Το μεγάλο μας τσίρκο - μεγάλη παράσταση!!!

Το Σάββατο το απόγευμα πήγα στο θέατρο! 

Είδα το "μεγάλο μας τσίρκο" του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

Λίγες φορές στη ζωή μου έχω αισθανθεί τόσο έντονα τη δύναμη του θεάτρου! 

Κόσμος πολύς... Είχε κλείσει σχεδόν ο δρόμος του "Ακροπόλ" από αυτούς που έβγαιναν κι αυτούς που περίμεναν να μπουν.

Νομίζω ότι είναι μία από τις πιο αξιόλογες σύγχρονες παραστάσεις που αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα του 2012 υπάρχουν ακόμα ΑΝΘΡΩΠΟΙ που δουλεύουν με μεράκι, που νιώθουν και ξέρουν να εμπνέουν και τους άλλους.

Καθώς έφευγα συγκινημένη και προβληματισμένη από το θέατρο χτύπαγαν στο μυαλό μου δύο φράσεις:
Αυτή που είπε ο Τ. Νούσιας στο τέλος του έργου:
"Αυτό θέλαμε απόψε. Να μη φύγετε αδιάφοροι... "
(γι' αυτό δεν έλεγαν τις παραστάσεις "διδασκαλίες" οι αρχαίοι, ε;)
κι αυτή που είπε η Μ. Ασλάνογλου με τον υποβλητικό ήχο των τυμπάνων
"Αν δεν με πιστεύετε, βάλτε το αυτί σας στο χώμα και ακούστε... Η γη μας χτυπάει με ογδόντα σφυγμούς... Ωραίους σαν από παλιό τύμπανο... Κάτι γίνεται... Κάτι γίνεται..."

Αυτό το σημείο του έργου ήταν πραγματικά πολύ δυνατό!

Οι δύο πρωταγωνιστές (Τάσος Νούσιας  -  Μαρίνα Ασλάνογλου) είναι έξοχοι
 - με εντυπωσίασαν ειλικρινά και οι δύο - αλλά θα έλεγα το ίδιο
για ΟΛΟΥΣ ΜΑ ΟΛΟΥΣ τους συντελεστές αυτής της παράστασης!

Ο Γιώργος Αρμένης σε ρεσιτάλ ερμηνείας ως Κολοκοτρώνης και Καραγκιόζης,
ο Αλέξανδρος Τσακίρης τρομερός Χατζηαβάτης,
ο Μιχάλης Γούναρης ως μπαρμπα-Γιώργος,
η Marlene Kaminsky με εκπληκτική κίνηση και μπρίο... τι να πω;

Θέλω να γράψω για τον καθένα τους.
Προσωπικά λάτρεψα τον τραγουδιστή Ζαχαρία Καρούνη. Τι φωνή ήταν αυτή!
Κάποιες στιγμές ανατρίχιασα με την ερμηνεία του.

Και τα κοστούμια, οι χορογραφίες, η κίνηση στη σκηνή... όλα έδειχναν τι δουλειά πραγματική είχε γίνει στις πρόβες.

Ο σκηνοθέτης, Σωτήρης Χατζάκης έφερε το έργο στα μέτρα της εποχής μας και το έκανε τόσο δροσερό κι επίκαιρο...

Φυσικά, εκτίμησα ακόμα μία φορά τον μεγάλο Ιάκωβο Καμπανέλλη που έγραψε αυτό το έργο. Πραγματικά σοφό. Με επηρέασε βαθύτατα. Θα προσπαθήσω να πάω τους μαθητές μου να το δουν!
Το κομμάτι που αναφέρεται στο Σύνταγμα της Ελλάδας και την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου είναι πολύ διδακτικό. Αλλά και όλο το κείμενο!!! Σκέπτομαι ότι πρέπει να είχαν πραγματικά κότσια ο Καμπανέλλης κι οι άλλοι, για να το ανεβάσουν αυτό το έργο εν καιρώ δικτατορίας...
Είναι πολλές οι ατάκες του έργου και τα στιγμιότυπά του, που έρχονται στο νου μου, τώρα που γράφω. Αλλά, ειδικά η σκηνή με τον Επιτάφιο της Μικρασίας μου έχει μείνει στην καρδιά! Δεν έχω δει καλύτερη αποτύπωση του δράματος που παίχτηκε τότε σε όσες γιορτές, αφιερώματα και επετειακές εκδηλώσεις έχω πάει.

Γεια σου μεγάλε Καμπανέλλη!

Α... πρέπει ν' αναφερθώ στη στιγμή που μένουν ακίνητοι όλοι οι ηθοποιοί επί σκηνής και πέφτει η φωνή του Ξυλούρη στο "Φίλοι κι αδέρφια"... Φοβερό!!
(Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν εκείνη η πρώτη παράσταση του έργου με Καρέζη, Καζάκο και Ξυλούρη και μάλιστα όταν παιζόταν επί Χούντας... πρέπει να ήταν η απόλυτη ανατριχίλα. Αχ, να 'μουνα από μια μεριά να την έβλεπα... Τι σου είναι το σανίδι, όταν το πιστεύεις, ε;
Δεν θέλω, όμως, τώρα ν' αναφερθώ πολύ σε αυτή την πρώτη παράσταση, γιατί δεν θέλω να μειώσω την τωρινή της εκδοχή, που ήταν υπέροχη!).

Θα κλείσω με τον συνθέτη της μουσικής τον Σταύρο Ξαρχάκο και τους εκπληκτικούς του μουσικούς. Αυτό που ένιωθα καθώς έβλεπα την παράσταση ήταν ότι η μουσική είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν ήταν απλά το "ντύσιμο" του θεατρικού δρώμενου, διεκδικούσε την προσοχή μας και μας έκανε να προσέχουμε κάθε νότα, με την προσήλωση αυτού που βρίσκεται σε μία συναυλία.
Με εντυπωσίασε ο ακκορντεονίστας, ο βιολιστής, ο πιανίστας, αυτός που έπαιζε τα πνευστά, ο μπουζουκτζής που πήρε μετά και λαγούτο... Όλοι τους ήταν ένας κι ένας.

Το ξέρω ότι μπορεί να θεωρηθώ υπερβολική στις κρίσεις μου,
μα αλήθεια δεν έχω να πω κάτι αρνητικό γι' αυτή τη δουλειά.
Και πιστέψτε με, συνήθως, κάτι αρνητικό βλέπω, που ή το γράφω ή απλά το αφήνω ανείπωτο.
Εδώ, όμως, δεν ήταν τίποτε, μα τίποτε που δεν μου άρεσε... Τίμια κι ειλικρινά.

Α... να τώρα θυμήθηκα κάτι. Η τσιγαρίλα από τη στοά του Ακροπόλ, που όρμησε μέσα στο θέατρο, μόλις άνοιξαν οι πόρτες του διαλείμματος.

Αντιγράφω όλους τους συντελεστές του έργου, γιατί νομίζω ότι τους αξίζει ν' αναφερθούν προσωπικά. ΕΥΓΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!!

Συγγραφέας: Καμπανέλλης, Ιάκωβος

Σκηνοθεσία: Χατζάκης, Σωτήρης

Μουσική: Ξαρχάκος, Σταύρος

Διεύθυνση ορχήστρας: Ξαρχάκος, Σταύρος

Σκηνικά - Κοστούμια: Δρίνη, Έρση

Χορογραφία: Σωτηρίου, Δημήτρης

Φωτισμοί: Παναγιωτόπουλος, Αντώνης

Βοηθός σκηνοθέτη: Χατζηιωάννου, Μαρίνα

Βοηθός σκηνογράφου: Χαρμούση, Αναστασία

Βοηθός σκηνογράφου: Κοτρίδου, Εβελίνα

Βοηθός ενδυματολόγου: Χαρμούση, Αναστασία

Βοηθός ενδυματολόγου: Κοτρίδου, Εβελίνα

Οργάνωση παραγωγής: Στεφανίδου, Ροδή

Οργάνωση παραγωγής: Αρβανίτη, Τόνια

Ηθοποιοί
Ασλάνογλου, Μαρίνα (Ρωμιάκι, Πυθία)
Νούσιας, Τάσος (Ρωμιός, Καπετάνιος, Κλέφτης)
Μπάκα, Κική (Πιερότος, Κολλητήρι)
Μορφακίδης, Δημήτρης (Α´ Μακεδόνας, Γραμματέας, Νεόκλητος, Τρελός, Βοηθός πωλητή)
Καραμφίλης, Γιάννης (Β΄ Μακεδόνας, Όθωνας, Καπετάνιος, Αριστοκράτης, Χωρικός, Σταύρακας)
Τσακίρης, Αλέξανδρος (Ιερέας, Άγγλος Πρέσβης, Αυλικός, Χωρικός, Χατζηαβάτης, Ζωγράφος)
Νίνης, Χρήστος (Αρχιερέας, Ρώσος Πρέσβης, Καπετάνιος, Χωρικός, Βεληγκέκας)
Αρμένης, Γιώργος (Ζητιάνος, Κολοκοτρώνης, Καραγκιόζης, Βενιζέλος)
Γούναρης, Μιχάλης (Μοναχός, Α' Καπετάνιος, Χωρικός, Μπαρμπα-Γιώργος, Πλανόδιος Πωλητής)
Καπέλιος, Νίκος (Μοναχός, Γάλλος Πρέσβης, Αυλικός, Ανδρίκος, Απεσταλμένος, Ράφτης)
Χαρίσης, Γιάννης (Μοναχός, Αυστριακός Πρέσβης, Αυλικός, Λέων, Απεσταλμένος)
Μαγδαληνός, Νίκος (Μοναχός, Βαυαρός, Πρόεδρος, Ασημάκης)
Kaminsky, Marlene (Ιέρεια, Αριστοκράτισσα, Ερατώ, Χωρική)
Ζαφειριάδου, Χρύσα (Ιέρεια, Αριστοκράτισσα, Αριάδνη, Χωρική, Μοδίστρα, Γυναίκα Ερυθρού Σταυρού)
Σωφρονίδου, Ευανθία (Αριστοκράτισσα, Χωρική, Παιδί, Νιόνιος)
Ταταρέα, Αμαλία-Ελευθερία (Αριστοκράτισσα, Χωρική, Μορφονιός)
Παλάντζα, Λίλιαν (Χωρική, Αριστοκράτισσα, Αγλαΐα, Γυναίκα Ερυθρού Σταυρού)
Σπυροπούλου, Πολυξένη (Μοναχός, Χωρική, Αριστοκράτισσα, Φρόσω)
Ράπτη, Στέλλα (Μοναχός, Χωρική, Αριστοκράτισσα, Καπελού, Γυναίκα Ερυθρού Σταυρού)

Ερμηνευτές
Καρούνης, Ζαχαρίας (τραγούδι)

Χορευτές
Αλεξίου, Παναγιώτα
Γεωργιάδου, Αφροδίτη
Καφαντάρης, Κωνσταντίνος
Τσιάμογλου, Αλέξης

Σημείωση Καλλιτεχνικής Διανομής
Στην ορχήστρα, που διευθύνει επί σκηνής ο Σταύρος Ξαρχάκος,
συμμετέχουν οι μουσικοί: Νεοκλής Νεοφυτίδης (πιάνο), Νίνο Κιτάνι (φλάουτο, κλαρίνο, φλογέρα), Βασίλης Δρογκάρης (ακορντεόν), Σωτήρης Μαργώνης (βιολί), Ηρακλής Ζάκκας (μπουζούκι, μαντολίνο, λαούτο), Διαμαντής Σιδερίδης (τζουράς, μπουζούκι), Νίκος Σαμπαζιώτης (κιθάρα), Σταύρος Καβαλιεράτος (κοντραμπάσο), Γιάννης Χατζής (κρουστά)

Σκέψεις για το έργο του Καλλιτεχνικού Διευθυντή και Σκηνοθέτη της παράστασης
«Το Μεγάλο μας Τσίρκο» είναι μια μαρτυρία για τη διαχρονία της Εθνικής μας περιπέτειας. Ένα λαϊκό έπος στο οποίο διαγράφονται ανάγλυφα οι αρετές αλλά και οι παθογένειες της φυλής, οι ανατάσεις και οι πτώσεις, οι αγώνες και οι αγωνίες ενός λαού, που φορτωμένος τη βαριά του ιστορία, δοκιμάζει τον βηματισμό του προς τον χρησμό ενός αμφίσημου μέλλοντος. Μια καταβύθιση του Πατριάρχη της μεταπολεμικής δραματουργίας στη «θεία κωμωδία» του ανελέητου ελληνικού αφηγήματος.

Σωτήρης Χατζάκης

Σας έπεισα να πάτε να το δείτε, άραγε;

Μπείτε και στην ιστοσελίδα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος για να δείτε περισσότερα

Να 'στε καλά Χάρη και Πάνο, να τραγουδάτε!!!

                                                 Μόλις γύρισα από τη συναυλία των αγαπημένων μου Πάνου και Χάρη 

που έγινε στο θέατρο "Αλέξης Μινωτής" στο Αιγάλεω.

Σας αφιερώνω το αγαπημένο μου κομμάτι "Αι της αγάπης μαχαιριά" από παλιότερο live...

Και το σημερινό, πάντως, ήταν άπαιχτο!!!!!!

Είμαι αλλού τώρα... Τι να λέμε;

Καλά... πετάω!!!!!

Για μας που μεγαλώσαμε με τα τραγούδια τους ήταν ένα υπέροχο γύρισμα πίσω στο χρόνο!

(Τα  "Ζεστά ποτά" να σκεφτείτε... ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασα!!!)

Χάρηκα που είδα ξανά τον Χάρη στα κέφια του, να πετάει τις ατάκες τη μία μετά την άλλη και να γελάει το κοινό, άκουσα πάλι τις βελούδινες φωνές τους να γεμίζουν το χώρο.

Αγαλλίαση!

Έχουν κάτι παιχνιδιάρικο, κάτι σοβαρό, άλλοτε επαναστάτες, άλλοτε λυρικοί, με μια περίεργη δική τους αθωότητα, μια γνησιότητα, μια νεανική δροσιά. 

Πραγματικά δεν υπήρχε ένα λεπτό στη συναυλία που να έκανε "κοιλιά" το πρόγραμμα. 

Τα τραγούδια το ένα καλύτερο από τ' αλλο. Όπως παλιά.

Φλας στο χρόνο.

Στιγμές πολύτιμες. Ακριβές.

Τις κρατώ μέσα μου...

Δεν ξέρω πώς "μετριέται" η αξία των ανθρώπων του πενταγράμμου,

μα εγώ έχω να πω ότι αυτό που μας κέρασαν σήμερα οι δυο τους

είναι ανεκτίμητο.

Χαιρετώντας το καλοκαίρι...

Αυτό ήταν.

Πέρασε κι αυτό το καλοκαίρι.
Μας κέρασε τα γλυκά δώρα του, τη θάλασσα, τον ήλιο, τα φρούτα, την ξεγνοιασιά, τις βόλτες, τις κουβέντες κάτω από τ' άστρα, τα δυο του μπλε Αυγουστιάτικα φεγγάρια και τόσα άλλα.
Στιγμές όμορφες, περασμένες κομπολόι, 

να μας δίνουν δύναμη για την επιστροφή στις δημιουργικές μας δραστηριότητες!

Λίγες από αυτές μοιράζομαι μαζί σας...

Ένα ποδήλατο ολάνθιστο

 γλαστράκια στ' ασβεστωμένα πλακόστρωτα

 

  

η θέα στο λιμάνι από το Ενετικό Μουσείο

 

 

κι άλλη μία άποψη από ένα μπαράκι...

...το μικρό, το μεγάλο και το κάτασπρο

οι γάτες που αράζουν στα πεζούλια

  

κλασικό πλακόστρωτο σοκάκι

 

γαλάζιο χρώμα στα πορτοπαράθυρα και τα κάγκελα

το πλαφ πλαφ των κυμάτων στην αμμουδιά

 ένα καστράκι ξεχασμένο μετά το πολύ παιχνίδι...

τα παιχνίδια του φωτός στα νερά

πλατσουρίσματα

 ο ξύλινος διάδρομος στην άμμο

 σούρουπο στην παραλία

 

τα μπαρ ανάβουν τα φανάρια τους

  

 

Και γω κρατώ αναμμένα τα φωτάκια τους 

να μου φέγγουνε

ακόμα

δυνατά

μέσα στις αναμνήσεις μου... 

Γεια σου γλυκό καλοκαιράκι 

με τα χρυσά τα δώρα σου!

Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη...

El Tango de Roxanne (Moulin Rouge)

Και τούτο πάλι μου αρέσει πολύ...
Βρε Χριστινίτσα, μήπως πρέπει να βάλουμε και την Αργεντινή μέσα στο project μας;;;;;

Mi Ultimo Tango en Atenas!

          Αυτό το ανεβάζω για να το αφιερώσω στην αγαπημένη συνάδελφο Χριστινίτσα, με την οποία λέμε (πρώτα ο Θεός) του χρόνου να δουλέψουμε μαζί σε ένα project με θέμα "Μουσικές της Μεσογείου"...

Mixed Media Painting - Elements Of Magic

Mixed media painting

Αrt journal - ωραία ασχολία, έτσι;

Νοσταλγία για το παλιό σχολείο

Παλιά Ελλάδα...

What is the Happiness Advantage? by Shawn Achor

                                        Άλλο ένα βιντεάκι του ανθρώπου που θεωρεί ότι η ευτυχία αποτελεί προϋπόθεση της επιτυχίας (αντιστρέφοντας το κοινώς αποδεκτό επιτυχία --> ευτυχία).
Νομίζω ότι έχει δίκιο!

Θετική σκέψη! Μυστικό ευτυχίας...

Sawn Ancor!
Τον πάω με χίλια...

Υπογράφω την ΚΑΘΕ του λέξη!!!
Πραγματικά, με εκφράζει απόλυτα.
Όλα αυτά που λέει στην ομιλία του, μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή μας και σιγά σιγά να αλλάξουν τον κόσμο!
Μα ΔΕΊΤΕ τον!!! Πατήστε στο ακόλουθο link και ακούστε την ομιλία του!!!
Αξίζει!

Σων Ακορ: Το χαρούμενο μυστικό για καλύτερη εργασία

How to learn? From mistakes!

Ενδιαφέρον! Δείτε το, όσοι είστε εκπαιδευτικοί...

H τέχνη της απουσίας

Κωνσταντίνα Κατρακάζου, «Απουσία», μικτή τεχνική, 2012

 

Aποτέλεσμα αναζήτησης και έρευνας διεπιστημονικής ομάδας που γεννήθηκε ως αντίδραση στα σημεία των καιρών είναι η «Απουσία», το σχέδιο εργασίας που εγκαινιάζεται στην Ελληνοαμερικανική ΄Ενωση (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι) την Τετάρτη 25 Απριλίου (ώρα 8.30 μ.μ.).
Η εικαστική έκθεση «Απουσία» αποτελείται από έργα της Κωνσταντίνας Κατρακάζου, ενώ η επιμέλεια ανήκει στη Λουίζα Καραπιδάκη.

Μία μακρά περίοδος φιλοσοφικών αναζητήσεων και έρευνας της διεπιστημονικής ομάδας των Φαίης Ζήκα, Λουίζας Καραπιδάκη, Κωνσταντίνας Κατρακάζου και Θανάση Χατζόπουλου με θέμα την απουσία αποτέλεσε το σημείο έμπνευσης της εικαστικού Κωνσταντίνας Κατρακάζου η οποία στην εικαστική της έκθεση ψηλαφεί τις δυνατότητες να καταστήσει την ίδια την απουσία παρούσα. Από τη ριζική μορφή απώλειας, το θάνατο, ο οποίος αποσιωπάται θεωρούμενος ταμπού, κάθε μορφή απουσίας στην εποχή μας τείνει να ακυρωθεί. Στην εικαστική εγκατάσταση, η καλλιτέχνης χρησιμοποιώντας διαφορετικά εκφραστικά μέσα, διαπραγματεύεται εννοιολογικά την απουσία κυρίως από την πλευρά της έλλειψης επικοινωνίας και μας φέρνει αντιμέτωπους με μία άλλη διάσταση της έννοιας απουσία. Σημείο αναφοράς της είναι η αντιφατική έννοια του απόντος-παρόντος ανθρώπου. 

 

Κι ενώ η εποχή μας καθημερινά ευνουχίζει την αμεσότητα, εμείς πόσο παρόντες μπορούμε να είμαστε στην «Απουσία»;

Την εικαστική έκθεση «Απουσία» πλαισιώνουν παράλληλες δράσεις, οι οποίες ήταν επίσης αποτέλεσμα των διεργασιών της διεπιστημονικής ομάδας. Στις 7 Μαΐου διοργανώνεται ημερίδα με θέμα την απουσία. Θα μιλήσουν οι: Φαίη Ζήκα (φιλόσοφος), Λουίζα Καραπιδάκη (ιστορικός τέχνης), Νίκος Καραπιδάκης (ιστορικός), Δήμητρα Μακρυνιώτη (κοινωνιολόγος), Αλεξάνδρα Μουρίκη (φιλόσοφος), Παναγιώτης Πανόπουλος (ανθρωπολόγος), Ηλίας Παπαγιαννόπουλος (φιλόσοφος), Θανάσης Χατζόπουλος (ψυχίατρος, ψυχαναλυτής, ποιητής). Στις 14 Μαΐου πραγματοποιείται συναυλία με το Μουσικό και Συνθέτη Vangelino Currentzis. Στις 24 Μαΐου φιλοξενείται ποιητική βραδιά. Σύγχρονοι έλληνες ποιητές θα «δείξουν» με τις αναγνώσεις τους πως με την ποιητική τους παρουσία συνεχίζουν να εγγράφουν στην ποίησή τους την απουσία σε ένα πολύχρωμο σύμπαν ποιημάτων όπου η απουσία παίρνει τις πιο απρόσμενες μορφές για να «εμφανιστεί». Μαζί τους έλληνες ηθοποιοί θα διαβάσουν ποιήματα των απόντων ποιητών «περί απουσίας».

Απουσία

Γκαλερί Ελληνοαμερικανικής ΄Ενωσης 

(Μασσαλίας 22)

25 Απριλίου - 25 Μαϊου 2012

Είσοδος ελεύθερη

www.hau.gr 

Πηγή: Το βήμα

Να πάψουν να πληρώνονται οι Δάσκαλοι από το Κράτος

Mου το στείλανε στο e-mail και μου έκανε εντύπωση.

Το μοιράζομαι μαζί σας...

 

                                                                               Γράφει ο Γιώργος Κακαρελίδης

 

Ένας φίλος από το internet μου ζήτησε να γράψω κάτι σχετικά με τούς μισθούς των δασκάλων. Όντως τα στοιχεία, πού παρέθεσε, έδειχναν ένα πράγμα: Οι Δάσκαλοι πληρώνονται υπερβολικά!!!

Με τους παχυλούς μισθούς τους, βάζουν μέσα το ελληνικό κράτος, δουλεύοντας μόνο 9 μήνες τον χρόνο, 6 πραγματικές ώρες την μέρα κι' όχι δήθεν 7 ! Ήρθε η ώρα να βάλουμε τα πράγματα στην σωστή σειρά και να τους πληρώνουμε για αυτό που πραγματικά κάνουν, το "baby-sitting". Όχι το κράτος, δηλαδή όλοι,  αλλά μόνο όποιος είναι (ακόμα) γονιός. Έτσι δεν είναι;

Ο Έλληνας φορολογούμενος πληρώνει για μια μέση δασκάλα με 2 παιδιά και 15 χρόνια υπηρεσία, 17600 ευρώ τον χρόνο (1400 Χ12 μήνες συν 400 δώρο Χριστουγέννων συν 400 Πάσχα και άδεια ). Προσοχή όμως : Στην πραγματικότητα δουλεύει μόνο 9 μήνες δηλαδή πρακτικά 198 ημέρες, 6 ώρες την μέρα, με 25 περίπου παιδιά ανά τάξη. Τεράστια σπατάλη δεν νομίζετε ;

Ε, λοιπόν δεν προτίθεμαι, ως γονιός, να τους δίνω πάνω από όσα θα έδινα σε μια μετανάστρια από Βουλγαρία ή Ταϊλάνδη, να φυλάει το παιδί, δηλαδή 400 ευρώ συνολικά για 6 ώρες την μέρα επί 22 μέρες τον μήνα. Για να δούμε. Με βάση τούς υπολογισμούς αυτό οδηγεί  σε 25 παιδιά Χ 400 ευρώ ανά μήνα Χ 9 μήνες =  90.000 ευρώ (Ωχ, κάποιο λάθος έγινε). Α ναι, εξίσωσα τις ξένες baby sitters, με τους δασκάλους. Αδιανόητο, θα το διορθώσω αμέσως.

Πόσο θα πλήρωνα για 3 ταινίες dvd νοίκι (ένα εξάωρο δηλαδή) ή από αγορά εφημερίδας με δώρο dvd, που να απασχολεί το παιδί, χωρίς βέβαια κάποιον να το προσέχει; Το πολύ 6 ευρώ τη μέρα. Άρα τόσα θα πρέπει να δίνει ο κάθε γονιός στο δάσκαλο. Οπότε έχουμε 25 παιδιά Χ 6 ευρώ ανά παιδί την ημέρα επί 198 μέρες συνολικά (9 μήνες) βγαίνει, χμ ....  29,700 ευρώ για 9 μήνες.

Για περιμένετε ένα λεπτό, κάτι πρέπει να γίνεται λάθος εδώ! Κάτι είναι σίγουρα λάθος! Για να δούμε: Αν θεωρήσουμε τον δάσκαλο σαν μια, απλά, ξένη baby sitter, μάς στοιχίζει 1 ευρώ ανά μαθητή την ώρα, αν τον θεωρήσουμε σαν ...DVD  μάς στοιχίζει εεε 3 ευρώ, ενώ αν θεωρήσουμε τον δάσκαλο, όπως λειτουργεί σήμερα, το κόστος ανά μαθητή είναι μόλις 59 λεπτά την ώρα. Και βέβαια έχουμε την απαίτηση και να μάθει τα παιδιά γράμματα και να ασχολείται με ειδικές περιπτώσεις και να τα παιδαγωγεί. Τρομερά φτηνή τιμή για φροντίδα, φύλαξη και μόρφωση παιδιών.

Τα ίδια ισχύουν και για τούς καθηγητές της Δευτεροβάθμιας και Τριτοβάθμιας Παιδείας. Ειδικά στην τελευταία δεν μιλάμε για 25 μαθητές αλλά για τριακόσιους (!!!). Οπότε ανά φοιτητή το κόστος είναι κάτω από 5 λεπτά.

Ακούγεται  τρελό εεε; Κι' όμως συμβαίνει. Βρείτε μου οποιονδήποτε, που θα έπαιρνε για οιαδήποτε συγκεκριμένη δουλειά, μισό ευρώ την ώρα το άτομο. Άρα, να πάψουν να πληρώνονται οι δάσκαλοι από το Κράτος ή όχι;

Μάλιστα για το ίδιο θέμα ο σχωρεμένος ο Κέννεντυ είχε πει:  «Καταλαβαίνεις πόσο κυνικός έχει γίνει ένας λαός, όταν θεωρεί φυσιολογικό, να πληρώνει περισσότερο αυτόν που ασχολείται με τις αποχετεύσεις του, παρά αυτόν που ασχολείται με τα μυαλά των παιδιών του».

--Ο κ. Γ. Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχειρηματική Έρευνα & Στατιστική, ΤΕΙ Πατρών

Διακοσμητικά αυγά με κλωστή!

                                            Ωραία κατασκευούλα, έτσι;
Καλή Ανάσταση!!!!

Υ.Γ. Την αφιερώνω στην αγαπημένη μου Ιωαννίτσα (που τη γνωρίζει ήδη φυσικά)...

Σπανουδάκη, Χαίρε Θάλασσά μου!

                         Παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής στις 24 και 25 Μαρτίου.
Πήγα στη συναυλία. Μου άρεσε πάρα πολύ...
Να είσαι καλά Σταμάτη και να γράφεις τη μουσική που αγαπάς
και μας έχεις κάνει να την αγαπάμε κι εμείς.

ΝΙΚ. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ Μαζεύω τα πεσμένα στάχια

                                            Χτες ήταν η μέρα της ποίησης.
Ευγνωμονώ τα λόγια των ποιητών.
Τι θα κάναμε χωρίς αυτούς;

Πρέπει να νιώσουμε τους εφήβους για να τους βοηθήσουμε.

Είδα αυτό το βιντεάκι 

και θα ήθελα να το μοιραστώ απόψε.

Connection movie

Μωρέ ... είναι τόσο αξιαγάπητα τα παιδιά!!!

Πολλές φορές τα βράδια κάθομαι και σκέφτομαι τα πρόσωπά τους

και κάνω μία προσευχή για κάθε μαθητή μου.

Πόσο θέλω να προκόψουν!

Πόσο τους αγαπάω...

Χρόνια πολλά κορίτσια!!!

Η Ιουλίτα μιλά για μια επανάσταση αθωότητας...

Η Ιουλίτα μιλά για αυτό που κομίζει το "Σηματολόγιο" του Ελύτη:
μία επανάσταση αθωότητας.
Το Σηματολόγιο μπορεί να ταυτιστεί
"με τη διεκδίκηση του δικαιώματός μας για μια αληθινή ζωή", λέει.
Πόσο σύγχρονο είναι!
Πόσο επίκαιρη αυτή η στάση ζωής. Ειδικά τώρα..., ε;

Πές τα μεγάλε ποιητή.
Πες τα κι εσύ Ιουλίτα μας!

Τι ωραία γυναίκα! Τι ωραίος Άνθρωπος!
Ήρθε χτες στο σχολείο και μίλησε στα παιδιά.
Καθώς την άκουγα σκεπτόμουν: 
"Μα δεν μπορούσαν έτσι να μιλάνε οι πολιτικοί, οι άνθρωποι που παίρνουν τις αποφάσεις γι' αυτή τη χώρα;".
Είπε στα παιδιά για τις δυνάμεις που κρύβουν μέσα τους, για αυτή την επανάσταση της αθωότητας. Κάποιοι μαθητές είπαν ότι δεν υπάρχει αθωότητα μετά τα δύο και κείνη επαναστάτησε λέγοντας "αλλοίμονο αν μαθητές 16 και 17 χρονών λένε ότι δεν υπάρχει αθωότητα... Το μέλλον είναι στα χέρια μας. Τη μοίρα μας τη γράφουμε και μεις. Δεν μπορούμε να εξαιρέσουμε τον εαυτό μας από τη συμμετοχή του στο τι συμβαίνει στον κόσμο. Ο νέος πρέπει να αισθάνεται ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Να πιστεύετε στα όνειρά σας και να τα κυνηγάτε"... ήταν περίπου αυτά που είπε, έτσι όπως τα ανασυνθέτω από μνήμης.
Τυχερός ο Ελύτης που την είχε πλάι του
και μεις τυχεροί σταθήκαμε
που την ακούσαμε να μας μιλά έτσι καρδιακά
χτες το μεσημέρι μεταξύ 11 και 1.00 το μεσημέρι.
Να είναι καλά!!!

Όταν η αγάπη σε καλεί - Χαλίλ Γκιμπράν

Λατρεμένος ο Χαλίλ Γκιμπράν...

Δίστομο - Χάγη

Δίστομο-Χάγη: Όταν η Ελλάδα εκτελεί το συμφέρον και την αξιοπρέπειά τ from Kouti Pandoras on Vimeo.

Η Ελλάδα είναι από τα μεγαλύτερα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Πλήρωσε αναντίστοιχα με το μέγεθός της, τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρ’ όλα αυτά είναι η μόνη χώρα που δεν πήρε ποτέ αποζημιώσεις για τον πόλεμο. Οι κυβερνήσεις της, με διάφορα επιχειρήματα, αλλά με πραγματικούς λόγους που τώρα ακόμη αποκαλύπτει η έρευνα, δεν προχώρησαν σε διεκδικήσεις από τη Γερμανία.
Ακόμη και οι διεκδικήσεις θυμάτων μεμονωμένα εναντίον της Γερμανίας, αντί να βρουν τη συμπαράσταση του ελληνικού κράτους, αντιμετωπίζουν δυσκολίες.

Πώς η διεκδίκηση των κατοίκων του Διστόμου εμποδίστηκε με κάθε τρόπο;

Πως οι ελληνικές κυβερνήσεις «έκρυβαν κάτω από το χαλί» τις διεκδικήσεις για την δικαίωση της Ελλάδας;

Τι σημαίνει η πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης;
Γιατί η Ελλάδα δεν κάνει καμία κίνηση που θα ωφελούσε ενδεχομένως και σε διαπραγμάτευση του χρέους;
Το «Κουτί της Πανδώρας» ανοίγει για τη διαδρομή από το Δίστομο στη Χάγη και καταγράφει τους σταθμούς κατά τους οποίους η Ελλάδα εκτελεί το συμφέρον και την αξιοπρέπεια της.

Tι χρωστάμε, βρε παιδιά;

Κοίταξα μία ιστοσελίδα με τα χρέη των χωρών

και αναρωτιέμαι αυτό που έγραψα στον τίτλο.

Βάζω εδώ μερικές φωτογραφίες από εκεί.

Προσέξτε το πάχος των τόξων...

Δείτε αναλυτικά τα χρέη των χωρών στην ακόλουθη ιστοσελίδα:

Eurozone debt web: Who owes what to whom?

Πατώντας πάνω στο όνομα κάθε χώρας βλέπουμε

σε ποιον χρωστά κάθε χώρα ...

 Με πλήγωσε κατάκαρδα...

Εμείς χρωστάμε τα πιο λίγα....

Street Acrobats - Union Square, New York City

Καλά... γέλασα πολύ με αυτόν τον τύπο με τα πράσινα...
Λάστιχο σκέτο και πολύ ... φάτσα!!!

Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922 1/6

Σμύρνη της καρδιάς μου...
Σμύρνη, πόλη των ονείρων μου.

Μεγάλε Στάθη Λιβαθινέ... τι Ερωτόκριτος ήταν αυτός!

Πήγαμε απόψε σε αυτή την παράσταση, με τα παιδιά της Α΄ Λυκείου από το 4ο Λύκειο Αιγάλεω.

Ειλικρινά αξιόλογη από κάθε άποψη!

Τι να πρωτοπώ;

Σκηνικά
(ευφάνταστη χρήση ενός καρουζέλ... για να δοθούν οι σκηνές με τα άλογα κι οι κονταρομαχίες...
που στη συνέχεια γίνεται η φυλακή της Αρετούσας)

Κοστούμια Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική Δημήτρης Μαραμής
 (η Εύα, η τζαζόφιλη σαξοφωνίστρια... πανευτυχής άκουγε τις πεντατονικές...
πιάνο, βιολί, κρουστά ζωντανά στην αίθουσα... μαγεία)

Ηθοποιοί... τι ηθοποιοί ήταν αυτοί!!!

Η-ΘΟ-ΠΟΙ-Α-ΡΕΣ!

Διηγούνται και παίζουν ταυτόχρονα, κινούνται συνεχώς πάνω στη σκηνή, σε κάποια σημεία ακροβατούν κιόλας... (μου άρεσε πάρα πολύ το παιχνίδι με τα άλογα και τους αναβάτες - στις κονταρομαχίες ένας ηθοποιός έκανε το άλογο κι ένας άλλος τον αναβάτη του - μα τι πετυχημένες κινήσεις ήταν αυτές!)

Καταρχήν η εξαίρετη Μαρία Ναυπλιώτου (που επιβεβαιώνει τη φήμη της με το παραπάνω - οι εναλλαγές της φωνής και οι κινήσεις του κορμιού της δείχνουν την κλάση της και το τραγούδι της έδινε τόνο στην παράσταση)

ο Δημήτρης Ήμελλος (εκπληκτικός όπως πάντα! Σταθερή αξία...)

ο Ηλίας Μελέτης (αντρίκειος και δυναμικός, ωραία, βαθιά φωνή... σε μια φάση με τη μπέρτα του έμοιαζε με τον Ζορό)

ο Άρης Τρουπάκης (gothic φιγούρα, ως και τη γριά μάγισσα έκανε για λίγο... αλλά πραγματικά συγκλονιστικός στη σκηνή που θρηνεί το νεκρό γιο του - ανατρίχιασα ολόκληρη, η φωνή του έσχιζε τα σωθικά μας)

η Νεφέλη Κουρή (μας έδωσε μία Αρετούσα γοργόποδη και ανάλαφρη σαν νεραϊδάκι του δάσους - πολύ πολύ καλή... με αληθινό μπρίο και πάθος... και ταυτόχρονα τόσο νέα, τόσο γλυκιά και δροσερή!)

ο Γιώργος Χριστοδούλου (ένας Ερωτόκριτος χαρούμενος και λαμπερός)

η Μαρία Σαββίδου (χείμαρρος σωστός ως παραμάνα και πολύ συγκινητική κάποιες στιγμές)

ο Στέλιος Ιακωβίδης (ένας γλυκύτατος Πεζόστρατος με κίνηση και μπρίο υπηρέτη σε έργα του Μολιέρου - μας θύμισε και τον Φώτη πέρυσι που έκανε τον υπηρέτη του Ζώρζ Νταντέν στην παράσταση της Βιβλιοθήκης του 2ου Γυμνασίου Αιγάλεω)

ο Νίκος Καρδώνης (ο φίλος του Ερωτόκριτου μαγκιόρος, σίφουνας κανονικός)

και αυτός που έπαιζε τον ρήγα Ηράκλη ήταν πραγματικά όλα τα λεφτά!!!! Είναι ο ξαπλωμένος στην ανωτέρω φωτογραφία! Ειδικά στη σκηνή που έκανε ότι αρχίζει το γλέντι και κούναγε τα δυο μπροστινά του χέρια  πάνω - κάτω στο ύψος των ποδιών... απίθανος, απίθανος!!!! 

Τι χιούμορ, τι τσαχπινιά, τι κίνηση! Πολύ μου άρεσε!

(Συγνώμη που δεν λέω το όνομά του... μα σας πω την αλήθεια μου, από το πρόγραμμα δεν μπορώ να καταλάβω ποιος ηθοποιός ήταν... Και στο διαδίκτυο δεν βρίσκω ούτε μία φωτογραφία του... για να τονε καταλάβω... Έχω μία απορία: Στο πρόγραμμα της παράστασης, το κάνανε επίτηδες και δεν γράψανε τους ρόλους δίπλα στους ηθοποιούς; Για να μην υπεραίρονται; Πραγματικά δεν το καταλαβαίνω! Μία ώρα ψάχνω να βρω ποιος ηθοποιός έκανε τον κάθε ρόλο... Μα δεν μας λυπούνται καθόλου εμάς τους θεατές-bloggers, ε;;; τς τς τς... )

... Μα πάνω από όλους στέκεται ο μεγάλος  

Στάθης Λιβαθινός, 

που όταν υπογράφει μία παράσταση, την απογειώνει!

Ειλικρινά υποκλίνομαι στο ταλέντο ΑΥΤΟΥ του σκηνοθέτη!!!

Να είσαι καλά, μεγάλε Στάθη, που μπόρεσες και κράτησες ατόφιο το δυνατό κείμενο του Κορνάρου και το ανανέωσες, το έδωσες με τέτοιο μπρίο και τέτοια φρέσκια, τωρινή ματιά που δείχνει τη μεγαλοσύνη του ποιητή αφενός και την καπατσοσύνη του σκηνοθέτη από την άλλη.

Είμαι ενθουσιασμένη, δεν το κρύβω!

Το θέατρο είναι μία από τις ωραιότερες εφευρέσεις του ανθρώπου!

Χαίρομαι τόσο κάθε φορά που πάω... 

αλλά όταν είναι μία παράσταση σαν την αποψινή... καλά... μετά πετάω!!!!

Μπορείτε να διαβάσετε κριτικές για την παράσταση:
 της Γεωργίας Οικονόμου

και μία ενδιαφέρουσα  
κριτική της παράστασης από τη Ματίνα Καλτάκη στο lifo

με τίτλο: "Ο Στάθης Λιβαθινός μετατρέπει το αριστούργημα 

του Βιτσέντζου Κορνάρου σε πολιτική πράξη"

Συμφωνώ με την αρθρογράφο του lifo σε όλα αυτά που λέει, πλην ενός.

Γράφει: "Διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις σχετικά με τον τριπλασιασμό του ζεύγους Ερωτόκριτου-Αρετούσας. Από τη στιγμή που είχε τη Νεφέλη Κουρή (μια ηθοποιό που με εξέπληξε με τα προσόντα της, τη φλόγα της ερμηνείας της κι ένα πάθος υπέροχο όσο κι ανοικονόμητο στη νεότητά του) και τον Γιώργο Χριστοδούλου, γιατί από ένα σημείο και μετά αναθέτει τους ρόλους στη Μαρία Ναυπλιώτου και τον Ηλία Μελέτη, και προς το τέλος στη Γιώτα Φέστα και στον Δημήτρη Ήμελλο; Φάνηκε σαν να ήθελε να κρατήσει (πρωταγωνιστικές) ισορροπίες ως προς τους παλαιότερους ηθοποιούς της ομάδας του, εις βάρος της ροής της παράστασης".

Διαφωνώ. Νομίζω ότι η εναλλαγή των προσώπων της Αρετούσας και του Ερωτόκριτου καταρχήν ταιριάζει στον παιγνιώδη χαρακτήρα της όλης παράστασης, δεύτερον υπογραμμίζει την έννοια "του κύκλου τα γυρίσματα" που είναι πανταχού παρούσα (και με την υποδήλωση του καρουζέλ)... γυρίζει η ρόδα του καιρού, αλλάζει η εποχή... έτσι μπορούν ν' αλλάζουν κι οι υποκριτές στους ρόλους... ναι... αλλά τα αισθήματα πάντα είναι αυτά, τα ανεξίτηλα, τα αξεπέραστα, τα αιώνια. 

Και τρίτον, μου άρεσε που έβαλε τη Γιώτα Φέστα και τον Δημήτρη Ήμελλο στο τέλος ως Αρετούσα κι Ερωτόκριτο... γιατί έτσι δείχνει ότι η αγάπη δεν στέκεται μόνο στην πρώτη νεότητα και στο εκθαμβωτικό πυροτέχνημα του πρωτόγνωρου έρωτα... αλλά παραμένει δυνατή όσο κι αν ο χρόνος περνά κι είναι το ίδιο φρέσκια και νεανική, το ίδιο αταλάντευτη και βαθιά όπως στο ξεκίνημά της. Και μάλιστα ακόμη πιο βαθιά...

(Εμένα αυτό μου θύμισε την "Αιολική γη" του Βενέζη με τον παππού και τη γιαγιά να κρατιούνται ερωτευμένοι από το χέρι και να κοιτάνε το ηλιοβασίλεμα... Μου έχει μείνει αυτή η σκηνή...)

Δεν νομίζω ότι έχασε από την εναλλαγή προσώπων η παράσταση, ίσα - ίσα, για μένα, κέρδισε.

Χρήσιμες πληροφορίες: 

Θέατρο Ακροπόλ, Ιπποκράτους 9-11, από 18 Νοεμβρίου 2011 στις 20:30,
κάθε Κυριακή στις 19:30
Τιμές εισιτηρίων : 10, 15, 20, 25 ευρώ (Τετάρτη, Πέμπτη, Κυριακή)
10, 15, 20, 30 ευρώ (Παρασκευή, Σάββατο)
Σημεία πώλησης: Ιπποκράτους 9-11, www.ticketservices.gr,  Βιβλιοπωλεία Παπασωτηρίου