Η κιθάρα...

by Federico García Lorca

Translated by Cola Franzen







The weeping of the guitar
begins.
The goblets of dawn
are smashed.
The weeping of the guitar
begins.
Useless
to silence it.
Impossible
to silence it.
It weeps monotonously
as water weeps
as the wind weeps
over snowfields.
Impossible
to silence it.
It weeps for distant
things.
Hot southern sands
yearning for white camellias.
Weeps arrow without target
evening without morning
and the first dead bird
on the branch.
Oh, guitar!
Heart mortally wounded
by five swords.

Η ΚΙΘΑΡΑ

Το κλάμα αρχίζει
της κιθάρας.
Σπάζονται τα ποτήρια
από το γλυκοχάραμα.
Το κλάμα αρχίζει
της κιθάρας.
Δεν ωφελεί να τη σωπάσεις.
Αδύνατό ‘ναι
Να τη σωπάσεις.
Μονότονα κλαίει,
όπως το νερό κλαίει,
όπως ο άνεμος κλαίει
πάνω στο χιόνι.
Αδύνατό ‘ναι
Να τη σωπάσεις.
Κλαίει για μακρινά
πράγματα.
Άμμος του καυτερού Νοτιά
που άσπρες καμέλιες θέλει.
Κλαίει για το βέλος το άσκοπο,
το δίχως αύριο βράδυ,
Και για το πρώτο το νεκρό
πουλί στο κλαρί πάνω.
Ω, κιθάρα!
Καρδιά λαβωμένη άσκημα
Από πέντε σπαθιά.

Αφιερωμένο στον Jesus (τον Ισπανό μαθητή - μέγα κιθαρίστα)