ΥΠΑΤΙΑ

Είναι παράδοξο πόσο λίγα ακούγονται για μία τόσο σπουδαία προσωπικότητα!
Μία γυναίκα διαφορετική από όλες τις άλλες του καιρού της. Μία γυναίκα - σύμβολο.
Μία γυναίκα με φιλοσοφικό στοχασμό, αγάπη στα μαθηματικά και την επιστήμη και με ... πυγμή!
Η Υπατία...

370 μ.Χ. Σε μία εποχή μισαλλοδοξίας και φανατισμού γεννιέται ένα σπάνιο, σπινθηροβόλο πνεύμα, που έρχεται να ταράξει τα νερά της ανδροκρατούμενης (όπως όλες οι πόλεις άλλωστε) Αλεξάνδρειας.

Ο πατέρας της, ο Θέων, ήταν μαθηματικός και αστρονόμος και δεν ήθελε να αναθρέψει την κόρη του με τις συνηθισμένες μεθόδους της γενιάς του. Αντίθετα, ήθελε να τη μορφώσει, να της δείξει την ομορφιά του σύμπαντος, την αρμονία των αριθμών, τον υπέροχο κόσμο της γνώσης. Ήθελε, έλεγε, να την κάνει ένα "τέλειο ον"... Ευτυχώς, δηλαδή, που είχε τέτοιο πατέρα ένα πλάσμα τόσο σπάνιο, όσο αυτή!

Αφού, λοιπόν, μυείται από τον πατέρα της στην επιστήμη, πάει στη συνέχεια στην Αθήνα και παίρνει μαθήματα φιλοσοφίας στη σχολή του Πλούταρχου και της κόρης του Ασκληπιγένειας, αλλά μαθητεύει, επίσης, κοντά στον Πρόκλο και τον Ιεροκλή. Η λάμψη της επηρεάζει όσους τη γνωρίζουν.

Γυρνώντας στην Αλεξάνδρεια αρχίζει να μιλά στους ανθρώπους για τις ιδέες του Πλάτωνα, του Πλωτίνου και του Ιάμβλιχου. Η ίδια πιστεύει στην αρχαία θρησκεία. Διδάσκει, όμως, μαθηματικά σε όποιον ενδιαφέρεται, χωρίς να τη νοιάζει αν είναι Χριστιανός ή  παγανιστής. Λατρεύει τα μαθηματικά, τις κωνικές τομές, τους αριθμούς... Πρέπει να ήταν υπέροχη δασκάλα, αν κρίνουμε από τα λόγια των μαθητών της και ιδίως του Συνέσιου. Μελετά συνεχώς, σχολιάζει παλαιότερα συγγράμματα (του Διόφαντου και του Απολλώνιου). Το σπίτι της είναι κέντρο έρευνας και στοχασμού...

Είναι κρίμα που δεν σώθηκε κανένα από τα συγγράμματά της. Γνωρίζουμε γι' αυτά από αναφορές άλλων, όπως ο Συνέσιος, ο οποίος την αποκαλεί "μακαρία γυναίκα". Στα γράμματα που της έστελνε φαίνεται το ενδιαφέρον της Υπατίας για την μηχανική και για επιστημονικά όργανα, όπως ο αστρολάβος.

Δεν μου κάνει εντύπωση που δεν παντρεύτηκε. Ποιος άνδρας εκείνης της εποχής θα την άφηνε ανενόχλητη στις μελέτες και τα πειράματά της; Άλλωστε δεν είναι η μόνη που "παντρεύεται" την επιστήμη της.

Μου κάνει, όμως, εντύπωση ο φριχτός θάνατός της. Με κάνει να επαναστατώ! Είχε το σθένος να υπερασπίσει τις ιδέες της. Ήταν πιστή στις αρχαίες λατρείες και δεν ήθελε να ασπαστεί τον Χριστιανισμό. Εκείνη την εποχή, όμως, ο θρησκευτικός φανατισμός είχε χτυπήσει κόκκινο!
Λόγω του ότι ήταν μία επιφανής προσωπικότητα της πόλης της και την συμβουλεύουνταν κάποιοι δυνατοί άνδρες της εποχής είχε "μπει στο μάτι" των φανατικών αντι-ειδωλολατρών.
Ποιοί ήταν αυτοί; Δεν το γνωρίζω καλά να σας απαντήσω. Μάλλον Νιτριανοί ή Παραβολικοί μοναχοί, μαζί με λαϊκούς ίσως των ιδίων απόψεων. Και να σας πω την αλήθεια, δεν με νοιάζει ποιοι ήταν.
Με νοιάζει τι κάνανε αυτοί οι άνθρωποι!

418 μ.Χ. Καθώς γυρνούσε με μία άμαξα στο σπίτι της, σταμάτησαν και σκότωσαν τους αμαξάδες, την έσυραν μέσα σε μία ... εκκλησία, όπου στο όνομα του Ιησού (!!!) την έγδυσαν και αφού σπάσανε κάτι αμφορείς που βρήκαν εκεί μέσα, την κατακομμάτιασαν με τα θραύσματα των αγγείων, μέχρι που πέθανε. Τη βάλανε μετά στην άμαξα, την πήγανε μακριά σε ένα βουνό και την ...κάψανε. Ήθελαν να την εξαφανίσουν εντελώς!

Τέτοιο μίσος... Το διάβαζα και δεν μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό μου. Πώς είμαστε φτιαγμένοι, άραγε; Πώς γίνεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος, όταν θολώνει ή φανατίζεται να σκαρφίζεται τα πιο φρικτά εγκλήματα και να τα πραγματοποιεί;
Νομίζω ότι η ιστορία της Υπατίας από μόνη της είναι ένα δυνατό ΚΑΤΗΓΟΡΩ ενάντια στον όποιο φανατισμό, ιδίως βέβαια, στον θρησκευτικό...

Και να σκεφτεί κανείς τα λόγια του Χριστού: "αγαπάτε τους εχθρούς ημών"...
Μα ... δεν είχαν διαβάσει το Ευαγγέλιο αυτοί οι άνθρωποι;;;

Αχ, Υπατία, ένα κεράκι στη μνήμη σου...

Υ.Γ. Κάποιες από τις φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο είναι από την ταινία AGORA του Αμεναμπάρ, (που αναφέρεται στην Υπατία), την οποία δεν έχω δει, αλλά θα την ψάξω να τη βρω...

Paper angels

 Αχ, έρχονται τα Χριστούγεννα!!
 
Τι μαγική εποχή... (καλά όλες οι εποχές είναι μαγικές, μα τα Χριστούγεννα, βρε παιδάκι μου, έχουν κάτι... παιδικό, κάτι αγνό, σαν λευκό χνούδι από ζαχαρόσκονη να πέφτει από το ταβάνι μέσα στο σπίτι και να τα γλυκαίνει όλα...)


Χτες, λοιπόν, στολίσαμε το σπίτι, φτιάξαμε σήμερα στολίδια από αλατοζύμαρο με χρυσόσκονη...

Κάθε μέρα λέω κάτι να κάνουμε με τα μικρά μου για τα Χριστούγεννα.
Διαβάζουμε εννοείται ιστορίες Χριστουγεννιάτικες με έλατα, χιόνια, Αγιοβασίληδες και αγγελάκια...
Έτσι, είπα να ευχηθώ κι εδώ στο καημένο το ιστολογιάκι μου... και να το στολίσω λιγάκι...

Είδα και ένα βιντεάκι που είπα να ανεβάσω, αλλά δεν γινόταν. Έτσι σας αφήνω το λινκ για όποιον θα ήθελε να δει τα χάρτινα αγγελάκια...του Τζίμη!

 PAPER ANGELS  του Jimmy Wayne

http://www.youtube.com/watch?v=9lAgP6JsDPE&feature=channel

Eπ' ευκαιρία, αύριο λέω να κάνω κι εγώ κανένα χάρτινο αγγελάκι...

 

 

Μήπως το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα;

Με προβλημάτιζε πάντα το πώς μπορούν να ανθίσουν και να καρπίσουν τα δημιουργικά μυαλά στα σχολειά μας! Φοβάμαι ότι το σύστημα τα νεκρώνει...

encardia for ever!

 Οι αγαπημένοι μου  ΕΝCARDIA σε βιντεάκι που δείχνει κάτι λίγο από την πορεία τους...

Φίλοι μου λείψατε...

Αγαπημένο μου ιστολόγιο,

συχώρεσέ με που σε παράτησα τόσον καιρό!
Φίλοι συνιστολόγοι,
πέρασα μία φάση απομάκρυνσης και αποτοξίνωσης από τα διαδικτυακά!
Όμως μου έλειψε η επικοινωνία μαζί σας!

Ιδιαίτερα θέλω να αναφερθώ στη φίλη μου τη roadartist, στον Antoine, την astria, τα κορίτσια από τα Άσπρα Κοχύλια και ειδικά την Αθηνά, τον π.κ., τον σα, την Σοφία... και τόσους άλλους!

Επανέρχομαι σήμερα με ένα βιντεάκι των αγαπημένων μου encardia. Σας αφιερώνω τους απίστευτους αυτούς γλεντζέδες που ξέρουν να κάνουν το κοινό να ξεφαντώνει τόσο όμορφα! Δεν ξέρω γιατί... μα σήμερα που ξύπνησα (ως συνήθως στις 4 τα χαράματα) με έπιασε μία διάθεση για επικοινωνία και ... ξεφάντωμα!
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!

Καλοκαιράκι γειά σου!!!

Σεπτέμβρης μπήκε για τα καλά κι οι δυνατές εικόνες του καλοκαιριού δεν λένε να μας αφήσουν...

Θάλασσα πλανεύτρα, καυτή άμμος, αεράκι και βασιλικός, άσπρα σκαλιά, πορφυρά ηλιοβασιλέματα, ζουμερά ροδάκινα και κόκκινο κρασί...

Μέρες ξεγνοιασιάς! Χαιρετώ σας! Να μας ξανάρθετε, του χρόνου με το καλό!

Η ψυχή μου γεμάτη ευγνωμοσύνη. Μα είναι τόσο όμορφος ο κόσμος! Ε... το καλοκαίρι είναι λίγο ομορφότερος, παραδέχομαι...

Κολλάω λίγες φωτογραφίες, μπας και κρατήσουν τη στιγμούλα τους ζωντανή για πολύ ακόμα....

Καταμεσήμερο κι απόλυτη ησυχία...

τα χταποδάκια παραταγμένα στη σειρά...

Ο άρχων παππούς στο γαϊδουράκι του...

Ο βασιλικός στις γλάστρες...

Σκιές απογεματινές στην αραγμένη βάρκα...

Άλλος άρχων παππούς μπροστά στα κοχύλια του...

Λαμπάδες πίστης...

Παιχνίδι του λευκού με το κυανό στην ψαροταβέρνα ...

Κόκκινο της φωτιάς για ταμπέλα στο μαγαζί...

στα κόκκινα της φωτιάς κι ο ήλιος μαζί με τις αναμνήσεις μας...

The Voca People

Δείτε τους!



Μα δεν είναι άπαιχτοι;;;;;

"Aκατάλληλο ιστολόγιο" η ... Χουακίνα;;;;

Φίλοι μου,

μόλις πριν λίγο έμαθα μία μεγάλη αδικία που έγινε στο ιστολόγιο της Χουακίνα.
Θα ήθελα να διαμαρτυρηθώ έντονα!

Λοιπόν, κάποιος - κάποιοι αναγνώστες της Χουακίνας πάτησαν τη σημαία πάνω στη μπάρα (flag blog) και η google έβαλε την ταμπέλα "ακατάλληλον" για το ιστολόγιο των φίλων μας.
Φυσικά τα παιδιά έχουν στενοχωρηθεί πολύ.... Και γω το ίδιο!!!!

Μα πώς γίνεται να είναι ακατάλληλο ένα απλό ιστολόγιο το οποίο μάλιστα κυρίως προβάλλει την τέχνη; Ένα ιστολόγιο που γράφεται από παιδιά με αρχές, με ιδέες και οραματισμό; Είναι η τέχνη λοιπόν "ακατάλληλο"; Μα τότε ... τι είναι κατάλληλο;

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γίνεται αυτή η πολεμική εναντίον τους. Είναι ζήλεια; Κακεντρέχεια; Βλακεία;

Δεν μπορώ καθόλου να το καταλάβω!!!

Επίσης, δεν ξέρω τι θα έπρεπε να κάνω για να τους συμπαρασταθώ. Ψάχνω μία ώρα να βρω τρόπο να στείλω ένα e-mail στη google για να αποσύρει το "ακατάλληλον" από αυτό το όμορφο blog και δεν βρίσκω άκρη.

Πρέπει όλοι μας, ενωμένοι, να αντιμετωπίζουμε αυτού του είδους τις κακοήθειες. Είμαστε δηλαδή έρμαια του κάθε πυροβολημένου;;;;;;;;

Εντάξει, η google δεν έχει χρόνο να κάτσει να ψάξει όλα τα ιστολόγια. Κοτσάρει το "ακατάλληλο" αφού κάποιοι τη βεβαιώνουν γι' αυτό. Το θέμα είναι ότι εμείς που ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι σωστό πρέπει να τους στείλουμε τη δική μας γνώμη...
Αχ... πρέπει να δικτυωθούμε καλύτερα... Αν ξέρει κάποιος από σας κάτι, ας μου το πει!!!
Πώς στέλνουμε γράμμα στη google?

Πρέπει να ενωθούμε όλοι ενάντια στην συκοφαντία, την ανελευθερία και την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας!

Πιστεύω ότι όσοι αγαπούν την ελεύθερη έκφραση και το blogging πρέπει να αντιδράσουν!

Αν... Ρόδο του Ανέμου

Μπαίνω πάλι στα κλεφτά, ανάμεσα σε ψάξιμο για αρχαία αγάλματα και προετοιμασία κειμένου για παράσταση με τον καραγκιόζη στο νησί της Καλυψώς...

Η συναυλία του σχολείου μας που ήταν για αύριο 8 Απριλίου αναβάλλεται για τέλη Ιουνίου!

Σας αφιερώνω ένα πολύ πολύ αγαπημένο μου τραγούδι!
Το τραγουδούσα σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και στα μωρά μου ως νανούρισμα. Τους αρέσει πολύ. Το τραγουδώ ακόμα. Δεν ξέρω τι έχει αυτό το τραγούδι και μιλά κατευθείαν στην ψυχή μου...
Ελπίζω να σας αρέσει...

Michael Flatley returns to dancing!

Δεν ξέρω αν σας έχω πει ότι παθιάζομαι με το χορό (και να χορεύω και να βλέπω να χορεύουν).

Λατρεύω λοιπόν το riverdance,
τον Michael Flatley
και όλες τις δουλειές του!

Κι όσο σκέφτομαι ότι στο αν είχα φτάσει στο Άμστερνταμ μία μέρα νωρίτερα, πριν χρόνια... θα τον είχα δει και live... Τέλος πάντων.

Τον ξέραμε όλοι ως "Lord of the Dance".
Τώρα, ως "Celtic Tiger"
παρουσιάζει τη νέα του χορευτική πρόταση σε στυλ Αλ Καπόνε.

Σας αφιερώνω το ακόλουθο βιντεάκι που μου άρεσε πολύ, ιδιαίτερα στο ξεκίνημά του, με τη σκιά της φιγούρας του Μάικλ σε κόκκινο φόντο να χορεύει σ' αυτήν την ξεσηκωτική μουσική... και φυσικά μετά να χορεύει στη φωτιά...

Αν η αγάπη... Έλλη Πασπαλά

Φίλοι μου ιστολόγοι και περιπατητές των ιστολογίων,

σας σκέπτομαι συχνά, όσο και αν έχω μπλέξει και χάνομαι από τα μέρη σας...
Σας αφιερώνω σήμερα ένα κομμάτι για την αγάπη, που πλαισιώνεται με φωτογραφίες από το βασίλειο της φύσης (και όχι μόνο)...

Ελπίζω να το απολαύσετε!



Θα επανέλθω!
Έχω διάφορα ωραία νέα!!!!
Αλλά... πάλι βιάζομαι... γιατί ετοιμάζουμε ροκ συναυλία με το σχολείο.
Τετάρτη 8 Απριλίου, στο σχολείο ειδικής αγωγής του Αιγάλεω (κοντά στο Jumbo, που βρίσκεται στη Θηβών).
Στις 8.

Θα κάνω ανάρτηση, πιστεύω αύριο...

Ως τότε, φιλιά πολλά!

Μπράβο στο 11ο Δημοτικό Καβάλας!

Σήμερα, ψάχνοντας να βρω εικόνες για μία παρουσίαση σχετικά με την αρχαιοελληνική κεραμική, έπεσα πάνω στην ιστοσελίδα του 11ου Δημοτικού σχολείου Καβάλας
(http://11dim-kaval.kav.sch.gr).
Ξεκίνησα διαβάζοντας αυτά που έλεγε ένα αγγείο της αρχαιότητας... ύστερα μου μίλησε ένα νόμισμα, ένα πήλινο παιχνίδι, ένα βαζάκι για αρχαία αρώματα... χάζεψα εγώ... διάβαζα... διάβαζα...

...και τελικά κατέληξα να πατάω όλα τα κουμπιά με τους συνδέσμους και πάντα να βρίσκω κάτι ενδιαφέρον!

Είδα παλιές φωτογραφίες του σχολείου και των περασμένων μαθητών του, σύχρονες με δραστηριότητες (οι οποίες μου φάνηκαν όλες μία - μία διαλεχτές), είδα το αφιέρωμα στους παπούδες και τις γιαγιάδες τους (πήγανε επίσκεψη στο ΚΑΠΗ της περιοχής!) ... παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον το όμορφο 35λεπτο ντοκυμανταίρ που γύρισαν τα παιδιά με θέμα: "Η θάλασσα είναι η ζωή μας", στα πλαίσια της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, διάβασα ποίηση μα και ενδιαφέροντα άρθρα, το κείμενο του Ζολότα με τα αγγλικά από ελληνικές λέξεις, μπήκα σε πολύ χρήσιμα links (τα οποία αντέγραψα σχεδόν όλα), είδα τη Joyce Fabale,



που είναι ένα κοριτσάκι από την Γκάνα που υιοθέτησε το σχολείο και τη ζωγραφιά που εκείνη τους έστειλε...
Είδα πολλά... πολλά... Και κατάλαβα πολλά... Κι ένιωσα πολλά...

Καλέ, δραματοποιήσανε το "δελφινοκόριτσο"... Τι να σας λέω;

Μα πιο πολύ από όλα στην καρδιά μου μίλησε μία προσευχή που έκαναν τα παιδιά σε εκδήλωσή τους για τον αγαπημένο μου ποιητή, τον Οδυσσέα Ελύτη.

Μπορεί να μην είναι δική τους η προσευχή, μα πιστεύω πως τα εκφράζει απόλυτα.
Παραθέτω το κείμενό τους από το κλείσιμο της βραδιάς του Ελύτη.

"Δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε έναν τρόπο, για να κλείσουμε την αποψινή βραδιά. Μια βραδιά, που είναι αφιερωμένη σε κάποιον που δεν είναι ανάμεσά μας. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι κάνουν μνημόσυνα. Εμείς, κλείνοντας, θα επαναλάβουμε την προσευχή, που είπαν οι μαθητές ενός λυκείου το ανοιξιάτικο πρωί εκείνης της μέρας, στην πρωινή τους προσευχή, λίγο πριν η ελληνική γη ανοίξει, για να δεχτεί στην αγκαλιά της, τον κυρ Οδυσσέα.

Δώσε λοιπόν Κύριε στον Οδυσσέα σου,
Στον πολυμήχανο της γλώσσας μας,
Τον δικό του Παράδεισο με λέξεις,
Που χιμαιροκυνηγά στ’ απέραντο γαλάζιο.
Φτιάξ’ του έναν κήπο στα σύννεφα.
Αν είν’ αλήθεια, ότι οι Άγγελοι, το δίχως άλλο
Στον Παράδεισο, μιλάνε ελληνικά,
Ορίστε τον, Μέγα Διερμηνέα των Ουρανών του Ανεξήγητου.
Αυτός μετάλλευσε τις λέξεις Ελευθερία, Ελλάδα, Ήλιος
Για να συνθέσει, από το χρυσάφι τους, τ’ όνομά του (Ελύτης).
Δεν πήγαμε Κύριε στην κηδεία του.
Δεν πιστέψαμε ότι πέθανε.
Άδειο θα ’ταν το φέρετρό του – καμπίνα του τρελοβάπορου.
Σαν καπετάνιο τον βλέπαμε στην τηλεόραση,
Με το καπέλο του να κυβερνάει όνειρα,
Γιατί αυτός μας αρραβώνιασε με την ποίηση.
Ήταν ένας από μας Κύριε, τόσο νέος,
«Ω νεότης, τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου».
Σήμερα δεν κάναμε πρωινή προσευχή.
Συνεχίσαμε με μία άλλη Κυριακή προσευχή,
Που βάσταξε μέχρι το μεσημέρι.
Ας μείνει, μία μέρα, πίσω η διδακτέα ύλη.
Ας δοθεί στο πνεύμα Σου.
Είχαμε την εικόνα Σου στην τάξη μας,
Δεν ήμασταν άσκεποι.
Όπου κι αν μας βρίσκει το κακό,
Όπου κι αν γρατσουνίσουμε τα γόνατά μας,
Θα μνημονεύουμε Ελύτη, για πάντα.
Χωρικοί του απέραντου γαλάζιου,
Θα κλαδεύουμε, θα ποτίζουμε την Τρελή του Ροδιά,
Να σπάμε ρόδια, γεμάτα αστέρια,
Να μας πορφυρώνουν της ανείπωτης αγάπης τους οι χυμοί.
Έτσι, συχνά όταν μιλάμε για τον Ήλιο Σου,
Μπερδεύεται στη γλώσσα μας, ένα μεγάλο
Τριαντάφυλλο κατακόκκινο. Αλλά δεν μας
Είναι βολετό να σωπάσουμε ποτέ.

Καληνύχτα, κυρ Οδυσσέα

Γράφουν επίσης για τον ποιητή:

"Εμείς είμαστε μικροί. Αυτός ήταν μεγάλος. Εμείς είμαστε αμύητοι αναγνώστες της ποίησης. Αυτός τρανός δημιουργός της. Πώς τολμάμε λοιπόν εμείς να τον πλησιάσουμε; Η βραδιά θα δείξει, αν ήταν θάρρος ή αποκοτιά, τόλμη ή απερισκεψία.
Για να το δοκιμάσουμε, βασιστήκαμε σε τρία βασικά χαρακτηριστικά στοιχεία του ποιητή.
Το πρώτο είναι ότι πίστευε στην τυχαία και αυθόρμητη συνάντηση του αναγνώστη με την ποίηση. Η ποίηση δεν περιγράφεται, δεν την εξηγεί ο ποιητής, δεν μας λέει τι θέλει να πει. Η ποίηση υπάρχει. Και τη συναντά ο αναγνώστης - προγυμνασμένος ή όχι. Η ποίηση, αλλιώς μπορεί να μιλήσει σ' εμάς, αλλιώς σ' εσάς τους μεγάλους. Γι' αυτό μη μας ρωτάτε " τι θέλει να πει ο ποιητής εδώ ή εκεί", ρωτήστε μας, απλά, τι λέει στην ψυχούλα μας, αυτός ή εκείνος ο στίχος.
Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό, είναι ότι ο Ελύτης χαιρόταν ιδιαίτερα να βλέπει την ανταπόκριση της ποίησής του σε νέους με άλλη ιδιοσυγκρασία. Θεωρούσε πως είναι ένα παρθένο αλλά και εύφορο έδαφος. Εμείς είμαστε, ακόμη, άγραφα χαρτιά σχετικά με την ποίηση.
Τέλος ένα τρίτο, είναι ότι ο ποιητής αγωνιζόταν με όπλα την ομορφιά και την αθωότητα. Θεωρούσε ότι η ποίηση είναι μια πηγή αθωότητας, γεμάτης από επαναστατικές δυνάμεις. Ομορφιά, αθωότητα, επαναστατική ορμή νομίζουμε, ότι χαρακτηρίζει κατ' εξοχήν, τη δική μας ηλικία.
Αφήστε μας λοιπόν να προσπαθήσουμε κι αν έχουμε κάνει λάθη, θα το δείξει ο χρόνος".

ΕΥΓΕ, λοιπόν στο απίθανο αυτό σχολειάκι
και τους ΔΔΔΔΔΑΣΚΑΛΟΥΣ με δέλτα κεφαλαίο
που κρύβονται πίσω από αυτή τη σελιδίτσα του διαδικτύου!



Να σας πω κάτι; Μην σας φανεί υπερβολικό! Αν μπορούσα, για λίγο, μόνο για λίγο, να έκανα ένα μαγικό σήμερα, σίγουρα θα γινόμουν ... μαθήτρια του 11ου Δημοτικού Σχολείου Καβάλας!

Ξέρετε πώς νιώθω τώρα;
Σαν να ανακάλυψα επιτέλους " κάτι λίγο ψυχής μέσα στην άργιλο"... που θα έλεγε κι ο αγαπημένος μου ποιητής...

Τα αντικλείδια - Γιώργης Παυλόπουλος

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε. 'Ομως μερικοί κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν. Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν. Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν. Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
'Ισως τα ποιήματα που γράφτηκαν από τότε που υπάρχει ο κόσμος είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης. Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Γιώργης Παυλόπουλος

Τι μου κάνανε τα vista!

Επειδή πολλοί με ρωτάνε τι έπαθα και χάθηκα τόσον καιρό και πρόσφατα απάντησα στην Αλίκη στα "Κόκκινα ρόδια" στο ίδιο ερώτημα, σας παραθέτω την απάντηση που έγραψα στην φίλη μου τη Ναυπλιώτισσα...

Τι μου κάνανε τα vista...

Λοιπόν, άκου!
Τα vista, που λες, στην αρχή ήταν ΟΚ... Μου άρεσαν πάρα πολύ! Ξέρεις, περιβάλλον "aero" κλπ. Τα διασκέδαζα κι έλεγα "Μα γιατί τα βρίζουνε όλοι βρε παιδιά; Μια χαρά είναι τα vista!"
Μα, με την πάροδο του χρόνου (και με την κάπως εξαντλητική θα έλεγα χρήση του υπολογιστή...) πέσανε βαριά στο SONY VAIO που έχω (παρόλο που είναι ειδικά σχεδιασμένο για δαύτα και ακριβό μοντέλο).

Έτσι, άρχισαν τα "κουλά"... Το photoshop έκανε στάση εργασίας. Το powerpoint άρχισε λευκή αποχή - μία έκανε εκατό ώρες να ανοίξει, μία δούλευε, μία καθόταν. Με το που έμπαινα στον υπολογιστή τα κουτάκια που άνοιγα μένανε εκεί κολλητά για ώρα να με εκνευρίζουν, σαν παρέλαση απεργών. Κάποτε κόλλαγε εντελώς... Ώσπου κρέμασε μια και καλή την ταμπέλα: "Κλειστόν, λόγω υπερκόπωσης" και δεν ξανάνοιγε.
Επί της ουσίας, έπαιξε ρόλο το ότι γέμισα αρκετά το δίσκο με φωτο και βιντεάκια, κόλλησα και κάτι σκουλήκια "worms" τα είπανε οι γκουρού (αθέλητο δωράκι των μαθητών μου από το msn)...
Έτσι, μόλις έκλεισε ο ένας χρόνος της εγγύησης (πώς γίνεται αυτό βρε παιδάκι μου; Όλα χαλάνε λίγο μετά τη λήξη της εγγύησης) τσουπ... laptop dead.

To δίνω σε φίλο μου, μεγάλο γκουρού, ειδικό στους ιούς.


Το φτιάχνει.
Σε δυο μέρες ξανά dead. Μετά κάνω φορμάτ. Αδειάζω εντελώς το δίσκο, τον αφήνω ανάλαφρο σαν πουλάκι. Ξανά τα ίδια...
Το δίνω στη συνέχεια σε άλλον γκουρού... Πρόβλημα πάλι.
Εντάξει. Ξέρω τι σκέφτεστε. Κάποια βλακεία έκανα εγώ και το χάλαγα το μηχάνημα... Πολύ πιθανόν. Τέλος πάντων...

Τελικά όλοι συμφώνησαν ότι φταίγανε τα vista και έπρεπε να βάλω τα xp, τα σίγουρα, τα δοκιμασμένα σε πολλά crash test.



Έλα, όμως, που το δικό μου "εξελιγμένο" μηχάνημα λειτουργούσε μόνο με vista και έπρεπε ο γκουρού να κατεβάσει την Άρτα και τα Γιάννενα από το internet για να δουλέψουν όλα τα κουμπιά με τα xp...
Για να δούμε τώρα τι κατάφερε... Θα δείξει! Προς το παρόν δουλεύουν όλα εκτός του ασύρματου internet... (κανα "Ζαγοροχώρι" φαίνεται του λείπει και πρέπει να το κατεβάσουμε κι αυτό από το ίντερνετ για να πάρει μπρος...)

Έχω κι άλλους τρεις φίλους, πάντως, με vista, που πάθανε τα ίδια (κι αυτοί πάνω στον ένα χρόνο και κάτι)... Τελικά κι εκείνοι βάλανε xp.

Τι να σου πω Αλικάκι;
Ελπίζω σε σένα να λειτουργήσουν καλά.
Μπορεί να έχεις πολύ δυνατό μηχάνημα που τα σηκώνει... Εξάλλου δεν μπορεί 100 στις 100 περιπτώσεις να είναι προβληματικά. Σε κάποιους θα "κάτσουν" φρόνιμα...

Αυτά, λοιπόν, που λέτε, με τα vista!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Διαδικτυακοί φίλοι μου...

... χάθηκα αυτό το διάστημα λόγω βαριάς αρρώστιας του υπολογιστή μου! Δεν μπαίνω πια στο διαδίκτυο παρά μόνο από ξένους υπολογιστές... κι αυτό πολύ σπάνια... Και τώρα γράφω μία μικρή αναρτησούλα στα βιαστικά, καθισμένη στον υπολογιστή της αδερφής μου (έχουμε έρθει επίσκεψη οικογενειακώς)... Δεν ξέρω πότε θα φτιαχτεί το laptopάκι μου (κάτι έχει πάθει ο σκληρός ή η ram... ξέρω γω; Τα vista φταίνε... Τέλος πάντων...)

Όμως σήμερα μπήκα για να σας ευχηθώ φίλοι μου! Σας σκεφτόμουν πάντως ειλικρινά. Για μερικούς από σας έκανα ευχή την παραμονή των Φώτων που λένε πως ανοίγουν οι ουρανοί... Λοιπόν...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ,

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ,

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ,

ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ,

ΓΕΜΑΤΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΩΣ!!!