Γιώργος Βαρσαμάκης - Ποιητική μουσική

Πήγα που λέτε φίλοι μου και άκουσα τη συναυλία 

του Γιώργου Βαρσαμάκη 

στο Μουσείο Μπενάκη 

την Παρασκευή στις 21 Ιανουαρίου το βράδυ.

Τι νότες...
Τι αίσθημα πίσω από αυτές...

Τι εικόνες μέσα τους...

Μου αρέσουν οι τίτλοι που δίνει στα τραγούδια του.

Σε ταξιδεύουν...

Ένα ταξίδι σε έναν κόσμο ευαισθησίας, 

πολυπρισματική θεώρηση της πραγματικότητας,

έτσι όπως θα την έβλεπε ίσως ένα παιδί

- αυτό που κρατούν κάποιοι μέσα τους, όσο κι αν μεγαλώνουν -

ή ίσως ένας μικρός πρίγκηπας που περιπλανιέται 

στις κάμαρες του κόσμου τραβώντας φωτογραφίες
κλέβοντας στιγμιότυπα κι αισθήσεις...

Όλοι οι μουσικοί ήταν ωραίοι φυσικά (10 τον αριθμό  παρακαλώ!)

αλλά να πω την αλήθεια μου,
πιο πολύ από όλους μου άρεσε ο κιθαρίστας.

Με καθήλωσε.

Έπαιζε σαν άγγελος, 

σαν να ήταν τα χέρια του

γεμάτα με τη δύναμη και τη γλύκα όλου του κόσμου

κι έδινε λίγο το ένα λίγο το άλλο...

Δεν ξέρω πώς τον λένε... 

Γνωστός θα είναι, υποθέτω.

Όμως αυτή την ανάρτηση θέλω να του την αφιερώσω
(κι ας μην ξέρω τ' όνομά του)

γιατί μας χάρισε υπέροχες κιθαριστικές στιγμές

(ειδικά τα δύο κομμάτια: "Ανατολή" και "γράμμα στον ήλιο" ήταν σόλο κιθάρα...

Εντάξει... Έπαθα την πλάκα μου...

Ο άνθρωπος ήξερε να κάνει την κιθάρα να "μιλάει" και μάλιστα ποιητικά)...

Φυσικά και δεν θέλω να υποτιμήσω τη

μεγάλη δύναμη του δημιουργού της μουσικής αυτής,

που δυστυχώς στις μέρες μας δεν έχει το ευρύ κοινό να τον χειροκροτά

μα σίγουρα έχει κερδίσει μία θέση στην καρδιά

των περισσότερων από αυτούς
που ήταν την Παρασκευή το βράδυ στη συναυλία.

Τη δική μου σίγουρα...

 

Προχώρα, Γιώργο

με τις πολύχρωμες νότες σου...

Σε χρειαζόμαστε!!!

Αλφαβητάρι με αναμνήσεις...

Α... ρε Αθηνούλα με τις ευαισθησίες σου
μάς συγκινείς πάντα...

Ποιος μπορεί να ξεχάσει αυτά τα βιβλία;
Όποτε τα δω (σε βιβλιοπωλεία, σε εκθέσεις βιβλίου, σε σπίτια φίλων...)
τα χαϊδεύω...

Αχ, εκείνα ... τα πρώτα σχολικά μας χρόνια!
Το αγαπούσα το βιβλιαράκι μου! Το αγαπούσα αληθινά.
Και το πρόσεχα...

Και τώρα που έπεσα τυχαία πάνω του,
καθώς έψαχνα κάτι άλλο για το μάθημα της Λογοτεχνίας...
στάθηκα και το χαζεύω.
Τι όμορφα μέσα στην απλότητά τους τα σκίτσα...
Τι ωραία πρόσωπα.
Τι ωραία η οικογένεια, με τη γιαγιά στο τραπέζι να τρώνε όλοι...
Τα παιδικά παιχνίδια, η ανθοστήλη στη γωνία,
η γιαγιά με το γάλα και τη γάτα.
Λόλα, να ένα μήλο.
Χιόνι έπεσε πολύ.
Ο έλεγχος με το άριστα.
Όλα όσα ζούσαμε τότε.
Όλα αληθινά.
Και τόσο όμορφα, σαν ψεύτικα.
Σαν παραμυθένια.

Μεγάλωσα πολύ, λέτε;
Γιατί, όμως, νιώθω πάλι τόσο μικρή... όπως τότε;

Σ' αγαπώ, στίχοι Κωστής Παλαμάς

Poetry: Κωστής Παλαμάς
Music: Μιχάλης Τερζής
Singers: Γιώργος Νταλάρας & Δήμητρα Γαλάνη (Ντουέτο)

Σ' αγαπώ

Σ' αγαπώ με τη γλώσσα του πουλιού τ' αηδονιού

και με τ' άφραστα μ' όσα στο θαμπό μου το νου μισοζούν

Σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου

σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου

Σ' αγαπώ μ' όλα τ' άστρα του βαθιού μ' ουρανού

στήσου αγάπη μου πλάστρα στο θαμπό μου το νου

Σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου

σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου.

Πόσο δίκιο είχες, θείε Πλάτωνα!

"Δεν θα υπάρξει τελειωμός στα δεινά των κρατών και όλης της ανθρωπότητας, 

μέχρι να βασιλεύσουν και στις πόλεις οι φιλόσοφοι 

και έως ότου εκείνοι που τώρα αποκαλούμε  

βασιλείς και άρχοντες γίνουν πραγματικοί και αληθινοί φιλόσοφοι, οπότε η πολιτική δύναμη και η φιλοσοφία θα έλθουν στα ίδια χέρια".

"Πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας προς την αρχική φύση της ψυχής, 

την φιλοσοφική της τάση. 

Να καταλάβουμε ποια θέματα αγγίζει και ποιες συντροφιές επιδιώκει 

ως συγγενής με το θείο, το αθάνατο και το αιώνιο".

                                                                                                       Πλάτων, "Πολιτεία"

Le Monde - Χριστίνα Αλεξάνδρου

Ένα τραγούδι αισθαντικό, ποιητικό.

Με τα γαλλικά του

με ταξιδεύει

στις όχθες του Σηκουάνα μια συννεφιασμένη μέρα...

Σε μουσική του Χατζηνάσιου,

με την εξαίρετη συνοδεία του στο πιάνο...

Δεν είναι πολύ ωραία και η φωνή της κοπέλας που τραγουδάει;

Μια καλημέρα,

φωτεινή

και παριζιάνικη...

Αχ... πόσο το έχω επιθυμήσει το Παρισάκι

και τις ατέλειωτες βόλτες του,

τα καφέ με τις χρωματιστές τέντες,

τους ζωγράφους στους δρόμους,

τα macarons στη λεωφόρο Ηλυσίων,

την place Vendome,

τα υπαίθρια βιβλιοπωλεία στο Σηκουάνα...

20 συνήθειες που χάσαμε με την τεχνολογία...

Έγινε μία έρευνα στην Αγγλία, την οποία δημοσίευσε η Daily Mail, 

στην οποία εξετάζονται συνήθειές μας που άλλαξαν λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας.

6 μάλιστα στους δέκα απάντησαν ότι η ζωή τους έχει διευκολυνθεί χάρη στην τεχνολογία, καθώς τους επιτρέπει να διατηρούν μια ισορροπία ανάμεσα στην εργασιακή και προσωπική ζωή...

Έτσι από τις απαντήσεις 3.000 περίπου Βρετανών που συμμετείχαν στην έρευνα αυτή, 

προέκυψε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα λίστα με πράγματα τα οποία έχουμε διαγράψει πλέον απο την καθημερινότητά μας λόγω της τεχνολογίας...

Ποιά πράγματα έχουμε διαγράψει 

από την καθημερινότητά μας;

 (ή τέλος πάντων τα έχουμε μειώσει πάρα πολύ...)

1. Να διαβάζουμε εφημερίδες

2. Να πηγαίνουμε σε ταξιδιωτικό γραφείο

3. Να χρησιμοποιούμε το βίντεο

4. Να αγοράζουμε φωτογραφικές μηχανές μιας χρήσης

5. Να έχουμε στην κατοχή μας εγκυκλοπαίδεια

6. Να τηλεφωνούμε στο σινεμά 

για να μάθουμε τις ώρες των ταινιών

7. Να κρατάμε ημερολόγιο

8. Να στέλνουμε γράμματα

 

9. Να στέλνουμε fax

10. Nα διατηρούμε φίλους δια αλληλογραφίας

11. Να ψάχνουμε μια λέξη σε λεξικό

12. Να διατηρούμε ατζέντα με τηλέφωνα

13. Να συμβουλευόμαστε χάρτη πριν από κάποιο ταξίδι

14. Να γράφουμε κασέτες με τραγούδια της επιλογής μας

15. Να πηγαίνουμε στο βίντεο-κλαμπ

16. Να έχουμε πάνω μας ψιλά για τηλέφωνο

17. Να χρησιμοποιούμε τα δημόσια τηλέφωνα

18. Να στέλνουμε ευχετήριες κάρτες

 
19. Να πηγαίνουμε στην τράπεζα

20. Να αγοράζουμε περιοδικά με πρόγραμμα της τηλεόρασης

Πηγή: Mediagate.gr

Εμένα ξέρετε ποια με στενοχωρούν πιο πολύ από όλα;

Αν το βρείτε...

Ναι, σωστά μαντέψατε!

Πιο πολύ από όλα με στενοχωρεί που  

δεν στέλνουμε γράμματα, ούτε καν κάρτες

και δεν γράφουμε ημερολόγια.

Υ.Γ. Αυτά και τα τρία τα έκανα όταν ήμουν φοιτήτρια... ανελλιπώς.

Τώρα... άστε τα!

Μου λείπουν αφάνταστα και τα τρία!