Αλφαβητάρι με αναμνήσεις...

Α... ρε Αθηνούλα με τις ευαισθησίες σου
μάς συγκινείς πάντα...

Ποιος μπορεί να ξεχάσει αυτά τα βιβλία;
Όποτε τα δω (σε βιβλιοπωλεία, σε εκθέσεις βιβλίου, σε σπίτια φίλων...)
τα χαϊδεύω...

Αχ, εκείνα ... τα πρώτα σχολικά μας χρόνια!
Το αγαπούσα το βιβλιαράκι μου! Το αγαπούσα αληθινά.
Και το πρόσεχα...

Και τώρα που έπεσα τυχαία πάνω του,
καθώς έψαχνα κάτι άλλο για το μάθημα της Λογοτεχνίας...
στάθηκα και το χαζεύω.
Τι όμορφα μέσα στην απλότητά τους τα σκίτσα...
Τι ωραία πρόσωπα.
Τι ωραία η οικογένεια, με τη γιαγιά στο τραπέζι να τρώνε όλοι...
Τα παιδικά παιχνίδια, η ανθοστήλη στη γωνία,
η γιαγιά με το γάλα και τη γάτα.
Λόλα, να ένα μήλο.
Χιόνι έπεσε πολύ.
Ο έλεγχος με το άριστα.
Όλα όσα ζούσαμε τότε.
Όλα αληθινά.
Και τόσο όμορφα, σαν ψεύτικα.
Σαν παραμυθένια.

Μεγάλωσα πολύ, λέτε;
Γιατί, όμως, νιώθω πάλι τόσο μικρή... όπως τότε;