(http://11dim-kaval.kav.sch.gr).
Ξεκίνησα διαβάζοντας αυτά που έλεγε ένα αγγείο της αρχαιότητας... ύστερα μου μίλησε ένα νόμισμα, ένα πήλινο παιχνίδι, ένα βαζάκι για αρχαία αρώματα... χάζεψα εγώ... διάβαζα... διάβαζα...
...και τελικά κατέληξα να πατάω όλα τα κουμπιά με τους συνδέσμους και πάντα να βρίσκω κάτι ενδιαφέρον!Είδα παλιές φωτογραφίες του σχολείου και των περασμένων μαθητών του, σύχρονες με δραστηριότητες (οι οποίες μου φάνηκαν όλες μία - μία διαλεχτές), είδα το αφιέρωμα στους παπούδες και τις γιαγιάδες τους (πήγανε επίσκεψη στο ΚΑΠΗ της περιοχής!) ... παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον το όμορφο 35λεπτο ντοκυμανταίρ που γύρισαν τα παιδιά με θέμα: "Η θάλασσα είναι η ζωή μας", στα πλαίσια της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, διάβασα ποίηση μα και ενδιαφέροντα άρθρα, το κείμενο του Ζολότα με τα αγγλικά από ελληνικές λέξεις, μπήκα σε πολύ χρήσιμα links (τα οποία αντέγραψα σχεδόν όλα), είδα τη Joyce Fabale,
που είναι ένα κοριτσάκι από την Γκάνα που υιοθέτησε το σχολείο και τη ζωγραφιά που εκείνη τους έστειλε...
Είδα πολλά... πολλά... Και κατάλαβα πολλά... Κι ένιωσα πολλά...
Καλέ, δραματοποιήσανε το "δελφινοκόριτσο"... Τι να σας λέω;
Μα πιο πολύ από όλα στην καρδιά μου μίλησε μία προσευχή που έκαναν τα παιδιά σε εκδήλωσή τους για τον αγαπημένο μου ποιητή, τον Οδυσσέα Ελύτη.
Μπορεί να μην είναι δική τους η προσευχή, μα πιστεύω πως τα εκφράζει απόλυτα.
Παραθέτω το κείμενό τους από το κλείσιμο της βραδιάς του Ελύτη.
"Δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε έναν τρόπο, για να κλείσουμε την αποψινή βραδιά. Μια βραδιά, που είναι αφιερωμένη σε κάποιον που δεν είναι ανάμεσά μας. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι κάνουν μνημόσυνα. Εμείς, κλείνοντας, θα επαναλάβουμε την προσευχή, που είπαν οι μαθητές ενός λυκείου το ανοιξιάτικο πρωί εκείνης της μέρας, στην πρωινή τους προσευχή, λίγο πριν η ελληνική γη ανοίξει, για να δεχτεί στην αγκαλιά της, τον κυρ Οδυσσέα.
Δώσε λοιπόν Κύριε στον Οδυσσέα σου,
Στον πολυμήχανο της γλώσσας μας,
Τον δικό του Παράδεισο με λέξεις,
Που χιμαιροκυνηγά στ’ απέραντο γαλάζιο.
Φτιάξ’ του έναν κήπο στα σύννεφα.
Αν είν’ αλήθεια, ότι οι Άγγελοι, το δίχως άλλο
Στον Παράδεισο, μιλάνε ελληνικά,
Ορίστε τον, Μέγα Διερμηνέα των Ουρανών του Ανεξήγητου.
Αυτός μετάλλευσε τις λέξεις Ελευθερία, Ελλάδα, Ήλιος
Για να συνθέσει, από το χρυσάφι τους, τ’ όνομά του (Ελύτης).
Δεν πήγαμε Κύριε στην κηδεία του.
Δεν πιστέψαμε ότι πέθανε.
Άδειο θα ’ταν το φέρετρό του – καμπίνα του τρελοβάπορου.
Σαν καπετάνιο τον βλέπαμε στην τηλεόραση,
Με το καπέλο του να κυβερνάει όνειρα,
Γιατί αυτός μας αρραβώνιασε με την ποίηση.
Ήταν ένας από μας Κύριε, τόσο νέος,
«Ω νεότης, τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου».
Σήμερα δεν κάναμε πρωινή προσευχή.
Συνεχίσαμε με μία άλλη Κυριακή προσευχή,
Που βάσταξε μέχρι το μεσημέρι.
Ας μείνει, μία μέρα, πίσω η διδακτέα ύλη.
Ας δοθεί στο πνεύμα Σου.
Είχαμε την εικόνα Σου στην τάξη μας,
Δεν ήμασταν άσκεποι.
Όπου κι αν μας βρίσκει το κακό,
Όπου κι αν γρατσουνίσουμε τα γόνατά μας,
Θα μνημονεύουμε Ελύτη, για πάντα.
Χωρικοί του απέραντου γαλάζιου,
Θα κλαδεύουμε, θα ποτίζουμε την Τρελή του Ροδιά,
Να σπάμε ρόδια, γεμάτα αστέρια,
Να μας πορφυρώνουν της ανείπωτης αγάπης τους οι χυμοί.
Έτσι, συχνά όταν μιλάμε για τον Ήλιο Σου,
Μπερδεύεται στη γλώσσα μας, ένα μεγάλο
Τριαντάφυλλο κατακόκκινο. Αλλά δεν μας
Είναι βολετό να σωπάσουμε ποτέ.
Καληνύχτα, κυρ Οδυσσέα
Γράφουν επίσης για τον ποιητή:
"Εμείς είμαστε μικροί. Αυτός ήταν μεγάλος. Εμείς είμαστε αμύητοι αναγνώστες της ποίησης. Αυτός τρανός δημιουργός της. Πώς τολμάμε λοιπόν εμείς να τον πλησιάσουμε; Η βραδιά θα δείξει, αν ήταν θάρρος ή αποκοτιά, τόλμη ή απερισκεψία.
Για να το δοκιμάσουμε, βασιστήκαμε σε τρία βασικά χαρακτηριστικά στοιχεία του ποιητή.
Το πρώτο είναι ότι πίστευε στην τυχαία και αυθόρμητη συνάντηση του αναγνώστη με την ποίηση. Η ποίηση δεν περιγράφεται, δεν την εξηγεί ο ποιητής, δεν μας λέει τι θέλει να πει. Η ποίηση υπάρχει. Και τη συναντά ο αναγνώστης - προγυμνασμένος ή όχι. Η ποίηση, αλλιώς μπορεί να μιλήσει σ' εμάς, αλλιώς σ' εσάς τους μεγάλους. Γι' αυτό μη μας ρωτάτε " τι θέλει να πει ο ποιητής εδώ ή εκεί", ρωτήστε μας, απλά, τι λέει στην ψυχούλα μας, αυτός ή εκείνος ο στίχος.
Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό, είναι ότι ο Ελύτης χαιρόταν ιδιαίτερα να βλέπει την ανταπόκριση της ποίησής του σε νέους με άλλη ιδιοσυγκρασία. Θεωρούσε πως είναι ένα παρθένο αλλά και εύφορο έδαφος. Εμείς είμαστε, ακόμη, άγραφα χαρτιά σχετικά με την ποίηση.
Τέλος ένα τρίτο, είναι ότι ο ποιητής αγωνιζόταν με όπλα την ομορφιά και την αθωότητα. Θεωρούσε ότι η ποίηση είναι μια πηγή αθωότητας, γεμάτης από επαναστατικές δυνάμεις. Ομορφιά, αθωότητα, επαναστατική ορμή νομίζουμε, ότι χαρακτηρίζει κατ' εξοχήν, τη δική μας ηλικία.
Αφήστε μας λοιπόν να προσπαθήσουμε κι αν έχουμε κάνει λάθη, θα το δείξει ο χρόνος".
ΕΥΓΕ, λοιπόν στο απίθανο αυτό σχολειάκι
και τους ΔΔΔΔΔΑΣΚΑΛΟΥΣ με δέλτα κεφαλαίο
που κρύβονται πίσω από αυτή τη σελιδίτσα του διαδικτύου!
Να σας πω κάτι; Μην σας φανεί υπερβολικό! Αν μπορούσα, για λίγο, μόνο για λίγο, να έκανα ένα μαγικό σήμερα, σίγουρα θα γινόμουν ... μαθήτρια του 11ου Δημοτικού Σχολείου Καβάλας!
Ξέρετε πώς νιώθω τώρα;
Σαν να ανακάλυψα επιτέλους " κάτι λίγο ψυχής μέσα στην άργιλο"... που θα έλεγε κι ο αγαπημένος μου ποιητής...
