές κλπ...
το πιο δύσκολο ήταν να πω γιατί με άγγιξε το συγκεκριμένο έργο, πώς επηρεάζει τη ζωή μου.

Μετά από σκέψη, λοιπόν, διαλέγω το "Γιάντες" του Γύζη.



Θα μου πείτε: γιατί;
Το βλέμμα του κοριτσιού αυτού μπαίνει μέσα μου. Νιώθω πως είναι η αιώνια γυναίκα, η ελληνίδα κόρη, που στηρίζει την οικογένεια, που έχει μία αγκαλιά γεμάτη αγάπη για τον καθένα, που η ζωή τη φορτώνει βάσανα μα εκείνη ελπίζει.
Κάτι μου λέει πως αυτή η κοπέλα έχει δύναμη ψυχής να αντέξει και να στηρίξει τον κόσμο μας, να του δώσει κουράγιο και να συνεχίσει να προχωρά.
Κι ας φοράει το μαύρο της μαντήλι.
Τα μάτια της είναι φωτιές.
... όπως λέει κι ο Μέλιος για την αγαπημένη του Αγράμπελη (από το "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα")... "τα μάτια της δυο πυρκαγιές μες στη νύχτα".
Έτσι. Η γυναίκα. Η γλυκειά πυρκαγιά του κόσμου. (Δεν πάει τέλεια και το κόκκινο φόντο ως φωτιά;)

Θα μου πείτε, με μένα πώς σχετίζεται;
Νιώθω και γω συνέχεια αυτής της γυναίκας, αυτού του κοριτσιού που γίνεται γυναίκα, νιώθω και γω στις πλάτες μου το βάρος της ευθύνης του να είσαι γυναίκα.
Είμαστε όλες η ίδια γυναίκα, που γεννιέται, γεννάει, γερνάει, πεθαίνει και τη θέση της παίρνει η επόμενη...
Αυτά...

Καλώ λοιπόν όποιον θέλει να παίξει αυτό το μπλογκοπαίγνιον, μα ιδιαίτερα θα καλέσω
την Στέλλα, την άστρια, τον π.κ., τη Ζαχαρούλα, την Ιφιγένεια, τον "rider on the storm", την Αίγλη, την twinkle, την Βασιλική, την Αλίκη, τον δυσλεκτικό δάσκαλο, την Άννα, τα e-λεύθερα θρανία, τα κορίτσια του μουσικού ονειροπίνακα, τους e-nigmatic school thinkers, τους openmindedfox, τις schooliganfreaks και τις graffitygirls!!

Α... καλώ στο παιχνίδι αυτό και τη φοβερή και τρομερή ομάδα της Χουακίνα!!!
Θέλω και από εδώ να συγχαρώ τους μεγάλους και άξιους νικητές του διαγωνισμού Xeblogare... που είναι και ιδιαιτέρως ΦΙΛΟΤΕΧΝΟΙ!!!

Έλεν Κέλλερ - Άννα Σάλλιβαν...

Θυμάμαι ακόμη πώς ένιωσα όταν, ως έφηβος, άκουσα την ιστορία της Έλεν Κέλλερ... Με άγγιξε μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής μου... Μέχρι σήμερα, όταν αντιμετωπίζω δυσκολίες, φέρνω τη μορφή της στη μνήμη μου και παίρνω κουράγιο!

Τυφλή, κωφή και άλαλη... από αρρώστια που πέρασε 19 μηνών...
Τι ζωή θα μπορούσε να έχει; Ζώου, θηρίου, φυλακισμένου, ανήμπορου πλάσματος που μόνο τον οίκτο θα μπορούσε να προκαλέσει; Ίσως... Όμως, ΑΥΤΗ δεν έζησε έτσι. Έγινε μία λαμπρή προσωπικότητα, από αυτές που αξίζουν ιδιαίτερη θέση στην πινακοθήκη των ηρώων της ανθρωπότητας.
Κάθε φορά που μιλάω γι' αυτήν, νιώθω δέος.

Μα να σας πω... δεν είμαι σίγουρη αν θαυμάζω αυτήν πιο πολύ ή την ΔΑΣΚΑΛΑ της, την Άννα Σάλιβαν!

Εγώ νιώθω ένα βουνό να ορθώνεται μπροστά μου, όταν οι μαθητές αρνούνται πεισματικά να λύσουν μία άσκηση με βλέμμα που σου λέει "δεν ξέρω και δεν με νοιάζει και να μάθω", όταν μασάνε τσίχλα και χαζεύουν έξω από το παράθυρο την ώρα που μπαίνω να κάνω μάθημα, όταν σκίζουν σελίδες από τα βιβλία τους για να φτιάξουν σαϊτάκια, όταν μουτζουρώνουν ανήλεα θρανία και τοίχους, όταν βρίζονται και δέρνονται, όταν κοροϊδεύουν οι "έξυπνοι" τους "ανίκανους" και "άμπαλους"...

Σήμερα μια μαθήτριά μου (με μαθησιακά και ψυχολογικά προβλήματα) έκλαιγε όλη την ώρα στο μάθημα, γιατί λέει τα παιδιά στο σχολείο την κοροϊδεύουν. Το βουνό ξανά, τεράστιο μπροστά μου, πιο τρομακτικό από ποτέ.
Βλέπω πόσο δύσκολο είναι το έργο της αγωγής και της μετάδοσης της γνώσης. Πόση αγάπη χρειάζεται. Πόση επιμονή, υπομονή, κουράγιο, πίστη...

Και να 'τη μπροστά μου η φωτεινή μορφής αυτής της γενναίας γυναίκας, της Άννας Σάλλιβαν, να μου φωνάζει ότι ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΡΘΩΤΑ... Αφού αυτή κατάφερε να κάνει μία τυφλή κωφάλαλη (που ήταν και επιθετική) να την κάνει να διαβάζει, να γράφει, ακόμη και να ... μιλήσει!

Ναι, η Άννα Σάλλιβαν είναι για μένα ένα πρότυπο. Η δασκάλα που θα ήθελα να είμαι. Ξέροντας πόσο μακριά είμαι από αυτήν, φυλάω τη μορφή της μέσα στην καρδιά μου, στο ιδιαίτερο εκείνο σημείο που κρατάμε ό,τι πολυτιμότερο, ό,τι πιο αγαπητό, ό,τι πιο ιερό...

Η εικόνα της "άλλης" Ελλάδας!

Η φίλη μου, η roadartist, μου έδωσε την ιδέα να φιλοξενήσω τη δική της ανάρτηση στο χώρο αυτό, ώστε να τη δουν κάποια μαθητικά μάτια.
Με πολλή χαρά δέχομαι την πρότασή της και αναρτώ το κείμενο για ένα 17 χρονο παληκάρι άξιο, τον Νίκο Πασσαλή και για έναν επιστήμονα, επίσης πολύ άξιο, τον Ιωσήφ Σηφάκη!!!
Διαβάστε τι έγραψε η πάντα ενημερωμένη, ευαισθητοποιημένη και φιλτάτη roadartist!!

"Οι περισσότεροι συγκλίνουμε στην αξία των σημερινών νέων και πόσο σημαντικό είναι να έχουν στήριξη, προσοχή.
Πραγματικά είναι πολύ σπουδαίο να ξέρεις πως μέσα στην γενικότερη καταχνιά κάποιοι όντως διαφοροποιούνται, απέναντι στις όποιες αντιξοότητες και οραματίζονται κάτι μικρό ή κάτι μεγάλο..!
Το χειρότερο είναι η ισοπέδωση, το να κόβεις τα «φτερά» τους και η απογοήτευση!

Η βράβευση του Νίκου Πασσαλή, του 17χρονου μαθητή από τη Θεσσαλονίκη μου έδωσε πολύ χαρά! Πιστεύω ότι στην γενικότερη κατάσταση του ‘σήμερα’, τέτοιες ευχάριστες ειδήσεις, αξίζουν να αναδεικτούν!!



Για όσους δεν το διάβασαν, ο Νίκος Πασσαλής κέρδισε το πρώτο ειδικό βραβείο του ΕIROForum (της κοινοπραξίας των επτά μεγαλύτερων επιστημονικών και ερευνητικών κέντρων της Γηραιάς Ηπείρου), ένα βραβείο που ισοδυναμεί με ταξίδι στο «όνειρο», με μια επίσκεψη στο CERN της Γενεύης.

Την ιδέα για την εφεύρεση του, την εμπνεύστηκε από ένα blog (!!!!), όταν διάβασε ότι οι υπολογιστές των 100 δολαρίων είναι αδύνατο να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία ενός κατανεμημένου συστήματος υπολογιστών. Αυτό του κέντρισε το ενδιαφέρον και θέλησε να αποδείξει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
Μαθητής ακόμη στην τρίτη τάξη του 2ου Λυκείου Νεάπολης Θεσσαλονίκης, άρχισε να «ασχολείται» με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές από την ηλικία των 3 ετών. Γεννήθηκε το 1991. Λίγο πριν οι γονείς του είχαν αγοράσει έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, τον οποίο «αποδόμησε» όταν πήγαινε στο δημοτικό για να…εξερευνήσει το εσωτερικό του..

Πάνω στο project του δούλεψε 12 ολόκληρους μήνες, καθώς απαιτούσε ευρεία και συνδυασμένη γνώση hardware και software.



Η ιστορία του 17χρονου Νίκου από τη Θεσσαλονίκη ξεφεύγει από το προσωπικό και αγγίζει το γενικό. Γιατί η ιστορία του Νίκου δεν είναι μοναδική. Υπάρχουν κι άλλα παιδιά που υπερβαίνουν την τετριμμένη εκπαιδευτική καθημερινότητα και κατορθώνουν σημαντικά πράγματα. Δυστυχώς όμως τα περισσότερα δεν θα τα γνωρίσουμε ποτέ!
Κάποια από αυτά τα παιδιά ίσως να σπουδάσουν στο εξωτερικό -όσα θα έχουν την οικονομική δυνατότητα- και να βρεθούν στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα της υφηλίου...



Το θέμα είναι όμως, τι κάνει η Ελλάδα για όλα αυτά τα παιδιά; Θα μπορέσει να αξιοποιήσει ως χώρα αυτά τα μυαλά, θα μπορέσει να τα κρατήσει στο δημόσιο πανεπιστήμιο;
Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα δεν είναι αισιόδοξες.
Και αποκαλύπτουν μία από τις σοβαρότερες παθογένειες του εκπαιδευτικού και του πολιτικού μας συστήματος.

Στην εποχή της απαξίωσης των πάντων η απάντηση τελικά βρίσκεται στους δρόμους που χαράσσουν οι άνθρωποι με τον κόπο τους.
Κι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τύχουν -επιτέλους- της προσοχής όλων μας..

Κλείνω με ένα μήνυμα του Νίκου:

«Για την επιστήμη τίποτα δεν είναι αδύνατο. Με υπομονή και επιμονή μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα. Το μόνο όριο είναι η φαντασία μας..»

ΠΟΛΛΑ ΜΠΡΑΒΟ στον Νίκο...

Επίσης, ο ελληνικός επιστημονικός κόσμος, που μοχθεί εκτός συνόρων χωρίς τη βοήθεια της Πολιτείας, βραβεύθηκε χθες στο πρόσωπο του διακεκριμένου επιστήμονα Ιωσήφ Σηφάκη, ο οποίος διαπρέπει εδώ και χρόνια στη Γαλλία.
Με ειδική τελετή στο Μέγαρο των Ηλυσίων, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί απένειμε στον ελληνικής καταγωγής ερευνητή στον τομέα της Πληροφορικής το βραβείο «Turing 2007».

Το εν λόγω βραβείο απονέμεται από το 1966 και θεωρείται το «Νόμπελ της Πληροφορικής».



Ο κ. Σηφάκης, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης, διευθύνει σήμερα το Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Ερευνας (CNRS) της Γαλλίας και είναι ιδρυτής του εργαστηρίου Verimag της Γκρενόμπλ. Βραβεύθηκε (μαζί με τους Αμερικανούς επιστήμονες Εντμουντ Κλαρκ και Αλεν Εμερσον) για την ανακάλυψή του που αφορά στην τεχνική της μοντελοποίησης συστημάτων «model checking». Πρόκειται για ένα σύνολο τεχνικών «αυτόματης επαλήθευσης δυναμικών συστημάτων ηλεκτρονικής ή πληροφορικής προέλευσης»".

Έτσι είναι, λοιπόν.
Υπάρχει μία Ελλάδα που ερευνά, μελετά, προοδεύει, αντιστέκεται!
Αυτήν την ΕΛΛΑΔΑ θέλουμε!