Αχ κυρία Μαριέττα μου,
σε σκέφτομαι συνέχεια τούτες τις πικρές σου μέρες.
Το πόδι σου που έφυγε ταξίδι
και συ θα το αποζητάς.
Λέτε οι κατάρες να πιάνουν τόπο;
Πώς θα νιώθουν τώρα όσοι κάποτε σε καταράστηκαν, άραγε;
Είναι δικαίωση αυτό;
(Θεέ μου, σε κανέναν άνθρωπο να μην πιάνουν οι κατάρες
γιατί άνθρωπος είναι κι αυτός - πονάει)
Αχ κυρία Μαριέττα μου,
πόσο σε νιώθω
σε αυτή την κρύα μοναξιά του νοσοκομείου
τα λευκά σεντόνια
που κρύβουν με επιμέλεια
ό,τι δεν θέλεις να κοιτάξεις.
Μακάρι να μπορούσα να γίνω ένα λευκό σύννεφο
έξω από το παράθυρό σου
να πάρω μαζί μου τη σκέψη σου
να πετάξεις έξω
κάπου ψηλά
μακριά και πέρα από όλα
τα τωρινά και τα περασμένα
σε έναν κόσμο γεμάτο φως και όνειρα
όπου όλοι μοιράζονται αγγίγματα
ψυχής.
Μην κλαις κυρία Μαριέττα μου
σκέψου και προσευχήσου
να βρεις ξανά τη δύναμή σου
να πατήσεις ξανά στα πόδια σου
Είσαι ζωντανή
κι η ελπίδα θα σου δώσει φτερά
όσο δύσκολο κι αν είναι
θα ξαναπετάξεις...
ίσως ψηλότερα αυτή τη φορά.
Αχ, κυρία Μαριέττα μου
ήθελα να ήμουν ένα λευκό σύννεφο
στο παράθυρό σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου