Δυο ποιηματάκια του Γιώργη Παυλόπουλου

ΤΟ ΑΛΟΓΟ

Σαν να ήταν στ' όνειρό του

όταν ήτανε παιδί

"Τό βρες τ' άλογο" του λέγαν

οι μεγάλοι κι οι μικροί.

Τ' άλογό του, τ' άλογό του

που ακόμη το γυρεύει

σαν να ήταν στ' όνειρό του.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ

Αυτός που γράφει το ποίημα

κι εκείνος που θα το διαβάσει

μπορεί να είναι το ίδιο πρόσωπο

με κάποιον άλλο που το ονειρεύτηκε.

Μέσα στο ποίημα βέβαια

έχουν χαθεί κι οι τρεις.

Έρχονται τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!

Μιας και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα,
διαλέγω μερικές κάρτες να σας στείλω τις ευχές μου!!

Δεν ξέρω γιατί... σήμερα τις διάλεξα σε αποχρώσεις του γαλάζιου και του μπλε!

Ας έχουμε Χριστούγεννα γλυκά σαν παιδική ζωγραφιά...

... παιχνιδιάρικα...

... μαγικά...

... ιδιαίτερα μα όχι μοναχικά...

...γεμάτα αγάπη για όλους τους ανθρώπους της γης...

...με κεράκια, γιρλάντες, μπάλες και γκι ή και χωρίς αυτά...

...με ένα ποτάμι αστέρια στα όνειρά μας...

...και μια μικρή νεραϊδούλα να γεμίσει αστρόσκονη τα ποιήματά μας...
(αυτά που δεν τα γράφουμε στα χαρτιά)
για να μας επισκεφτούν στον ύπνο μας και να δούμε λιγουλάκι από το φως
που κρύβεται στα σωθικά μας...

Πολλά φιλιά γαλανοχριστουγεννιάτικα!

Το κακό με την έκθεση ξεκινά από το Δημοτικό...

Χτες βρέθηκα στο ανεψάκι μου που γιόρταζε και είπα να κοιτάξω λίγο το φάκελο με τα γραπτά του (τα περσινά). Είναι στην Τετάρτη Δημοτικού φέτος. Φυσικά, όπως όλα τα παιδιά τώρα πια... πήρε το καλοκαίρι το ενδεικτικό του, με άριστα Α΄.

Αρχίζω, λοιπόν, να διαβάζω τα διαγωνίσματα Ιστορίας, Θρησκευτικών, Μελέτης Περιβάλλοντος και όλα τα σχετικά, που πολύ όμορφα τα είχε ταξινομημένα η μαμά του μέσα σε έναν μεγάλο φάκελο. Βλέπω τις βαθμολογίες του και χαίρομαι, εγώ η κουκουβάγια θεία. Τα περισσότερα είναι Άλφα και μάλιστα κάποια από αυτά έχουν Α* (ο αστερίσκος είναι ό,τι παλαιότερα ήταν ο τόνος, δηλαδή δείγμα ότι τα πήγε πολύ καλά το παιδί. Η δασκάλα τους, που πρέπει να ήταν πολύ καλή, μέτραγε τους αστερίσκους των παιδιών και στο τέλος της χρονιάς, με δικά της έξοδα, πήρε δώρα - βιβλία σε όσους είχαν τους πιο πολλούς αστερίσκους).

Αφού είδα τις βαθμολογίες, μετά μπήκα και ψαχνό. Διάβαζα τις απαντήσεις. Και μένω άναυδη! Ούτε μία κοκκινιά! Τίποτε. Μόνο ο βαθμός πάνω.

Νομίζετε ότι ήταν αλάνθαστα τα γραπτά; Κάνετε λάθος! Τα γραπτά ήταν γεμάτα ορθογραφικά λάθη, λάθη συλλαβισμού, χωρίς τόνους... Απίστευτη εικόνα...

Ρωτάω, λοιπόν, τη μαμά του παιδιού (που είναι φιλόλογος κι αυτή):

- Μα τι γίνεται; Γιατί δεν τα διορθώνει τα λάθη η δασκάλα;

- Α... αυτά εδώ που κοιτάς δεν είναι οι εκθέσεις. Είναι τα διαγωνίσματα.

- Και επειδή είναι διαγωνίσματα δηλαδή, τα ορθογραφικά... εξαφανίζονται;

- Βέβαια, δεν μετράνε στη βαθμολογία!

Και αρχίζει στη συνέχεια να μου λέει τον καημό της, που κάθε φορά που φέρνει διαγώνισμα το παιδί... του υποδεικνύει τα ορθογραφικά του λάθη κι εκείνο απογοητευμένο και νευριασμένο ταυτοχρόνως της λέει:

- Μα, μαμά... Αμάν πια! Η δασκάλα μου έβαλε Α με αστεράκι, δεν το καταλαβαίνεις; Όλο γκρινιάζεις εσύ!

Πείτε μου, τώρα φίλοι μου. Φταίει το παιδί που δεν μαθαίνει την ορθογραφία του;

Αφού η ορθογραφία είναι μόνο για το μάθημα της "γλώσσας". Τελεία και παύλα. Την μαθαίνουνε οι μαθητές παπαγαλία, την αντιγράφουνε στο τετράδιο "αντιγραφής", ως οφείλουν, την γράφουνε και στην τάξη (μόνο το κομματάκι της ορθογραφίας που έχουν για μάθημα... να είμαστε εξηγημένοι!) και τελειώσανε! Ό,τι υποχρέωση είχανε με την ορθογραφία πάει και τελείωσε! Σε όλα τα άλλα μαθήματα νιώθουν ελεύθεροι και γράφουν όπως τους κατέβει. Και παίρνουν και αστεράκι! Αμέ... πώς;

Εντάξει... Δεν θέλουν να τη λάβουν οι δάσκαλοι υπόψη τους την ορθογραφία στη βαθμολογία. Μα δεν μπορούν τουλάχιστον να διορθώνουνε τα λάθη;

Αφού έγραφε το παιδί ... "στους εθρού στους"... εννοώντας "στους εχθρούς τους"...

Τι πείραζε να του σημειώσει πώς γράφεται αυτό σωστά; Να του πει ότι παρέλειψε το γράμμα χ, ότι κόλλησε το τελικό σίγμα στο εγκλιτικό "τους"... Πείτε μου, τι θα πείραζε; Να μη μιλήσω για τα λάθη συλλαβισμού, τα απίστευτα ορθογραφικά, κάποιες φορές και εκφραστικά λάθη...

Μα ... καλά... Το μόνο που μας νοιάζει είναι αν γνωρίζει ο μαθητής την απάντηση; Και δηλαδή, αν μπορούσε να μας την σφυρίξει, ή να την αποδώσει με σήματα μορς... θα το δεχόμαστε; Η "γραπτή έκφραση" δεν σχετίζεται με ΟΛΑ τα μαθήματα; Δεν το καταλαβαίνω...

Γιατί να απορώ, λοιπόν, που στην πρώτη γυμνασίου βλέπω τόσο ανορθόγραφες εκθέσεις;

Τα παιδιά φταίνε; Όχι, βέβαια!

Θα μου πείτε: φταίει η δασκάλα... Μη βιάζεστε!

Έχει πάρει εντολές η δασκάλα. Αυτοί οι "μορφωμένοι" κύριοι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου της είπανε πως δεν πρέπει να αποθαρρύνουμε τις ψυχούλες των μαθητών μας με τις φριχτές κόκκινες μολυβιές του παλαιομοδίτικου σχολείου.

Τι να κάνει κι η έρμη η δασκάλα; Υπακούει εντολές! Αφήνει τα γραπτά κατάλευκα, σαν το χιόνι!

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά

που σκληρά πολεμάτε πάνω στα χαρτιά

παιδιά, στη γλυκειά Παναγιά

προσευχόμαστε όλοι

να μάθετε ... ελληνικά!

Irena Sendler

Το όνομά της ήταν Ειρήνη. Έζησε έναν φριχτό πόλεμο. Τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.



Γεννήθηκε το 1910 στο Otwok, μία πόλη κοντά στη Βαρσοβία. Επηρεάστηκε πολύ από τον πατέρα της, που ήταν γιατρός σοσιαλιστής και οι ασθενείς του ήταν κυρίως φτωχοί Εβραίοι.

Η Irena έγινε κοινωνική λειτουργός. Μετά την εισβολή των Γερμανών στην Πολωνία το 1939, επιδόθηκε στη βοήθεια των καταδιωκόμενων Εβραίων. Τους συμπεριέλαβε στις λίστες των ανθρώπων που βοηθούσε το τμήμα Κοινωνικής Προνοίας με χριστιανικά ονόματα και για την πιθανή περίπτωση ελέγχου από τους Γερμανούς δίπλα στα ονόματά τους έγραφε πως είχαν προσβληθεί από ασθένειες όπως τύφο ή φυματίωση...

Το 1942 οι Ναζί δημιουργούν το γκέτο της Βαρσοβίας όπου φυλακίζονται εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι. Η Ιρένα καταφέρνει να έχει καθημερινή άδεια εισόδου στο γκέτο με σκοπό τη μεταφορά φαγητού, φαρμάκων και ρούχων. 5.000 άνθρωποι πέθαναν μέσα σε ένα μήνα... Αποφάσισε, λοιπόν, να βγάλει τα παιδιά τουλάχιστον έξω από κείνη τη φριχτή φυλακή.



Άρχισε λοιπόν να οργανώνει το σχέδιό της! Έπρεπε καταρχήν να βρει οικογένειες που θα "υιοθετούσαν" τα Εβραιόπουλα και θα τα έκρυβαν στα σπίτια τους, ρισκάροντας, φυσικά, τη ζωή τους. Ήξερε πως αυτό δεν ήταν εύκολο. Επιπλέον, έπρεπε να βρει τρόπο εξόδου των παιδιών από το γκέτο. Τα κατάφερε και τα δύο. Η ίδια ως νεαρή μητέρα έπεισε αρκετές Πολωνίδες να δεχτούν στο σπίτι τους ένα ακόμη παιδί... Το σχέδιο δράσης μπήκε αμέσως σε εφαρμογή. Έβαζε τα παιδιά σε νοσοκομειακά αυτοκίνητα και στη συνέχεια τα αναλάμβαναν οι ανάδοχες οικογένειες δίνοντάς τους ψεύτικες ταυτότητες... Το πώς έφευγαν βέβαια, μέσα από το στρατόπεδο ήταν απίστευτο! Μέσα σε σάκκους όπλων, σε σακιά από πατάτες, σε κοφίνια... αλλά και κανονικά από την δεύτερη πόρτα της εκκλησίας του γκέτο ανακατεμένα με το υπόλοιπο εκκλησίασμα...

Η αγωνία των γονέων τους ήταν ολοφάνερη: "Μπορείτε να μας εγγυηθείτε ότι θα ζήσουν;" ρωτούσαν την Ιρένα. Εκείνη το μόνο που μπορούσε να εγγυηθεί ήταν ότι θα πέθαιναν αν έμεναν μέσα...
"Στα όνειρά μου", έλεγε, "ακούω ακόμα τις κραυγές των παιδιών όταν άφηναν τους γονείς τους"...

Κατάφερε, όμως, με αυτόν τον τρόπο να σώσει περίπου 2.500 παιδιά!!!



Ίδρυσε, έτσι, το παιδικό τμήμα της οργάνωσης "Βοήθεια προς τους Εβραίους".

Το 1943 οι Γερμανοί ανακάλυψαν τη δράση της, τη συνέλαβαν και τη βασάνισαν με τις γνωστές μεθόδους τους, τόσο πολύ που έσπασαν τα χέρια και τα πόδια της. Την έσωσε από βέβαιο θάνατο η ... δωροδοκία. Φίλοι της από την οργάνωση πλησίασαν με το πουγκί τους ανώτερα στελέχη των ναζί, τα οποία "φιλοτιμήθηκαν" και την πέταξαν αναίσθητη σε ένα δάσος... Έζησε, όμως!

Για πολλά χρόνια η Ειρήνη ζούσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μα το 2000 μία ομάδα φοιτητριών (Elizabeth Cambers, Megan Stewart, Sabrina Coons και Janice Underwood)μαζί με την καθηγήτριά τους Norman Conard την έφεραν στο προσκήνιο. Έγραψαν ένα θεατρικό έργο με τίτλο: "Life in a jar" που περιέγραφε τα ηρωϊκά της κατορθώματα. Το έργο βραβεύτηκε και παρουσιάστηκε από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, συγκινώντας πλήθος ανθρώπων. Έγινε, έτσι γνωστή πια στο ευρύ κοινό.

Πέθανε το Μάιο που μας πέρασε. Στην πολωνική τηλεόραση έγιναν τα σχετικά αφιερώματα στη μνήμη της. Σε ένα από αυτά μίλησε ο τελεταίος επιζών αρχηγός της εξέγερσης του γκέτου της Βαρσοβίας, Μάρεκ Έντελμαν, είπε:

"Οι άνθρωποι που βοηθούν τους συνανθρώπους τους, που στέκονται στο πλάι τους, που υπερασπίζονται τους αδυνάτους, είναι πολύ, δυστυχώς, πάρα πολύ σπάνιοι. Ο κόσμος που ζούμε θα ήταν σίγουρα καλύτερος, αν υπήρχαν περισσότεροι αλτρουιστές, έτοιμοι να βοηθήσουν τον πλησίον τους".



Η ίδια η Irena σε μεγάλη ηλικία πια έλεγε:
"Έκανα πολύ λίγα. Θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα. Αυτή η τύψη θα με συνοδεύει μέχρι το θάνατό μου"...

Καθώς τα διάβαζα αυτά στο νου μου ήρθε η τελευταία σκηνή από την ταινία: "Η λίστα του Σίντλερ". Κι αυτός είχε παρόμοια ζωή με την Ιρένα και παρόμοιες σκέψεις... Η σκηνή είναι συγκλονιστική.



Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν πιο πολύ κι από όλο το χρυσάφι του κόσμου!

Γελαστή, ηρωική Ειρήνη! Γράφω το όνομά σου στην καρδιά μου. Κρατώ το χαμόγελό σου. Με αυτή τη φωτογραφία σου θέλω να σε θυμάμαι.