Αφιερώνω αυτό το video clip σε όλους τους δασκάλους και καθηγητές, με την ευχή να 'ναι τα μάτια τους καθρέφτες, μέσα στους οποίους τα παιδιά θα ανακαλύπτουν πως έχουν έναν εαυτό που αξίζει να αγαπηθεί...
Ιδιαίτερα, θέλω να το αφιερώσω στην αγαπημένη μου Άννα Φελίπε, την Ισπανίδα συνεργάτιδά μου στο e-twinning! Είναι μία αληθινά μεγάλη δασκάλα! Καθηγήτρια "κλασσικού πολιτισμού" σε ένα σχολείο της Αλbacete, κοντά στη Valenthia. Μιλάει τέλεια ελληνικά, το γραφείο της είναι γεμάτο με κατασκευές (μακέτες αρχαίων ναών, μαριονέττες κλπ) και τα παιδιά τη λατρεύουν. Τους φέρνει το Μάιο εδώ. Αυτή είναι καθηγήτρια! Χαμηλών τόνων, υψηλών στόχων!
Να ζήσεις Αννούλα μου!
ΣΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ... Τα όνειρά μας είναι η δύναμή μας. Δεν πρέπει να τα παρατάμε για τίποτα. Η ζωή είναι μικρή, τρέχει κι ίσως χρειαστεί να δώσουμε μάχες για τα οράματά μας. Ακόμα κι αν δεν πετύχουμε, τουλάχιστον μπορούμε να τα μεταδώσουμε σε κάποιους άλλους για ν' αγωνιστούν γι' αυτά...
4 σχόλια:
Βούρκωσα. Μπράβο. Μπράβο. Σ' όλη μου τη ζωή δε γνώρισα τίποτα καλλίτερο απ' το σχολείο. Ακόμα τώρα ψάχνω να βρω αν υπάρχει κάτι να παρακολουθήσω, μια τάξη ένα σεμινάριο. Ξέρεις τι μου αρέσει πιο πολύ σ' αυτό; Η αγάπη του δασκάλου, ο ζήλος του, ο ενθουσιασμός του. Ο δάσκαλος δεν είναι εκεί για να σου δώσει την πληροφορία - αυτή βρίσκεται παντού. Ο δάσκαλος είναι εκεί για να σου μάθει να αφοσοιώνεσαι σ' αυτό με το οποίο καταπιάνεσαι, να το αγαπάς. Ν' αγαπάς αυτό που κάνεις και να κάνεις ό,τι αγαπάς.
Καλησπέρα,Φλώρα! Καταπληκτικό βίντεο! Η αυτοπεποίθηση είναι το κλειδί της επιτυχίας. Δυστυχώς ,όμως, το σχολείο είναι φτιαγμένο για να οδηγεί τους περισσότερους μαθητές στην αποτυχία και όχι στην επιτυχία,αφού δε λογαριάζει τις ατομικές διαφορές και τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών!
Ax... Aίγλη μου!
Δεν είχα δει το σχόλιό σου. Σου απαντάω με καθυστέρηση.
Με εκφράζουν απόλυτα αυτά που γράφεις. Και γω ψάχνω να βρω σεμινάρια, μαθήματα και τέτοια ώστε να νιώθω πάντα μαθήτρια! Δεν θέλω να φύγω από το ρόλο αυτό.
Είμαι ευγνώμων σε όποιον με μαθαίνει κάτι. Πολλές φορές με διδάσκουν οι μαθητές μου!
Αχ... ο ρόλος του δασκάλου!
Αυτό ακριβώς που γράφεις. Ο δάσκαλος είναι εκεί να σου μάθει ν' αγαπάς αυτό που κάνεις.
Κλείνω με μικρή αφιέρωση σε μία αγαπημένη Δασκάλα.Βρίσκεται στον ουρανό τώρα. Την έλεγαν Ελπίδα. Αυτή με έκανε να αγαπήσω τα βιβλία. Δεν θέλω να χάσω ποτέ την ακριβή και πολύτιμη ανάμνησή της...
Αγαπητέ δυσλεξικέ δάσκαλε,
με προβληματίζει πάρα πολύ και μένα η έννοια της "αποτυχίας" στο σχολείο και ο ρόλος μας στο να πείσουμε τα παιδιά να προσπαθήσουν όσο μπορούν. Δεν πιστεύουν στις δυνάμεις τους από τη μια μερά, δεν τους κεντρίζει και πολύ το ενδιαφέρον το ίδιο το μάθημα κι έτσι έχουμε αυτή την συνολική απόρριψη του σχολείου από μία μερίδα του μαθητόκοσμου που τείνει να γίνει η πλειοψηφία...
Εξάλλου τα παιδιά που αποτυγχάνουν σχολικά μπορεί να είναι τα πιο δημιουργικά πνεύματα που έχουμε... Αυτούς πρέπει να τους κερδίσει το σχολείο, όχι να τους αποβάλλει.
Κάτι πρέπει να κάνουμε! Να αντιδράσουμε. Να ενωθούμε όλοι οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές σε έναν αγώνα στήριξης των παιδιών, σε μία κούρσα με την ολοένα αυξανόμενη βαρεμάρα που εξαπλώνεται σαν λέπρα... εμείς να τρέξουμε και να προλάβουμε. Να κλείσουμε κάποιες πόρτες να μην εξαπλωθεί άλλο. Να φράξουμε το δρόμο στην αδράνεια.
Ναι πρέπει κάτι να κάνουμε.
Μα δεν ξέρω τι, δεν ξέρω πώς...
Το ονειρεύομαι όμως. Δεν θα πάψω να το ονειρεύομαι...
Δημοσίευση σχολίου