Γιώργος Βαρσαμάκης - Ποιητική μουσική

Πήγα που λέτε φίλοι μου και άκουσα τη συναυλία 

του Γιώργου Βαρσαμάκη 

στο Μουσείο Μπενάκη 

την Παρασκευή στις 21 Ιανουαρίου το βράδυ.

Τι νότες...
Τι αίσθημα πίσω από αυτές...

Τι εικόνες μέσα τους...

Μου αρέσουν οι τίτλοι που δίνει στα τραγούδια του.

Σε ταξιδεύουν...

Ένα ταξίδι σε έναν κόσμο ευαισθησίας, 

πολυπρισματική θεώρηση της πραγματικότητας,

έτσι όπως θα την έβλεπε ίσως ένα παιδί

- αυτό που κρατούν κάποιοι μέσα τους, όσο κι αν μεγαλώνουν -

ή ίσως ένας μικρός πρίγκηπας που περιπλανιέται 

στις κάμαρες του κόσμου τραβώντας φωτογραφίες
κλέβοντας στιγμιότυπα κι αισθήσεις...

Όλοι οι μουσικοί ήταν ωραίοι φυσικά (10 τον αριθμό  παρακαλώ!)

αλλά να πω την αλήθεια μου,
πιο πολύ από όλους μου άρεσε ο κιθαρίστας.

Με καθήλωσε.

Έπαιζε σαν άγγελος, 

σαν να ήταν τα χέρια του

γεμάτα με τη δύναμη και τη γλύκα όλου του κόσμου

κι έδινε λίγο το ένα λίγο το άλλο...

Δεν ξέρω πώς τον λένε... 

Γνωστός θα είναι, υποθέτω.

Όμως αυτή την ανάρτηση θέλω να του την αφιερώσω
(κι ας μην ξέρω τ' όνομά του)

γιατί μας χάρισε υπέροχες κιθαριστικές στιγμές

(ειδικά τα δύο κομμάτια: "Ανατολή" και "γράμμα στον ήλιο" ήταν σόλο κιθάρα...

Εντάξει... Έπαθα την πλάκα μου...

Ο άνθρωπος ήξερε να κάνει την κιθάρα να "μιλάει" και μάλιστα ποιητικά)...

Φυσικά και δεν θέλω να υποτιμήσω τη

μεγάλη δύναμη του δημιουργού της μουσικής αυτής,

που δυστυχώς στις μέρες μας δεν έχει το ευρύ κοινό να τον χειροκροτά

μα σίγουρα έχει κερδίσει μία θέση στην καρδιά

των περισσότερων από αυτούς
που ήταν την Παρασκευή το βράδυ στη συναυλία.

Τη δική μου σίγουρα...

 

Προχώρα, Γιώργο

με τις πολύχρωμες νότες σου...

Σε χρειαζόμαστε!!!