Εμείς γι' αλλού κινήσαμε γι' αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει...

Διάβασα τώρα στο maison & decoration του Ιανουαρίου ένα άρθρο της Αγάπης Τσακπίνογλου (η οποία πάντα γράφει έτσι όπως υπαινίσσεται το επίθετό της και όποτε πέσει στα χέρια μου κοιτάζω τι γράφει), το οποίο πραγματεύεται το θέμα των στόχων που θέτουμε τις Πρωτοχρονιές και κατά πόσο τους επιτυγχάνουμε.
Το παραθέτω, γιατί θα ήθελα τα σχόλιά σας (αν με διαβάσει κανείς ποτέ δηλαδή...)
Λοιπόν το άρθρο έχει ως εξής:
"Αναρωτιέμαι ποια είναι η μυστική πατέντα που ακολουθώντας την έχουμε ελπίδες να φτάσουμε στην επόμενη Πρωτοχρονιά χωρίς καμία παράπλευρη απώλεια σε στόχους, αποφάσεις, αλλαγές. Ο απολογισμός να είναι διθυραμβικός και ο ισολογισμός να μας βγάζει κερδισμένους.
Με δυο λόγια, η ευτυχία να τρέχει από τα μπατζάκια μας. Απ' ό,τι φαίνεται, το μυστικό πρέπει να είναι κρυμμένο μεταξύ χαμένης Ατλαντίδας και Πομπηίας, γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσω τη "λοξοδρόμηση" του ετήσιου δεκαλόγου μας παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές μας; Και τα 'ταν μόνο αυτό...
Για έναν περίεργο λόγο, τα σημεία όπου επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας τα ξαναβρίσκουμε διπλά μπροστά μας. Δεν φτάνει που τα φαιά μας κύτταρα παίρνουν φωτιά κάθε τέλος του χρόνου, δεν φτάνει που οι απαιτήσεις από τον εαυτό μας κάθε 1/1 ξεπερνούν τα όριά μας, δεν φτάνει που οι αναμενόμενοι στόχοι δεν χωράνε σε μία σελίδα Α4, δεν φτάνει που το φάντασμα της αποτυχίας μάς τινάζει σαν ηλεκτροσόκ στον ύπνο μας, στο τέλος χάνουμε και τον δρόμο. Έχουμε έναν οδηγό επαναστάτη που μας οδηγεί εκεί όπου υπάρχει φως και αλήθεια από άλλο δρόμο, εκεί που νομίζεις ότι έφτασες, μια απότομη στροφή σε βάζει ξανά στο τούνελ, όσο δεν γυρίζεις πίσω η απόσταση μικραίνει, όσο προχωράς μπροστά, όσο συνεχίζεις να περπατάς το τοπίο αλλάζει, σε δέκα μέτρα φτάνεις, όλα είναι γνώριμα, πάλι στα ίδια, τίποτα δεν έχει αλλάξει, έχεις αλλάξει εσύ.
Αγάπη Τακπίνογλου"

Πώς σας φάνηκε το κειμενάκι; (κλασσική ερώτηση καθηγήτριας... κάνω μπαμ από μακριά έτσι;)
Λοιπόν, έχω υπογραμμίσει με bold όπως βλέπετε κάποια θέματα που θα ήθελα να σχολιάσουμε. (Συνεχίζω σταθερά στον ρόλο μου βλέπετε; Τι να κάνω; Μου βγαίνει αυθόρμητα...)
Πρώτα απ' όλα "η ευτυχία να τρέχει από τα μπατζάκια μας"... Το κυνήγι της χαμένης Ατλαντίδας όντως. Εδώ παίζει ρόλο βέβαια τι ορίζει ο καθένας "ευτυχία" … και αν αρχίζουμε αυτή τη συζήτηση θα τελειώσουμε όταν κάποιος θα έχει ήδη ανακαλύψει την χαμένη Ατλαντίδα και η Πομπηία θα έχει ορθωθεί μαγικά μπροστά στα μάτια μας...
Δεύτερον, "οι αναμενόμενοι στόχοι δεν χωράνε σε μία σελίδα Α4" - πού είναι το κακό; Μπράβο και πάλι μπράβο! Το πρόβλημα είναι όταν κοιτάμε την Α4 και δεν έχουμε με τι να τη γεμίσουμε...
Τρίτον, "στο τέλος χάνουμε το δρόμο". Επίσης, κανένα πρόβλημα. Είμαστε άνθρωποι, συνεπώς η τελειότητα απέχει από μας έτη φωτός. Αναμενόμενο να χαθούμε και να μην επιτύχουμε. Το ότι δεν τα καταφέραμε όλα μα όλα, δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθήσαμε σωστά, ούτε ότι ήταν για το καλό μας εντέλει να τα καταφέρναμε...
Τέταρτον, "έχουμε έναν οδηγό επαναστάτη που μας οδηγεί εκεί όπου υπάρχει φως και αλήθεια από άλλο δρόμο" - Τι ωραία σκέψη! Ναι, το πιστεύω κι εγώ. Μέσα μας κάτι ανάβει σαν προβολέας και μας ωθεί σε μία κίνηση προς το άγνωστο και όταν φτάσουμε εκεί τελικά ανακαλύπτουμε ότι αυτό το άγνωστο έχει μέσα του και φως και αλήθεια. Δεν ξέρω πώς να τον πω αυτόν τον εσωτερικό οδηγό. Να τον πω συνείδηση, ή ίσως το "καθ' ομοίωσιν" , που μας καλεί να γίνουμε εμείς οι ίδιοι φως; Μ' άρεσε η φράση του Σαββόπουλου για τον Καραγκιόζη: "είναι διάτρητος… γι’ αυτό μπορεί να τον διαπεράσει το φως, να γεμίσει με φως" … Και γω έτσι νιώθω πολλές φορές. Όσο πιο "διάτρητη" είμαι και χάνω το δρόμο και συχνά, μα τόσο συχνά, δεν πετυχαίνω τίποτα, μα τίποτα (π.χ. μου καίγεται συνέχεια το γάλα των παιδιών... τι αίσχος αφηρημάδας!) τόσο πιο πολύ ταπεινώνομαι και νιώθω εντελώς αβοήθητη στα χέρια του Θεού. Και ακούω από μέσα μου: Ξανασήκω και περπάτα. Σε περιμένει το φως. Αυτό το εσωτερικό "μόντεμ" είναι πάλι. Θέλει να με συνδέσει με το φως που είναι αιώνια on line και με περιμένει.
Πέμπτον και τελευταίον, "έχεις αλλάξει εσύ". Ακριβώς. Στο τέλος κάθε χρόνου, κάθε στροφής, κάθε δευτερολέπτου έχω αλλάξει εγώ. Το θέμα είναι κατά πόσο είμαι πιο φωτεινή, πιο "διάτρητη" ή πιο σκοτεινή και μπετοναρισμένη (και τελικά χαμένη αληθινά)…
Με παρηγορεί ο Καβάφης "τόσο που έκανες λίγο δεν είναι, εδώ που έφτασες μεγάλη χάρη.." κάπως έτσι - δεν μου έρχονται ακριβώς οι στίχοι τώρα. Το ξέρετε όλοι το ποίημα, βέβαια… Η ουσία είναι το ταξίδι κι όχι ο προορισμός.
Σκέφτομαι πόσα καλά έχουμε στη ζωή μας. Γιατί τα παραμελούμε;
Γιατί πολλές φορές αυτοί οι ατελείωτοι ΣΤΟΧΟΙ μας πνίγουν; Ένας ηλίθιος, ατέλειωτος, ξερός και στυγνός ατομισμός που μας σπρώχνει ναι μεν στη δημιουργία και στο να μην είμαστε αδρανείς ΟΚ... αλλά ταυτόχρονα μας κάνει κάτι ακτιβιστικά ρόμποκοκ που χάνουν τελικά το δρόμο, δεν μιλάνε με τους φίλους, δεν σηκώνουν τηλέφωνο να ρωτήσουν τι κάνει η τάδε θεία που είναι άρρωστη ή η γειτόνισσα που ζει όλη μέρα μόνη της.
Πρέπει να αντιδράσουμε, αποδεχόμενοι την ταπεινότητά μας, ακούγοντας συνεχώς τον εσωτερικό οδηγό που λες, αγαπητή Αγάπη.
Σ' ευχαριστώ για τις σκέψεις που με έβαλες να κάνω σήμερα...

Υποσημείωση:
Ό,τι γράφω τα γράφω για να τα ακούω πρώτη εγώ.