Φαντασία - Το βαπόρι

Φαντασία

Νάναι σα να μάς σπρώχνει ένας αέρας μαζί

προς έναν δρόμο φιδωτό που σβεί στα χάη,

και σένα του καπέλου σου πλατειά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.

Και νάν' σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά

γι' άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,

κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μάς σκουντά

όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.

Κι όλο να λες, να λες, στα βάθη της νυκτός

για ένα – με γυάλινα πανιά – πλοίο που πάει

Όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:

έξω απ' τόν κύκλο των νερών – στά χάη.

Κι όλο να πνέει, να μάς ωθεί αυτός ο άνεμος μαζί

πέρ' από τόπους και καιρούς, έως ότου – φως μου –

(καθώς τρελά θά χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί)

βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου . . .

Το βαπόρι

Νάναι ως νάχης φύγει — με τους ανέμους — καβάλα

στο άτι της σιγής κι' όλα να πάης

και vάv' πολλά καράβια, πολλή θάλασσα — μεγάλα
σύγνεφα πάνω — οι άνθρωποι κι' ο Μάης.

Κι' εντός μου εμένα να βρυχιέται — όλο να τρέμει —
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι

πάλι εσύ κι' ο Μάης κι' οι ανέμοι

κι' έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.

Και νάναι όλα απ' ό,τι φεύγει —και δε μένει—

σε μια πόλη ακατοίκητη, κι' εντός μου

ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι

έξω απ' την τρικυμία τούτου κόσμου.

Γιάννης Σκαρίμπας

(από τή συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)